Рэгулярных заняткаў бескарыслівым гуманізмам беларуская стабільнасць можа і не перажыць
Калі цяпер беларускім уладам даводзіцца займацца гуманізмам на рэгулярнай аснове, значыць, у іх проста не застаецца іншага выйсця, разважае аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі».
Не памятаю, ці
казаў я, што адзін акт гуманізму — выпадковасць, два — супадзенне, а тры — гэта
ўжо падобна на сімптом? Калі не, дык май на ўвазе.
Чаго канкрэтна сімптом — я не ведаю. Я ж не доктар. Але чагосьці нядобрага гэта дакладна. Таму што ад добрага жыцця беларускія ўлады гуманізмам, вядома, займацца б не сталі.
А ўчора зноў займаліся. Ужо трэці раз за апошні час. Учора сёй-той зноў памілаваў 30 палітвязняў. Тэлевізар пасля гэтага вельмі бадзёра, вядома, апраўдваўся гуманістычнымі і практычнымі меркаваннямі.
Яно па-чалавечы зразумела. Беларуская стабільнасць з рэгулярнымі актамі гуманізму несумяшчальная. Нават у такіх спецыфічных праявах, калі замест трыццаці вызваленых палітвязняў з'яўляецца трыццаць новых, гуманізм на сапраўдных сведак стабільнасці дзейнічае прыгнятальна.
Таму сведкам трэба было давесці нешта бадзёрае. Пра тое, як яны цяпер будуць мяняць закладнікаў на папаўненне пенсійнага фонду. Гэта значыць, растлумачыць на простай і даступнай мове. Таму што папаўненне фондаў — гэта матыў, які зразумелы сведкам стабільнасці.
Глядзіце таксама
І я, вядома, не сумняваюся, што наступны акт гуманізму беларускія ўлады паспрабуюць на што-небудзь памяняць. Таму што рэгулярных заняткаў бескарыслівым гуманізмам беларуская стабільнасць можа і не перажыць.
Беларуская стабільнасць нездарма чатыры гады пазбягала любых падазрэнняў у гуманізме. І калі цяпер беларускім уладам даводзіцца займацца гуманізмам на рэгулярнай аснове, значыць у іх проста не заставалася іншага выйсця.
Можа, у добрых людзей знайшліся прымусовыя аргументы. Можа, беларускі росквіт знаходзіцца ў яшчэ горшым стане, чым я думаў у мінулы раз. А можа саюзнік занадта настойліва дамагаецца, каб сёй-той дзяліў з ім не толькі радасці спрошчанага доступу беларускіх тавараў на расійскі рынак.
Вось тыдня не прайшло, як сёй-той сказаў, што лепш быць бедным, чым ваяваць, як дружалюбныя расійскія “шахеды” зноў заляцелі ў Гомельскую вобласць з неафіцыйным візітам.
Прычым, калі раней беларускія ўлады стараліся не прыцягваць да такіх візітаў лішняй увагі, то цяпер не прыцягваць увагі будзе цяжка. “Шахеды” прыйшлося збіваць над Гомелем — і многія гэта бачылі.
Можна, вядома, паспрабаваць зрабіць выгляд, што гэта быў астэроід, які заблукаў . Ці што наогул нічога не было. Але што рабіць, калі ў іншы раз “шахеды” ўсё ж такі Даляцяць да сваёй мэтавай аўдыторыі?
Глядзіце таксама
Прызнаць “шахеды” расійскімі нельга, таму што дружалюбныя “шахеды” не лётаюць па саюзніцкай тэрыторыі з ярка выяўленымі варожымі намерамі. А калі абвясціць іх украінскімі, то трэба будзе тлумачыць пра чырвоныя лініі і чаму не здарыўся маментальны адказ. Або адказваць, з усімі вынікаючымі для стабільнасці наступствамі.
Карацей, я не ведаю, адкуль у беларускіх уладаў узяўся сімптом гуманізму. Але я не сумняваюся, што ў адказ на гэты гуманізм ім вельмі тэрмінова патрэбна хоць якая-небудзь узаемнасць. Які б маналіт яны ні малявалі з сябе ў тэлевізары.
Таму што ёсць адчуванне, што беларуская стабільнасць цяпер не на шмат стабільнейшая, чым яна была, калі сокалы скінулі пацука на прыступкі дома ўрада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі Бабарыкі і Цапкалы.