Святлана Ціханоўская напісала адкрыты ліст мужу ў другую гадавіну яго затрымання

Роўна два гады таму Сяргей Ціханоўскі быў затрыманы ў Гродне падчас чарговага пікету па зборы подпісаў.

Святлана Ціханоўская 29 траўня запісала адкрыты ліст свайму мужу, блогеру Сяргею Ціханоўскаму. Нагадаем, роўна два гады таму ён быў затрыманы ў Гродне падчас чарговага пікету па зборы подпісаў. На пікеце з'явіліся жанчыны, якія задавалі Сяргею Ціханоўскаму правакацыйныя пытанні, хапалі яго за адзенне. Потым падышлі міліцыянты: у нейкі момант адзін з іх упаў на зямлю. Пасля гэтага супрацоўнікі АМАП брутальна затрымалі Сяргея Ціханоўскага. З таго часу ён знаходзіцца ў зняволенні.
«29 траўня — гэта дата, якая змяніла маё жыццё, таму што два гады таму ў гэтую дату я апошні раз бачыла свайго мужа. З таго часу нашыя з Сяргеем жыцці не належаць ні нам, ні нашым дзецям. За ўвесь гэты час ніводзін мой ліст не трапіў да яго і не вярнуўся мне ад яго. Так што няхай гэта і будзе мой ліст табе, родны Сяргей.
Ты заўсёды хацеў большага. Будаваў планы, займаўся і музыкай, і рэкламай; і рэстаўрацыяй помнікаў архітэктуры, і ютуб-блогам; разумеў і бізнес, і палітыку. І я ведаю, як табе, самаму дзейнаму чалавеку, якога я ведаю, цяжка даецца абмежаванне дзеянняў, голасу і свабоды. Але я ведаю, што ты вельмі ўстойлівы, і цяпер увесь час вучышся новаму, збіраеш энергію і захоўваеш баявы дух — бо твае сілы, твая харызма, твае таленты вельмі патрэбныя — і цяпер, і тым больш у вольнай будучыні.
Ты выдатна разумеў, на што ідзеш і каму супрацьстаіш. Але ты заўсёды верыў у сілу і гонар беларусаў і меў рацыю. Нават з такім узроўнем рэпрэсій беларусы перашкаджаюць вайне. Гэтае права, якое ўсе мы здабылі ў 2020-м і якое абараняем ужо два гады. Права звацца беларусамі: нацыяй, якая сама вызначае, як ёй жыць. Якой проста трэба, каб ніхто не перашкаджаў будаваць сваю свабодную, мірную і незалежную краіну.
Так, у моманты стомленасці і роспачы можа здацца, што ў 2020-м мы былі занадта наіўныя, што нашых сіл недастаткова, каб нешта змяніць. Але ўзгадай: у самым пачатку вайны беларусаў лічылі паўнавартаснымі агрэсарамі, і менавіта беларусы змянілі гэта. А хто ведае, што было б, калі б, калі мы не абаранялі сваю пазіцыю на ўвесь свет усе гэтыя месяцы? Гэта паказвае, што нават у такіх умовах беларусы могуць уплываць на шматлікае. І ты ведаеш, што яшчэ на свае вочы ўбачыш, як адмірае ўсё тое, чаму ты супрацьстаяў.
Ты казаў быць больш жорсткім. І азіраючыся на гэтыя два гады, я сапраўды магу сказаць, што стала больш жорсткай — як і ўсе мы. Бывае, успамінаю сама сябе раней — тую, якая клапацілася аб нашых дзецях, працавала настаўніцай, праходзіла курсы тэсціроўшчыка — і разумею — тады і не патрэбна была «жорсткасць». Мы закрывалі вочы на ​​смяротнае пакаранне невінаватых, не звязвалі тое, якая ў нас улада — з тым, як часта ў краіне паўтараецца крызіс, згаджаліся з тым, што кошты толькі растуць, а заробкі растаюць — бо, як жартавалі бабулі, ніколі асабліва добра не жылі — няма чаго і пачынаць.
Калі б мы толькі ведалі, дзе апынемся, перастаўшы зачыняць вочы і пачаўшы прымаць рашэнні, якія ўсталі перад намі! У гэтага ёсць велізарная цана, якая і зрабіла ўсіх нас больш жорсткімі. Але менавіта дзякуючы таму, што ты абраў не заставацца ўбаку — мы ўбачылі, як нас шмат. Ты запатрабаваў павагі да сябе і ўсіх нас, беларусаў, — і цвёрда працягваеш стаяць на сваім. А я ўвесь гэты час побач з табой. Я заплюшчваю вочы і ўяўляю, як трымаю цябе за руку. Я разумею, што табе маглі быць зразумелыя не ўсе мае словы ці дзеянні. Але ведаю, што ты падтрымліваеш мяне — мы ж аднолькава верым у Беларусь, аднолькава хочам вярнуць сабе наш дом, і мы абодва зробім усё, каб нашы дзеці раслі ў свабодзе і любові.
І так, ты заўсёды жыў у любові. Вядома, я кажу не пра дзяржаву — яна толькі стрымлівала цябе. Але ты заўсёды быў акружаны сям'ёй, сябрамі, прыхільнікамі. Нават калі ты часам не атрымліваеш пасланняў ці не адчуваеш падтрымкі, запэўніваю цябе — яна ёсць. Ты ўсё зрабіў правільна — і мільёны людзей з 2020 года адчуваюць тое ж, што і ты. Табе ёсць чым ганарыцца, бо ты не страціў свой унутраны стрыжань. Ты не раздумаў, не адмовіўся ад сваіх перакананняў, не кінуў сваю мару. А значыць, і я не раздумаю, не адмоўлюся і не кіну. Бо мара ў нас з табой агульная.
Дзякуй за ўсё, што ты ўжо зрабіў дзеля гэтай мары. І дарагі, каханы Сяргей, я ведаю, што ты зробіш яшчэ вельмі шмат».