«А куратар у яго Эраст Фандорын?» Тэлеграм-канал іранізуе на гісторыяй з «японскім шпіёнам»
Тэлеграм-канал «Лісты да дачкі» — пра кейс КДБ пра затрыманага «японскага шпіёна».
«Нешта я не разумею пра японскага шпіёна, — піша тэлеграм-канал. — Не, навошта японскі шпіён я разумею. Без японскага шпіёна стабільнасць поўнай не бывае. Японскі шпіён — гэта класіка. Японскі шпіён — гэта традыцыі. Японскі шпіён — гэта гістарычная спадчына. Нават дзіўна, што ў беларускай стабільнасці не было дагэтуль ніводнага японскага шпіёна.
Я іншага не разумею. Ну, што гэта такое: японскі шпіён з аператыўнай мянушкай Маса? Вы сур'ёзна? Маса? А куратарам у яго тады хто? Эраст Пятровіч Фандорын? Ну, ёсць жа іншыя разнастайныя японскія імёны. Ну, не цяжка ж іх знайсці. Вы б вікіпедыю адкрылі, серыял «Сёгун» паглядзелі. І не было б тады гэтых няёмкіх момантаў.
Да таго, што японскі шпіён фатаграфаваў беларускую глыбінку, каб наводзіць на яе амерыканскія ракеты, у мяне пытанняў няма. Гэта класіка жанру. Адразу відаць, што людзі азнаёміліся з адпаведнай літаратурнай спадчынай у сябе ў архівах.
Але «захоўваў фатаграфіі на асабістым кампутары, каб асабіста перадаць у Токіа» — гэта, прабачце, поўная халтура. Не, я разумею, што людзі натхняліся класічнымі пратакольнымі творамі. Але пры ўсёй павазе да літаратурнай спадчыны трэба ж быць трохі бліжэй да сучаснасці. Дзе перадавыя шпіёнскія тэхналогіі? Дзе сустрэчы ў парку на лаўцы? Дзе фальшывыя вусы? Дзе камень, выдзеўбаны знутры? Ды хоць спецыяльна навучаныя галубы.
Ну, шчыра. Шпіёнскія тэхналогіі з часоў класікаў пратакольнага жанру зрабілі вялікі прагрэс. Не трэба яго ігнараваць, калі вы хочаце дадаць свайму твору літаратурнай дакладнасці. А то нібыта двоечнікі нейкія. Спісалі ўсё слова ў слова са старых пратаколаў і думалі ніхто не заўважыць.
Глядзіце таксама
І, прабачце мяне, вядома, можа, я занадта эстэт, але не трэба было прыцягваць да гэтай справы сумежнікаў. Вось сюжэтны паварот пра тое, што японскі шпіён актыўна ўдзельнічаў у пратэстах дваццатага года, ён нікуды не падыходзіць. Гэта значыць, наогул нікуды.
Або шпіён, або ўдзельнічаў у пратэстах. Гэтыя два жанры ў прынцыпе нельга змешваць. Гэта, зноў прабачце мяне за грубасць, мадэрнізм нейкі атрымліваецца. Не трэба нам гэтых эксперыментаў. Ідзём па класіцы і не вылузваемся са сваімі літаратурнымі амбіцыямі. Хочаш задаволіць свае літаратурныя амбіцыі — раскажы таварышам добры анекдот на рыбалцы.
Карацей, я што хачу сказаць? Першы японскі шпіён — гэта, вядома, добра. Ідэя, якая даўно патрабавала свайго ўвасаблення. Але вось увасабленне — гэта поўная ганьба. Таму што калі вы ўжо вырашылі завесці японскага шпіёна, то найміце сабе прыстойнага сцэнарыста.
Не трэба вось гэтага жлобства: навошта нам марнавацца, цяпер сядзем з Пятровічам і самі ўсё накідаем. Што за мастацкая самадзейнасць? Сур'ёзная ж тэма. Добра, вы потым будзеце сабе эканоміць бюджэтныя сродкі. Але дзеля першага японскага шпіёна ўсё павінна быць прыгожа.
Дарэчы, да стылістыкі ў мяне прэтэнзій у прынцыпе няма. Класіка пратакольнай стылістыкі вытрыманая. Але сказаць пра сюжэт… Я нават не маю прыстойных слоў, каб выказаць сваё стаўленне агульнапрынятымі літаратурнымі эпітэтамі».