Аляксандр Класкоўскі: «Кіпцюрок беларускай птушачкі ўграз, здаецца, ужо намёртва»

Палітычны аглядальнік Аляксандр Класкоўскі — пра маўчанне Аляксандра Лукашэнкі пасля віртуальнага пасяджэння ВДС.

— Паказальна, што Лукашэнка, які любіць пры хаджэнні ў народ каментаваць актуальныя палітычныя тэмы, пакуль абыходзіць маўчаннем зацвярджэнне 28 саюзных праграм, якое адбылося 4 лістапада, — піша Аляксандр Класкоўскі ў сваім тэлеграм-канале. — Будучы днём пазней у Магілёве, правадыр палітычнага рэжыму разважаў перад мясцовымі жыхарамі пра многае.

Ад здаровага ладу жыцця да свята Кастрычніцкай рэвалюцыі, успомніў нават аб спадчыне Аўстра-Венгерскай імперыі, але не палічыў патрэбным растлумачыць, што ж такое яны падпісалі напярэдадні з Пуціным на Вышэйшым дзяржсавеце і як гэта адаб'ецца на лёсе Беларусі.

Палітычныя ворагі Лукашэнкі тут жа адзначыліся чарговымі воклічамі, што вось цяпер, маўляў, дыктатар ужо сапраўды здаў Беларусь. І ў доказ прыводзяць той момант, што саюзныя праграмы не апублікаваныя.

Так, шырокай публіцы яны не прад'яўленыя. І гэта, на жаль, сумная традыцыя двух аўтарытарных рэжымаў, якія хваляцца сваёй нібыта народнасцю: шушукацца, дамаўляцца келейна, дэ-факта паказваючы простаму люду, што гэта не яго розуму справа.

Але адважуся выказаць здагадку, што ніякіх страшэнных сюрпрызаў у праграмы не зашыта. Наўрад ці сутнасць гэтых дакументаў моцна адрозніваецца ад іх кароткага зместу, выкладзенага ў сумеснай заяве прэм'ераў дзвюх краін, апублікаванай 10 верасня на сайце расійскага ўрада.

А ў тым своеасаблівым дайджэсце — набор гумовых слоўцаў тыпу «збліжэнне», «гарманізацыя», «Інтэграцыя» і толькі зрэдку «ўніфікацыя».

Апошняе тычыцца, напрыклад, рэгулявання транспартнага рынку. Але гэта ж не азначае, што заўтра беларускімі цеплавозамі завалодае Масква. Роўна як укараненне агульных прынцыпаў падаткаабкладання не азначае, што беларускія падаткі пацякуць у расійскую казну.

Так што ў гэтым плане Крэмль выціснуў з Лукашэнкі пакуль нашмат менш, чым хацеў першапачаткова, калі ў канцы 2018 года тагачасны прэм'ер Мядзведзеў выкаціў беларускім дзеячам свой ультыматум: хочаце і надалей атрымліваць эканамічныя плюшкі — давайце без дурняў выконваць саюзную дамову 1999 года.

Зараз жа на выхадзе — толькі 28 даволі дэкларатыўных праграм, якія, мяркуючы па ўсім, выключаюць палітычную інтэграцыю.

І ў ранейшыя часы беларускі бок на стадыі рэалізацыі не раз дэ-факта сабатаваў саюзныя дамоўленасці, калі яны былі для Мінска дыскамфортныя або калі Масква проста не раскашэльвалася ў належнай па яго мерках ступені.

А вось цяпер — і ў гэтым фішка моманту — адкручвацца будзе нашмат цяжэй. Успомнім: Лукашэнка адхіліў падпісанне дарожных карт у снежні 2019 года, калі стасункі Мінска з Захадам былі ў станоўчай фазе, мелася магчымасць геапалітычнага манеўру.

Але ў выніку брутальнага падаўлення пратэстаў пасля выбараў-2020 беларускі правадыр беспрэцэдэнтна пасварыўся з Еўрасаюзам і ЗША, атрымаў ад іх санкцыі (уключаючы сектаральныя, чаго раней не бывала) і адмову ў легітымнасці.

Зразумела, што і заходніх грошай цяпер не відаць як уласных вушэй. Што застаецца? Правільна, біць чалом Маскве — крэдытору апошняй надзеі.

Так што ў яе цяпер — як ніколі вялікія магчымасці акуратна даціскаць наравістага беларускага партнёра. Што яна і робіць, у прыватнасці — стараннай дазоўкай фінансава-эканамічнай дапамогі.

У дадатак да ўсяго пасля віртуальнага пасяджэння ВДС 4 лістапада, калі Пуцін знаходзіўся ў Севастопалі, а Лукашэнка быў вымушаны віншаваць крымчан, рабіць рэверансы, аглядальнікі сталі казаць пра тое, што Масква практычна даціснула беларускае кіраўніцтва ў пытанні прызнання Крыма.

Зрэшты, я не ўпэўнены, што пасля віртуальнага пасяджэння ВДС.

Прайшлі часы, калі ён мог горда адварочвацца ад дарожных карт «паглыблення інтэграцыі», дражніць Крэмль гульнямі ў шматвектарнасць і г. д. Пасля жніўня 2020 года кіпцік беларускай птушачкі ўграз, здаецца, ужо намёртва.