«Рускі ваенны карабель зацягне ў варонку ўсякага, каму не пашанцавала аказацца побач»

Тэлеграм-канал «Лісты да дачкі» з уласцівай яму іроніяй разважае, што ў Расіі «не пракаціла» абвешчаная «частковая мабілізацыя». А калі не змаглі зрабіць такую адносную рэч, то ці здолее кіраўніцтва Расіі зрабіць што-небудзь больш істотнае, што адпавядала б дэклараванай велічы і «ўставанню з каленяў»?

Учора ў Расіі вырашылі трошкі адкаціць назад. Пуцін сказаў, што некаторых мабілізаваных мабілізоўвалі няправільна, і цяпер іх трэба адмабілізаваць назад. І тут жа расійскія губернатары ўспудзіліся, што яны памыляліся разам са сваім бацькам народаў. Што пры мабілізацыі дапушчаны перагібы на месцах асобных ваенкамаў. Як гаворыцца, не прайшло і не трэба. Не вельмі і хацелася.

Не ведаю, як яны будуць дэмабілізоўваць, але цвёрда ўпэўнены, што абяцанае трохсоттысячнае папаўненне на франтах дачакаюцца не хутка. Не кажучы ўжо пра мільённае. Ці дачакаюцца, але не тых. Або тых, але не там. Таму што ўся моц расійскай ваеннай машыны не справілася з адной простай камандай «Мабілізацыя, фас!». І я не магу сабе ўявіць, як яны будуць адначасова выконваць яшчэ і прама процілеглую — «Дэмабілізацыя, ляжаць!».

А калі другая каманда была несапраўднай, калі пра перагібы на месцах і дэмабілізацыю казалі выключна, каб пусціць народу пыл у вочы, а мелі на ўвазе нешта зусім іншае, то ўсё будзе яшчэ горш. Таму што гэта значыць, што расійская вайсковая машына атрымае не дзве, а адразу тры каманды. Прычым трэцюю шэптам. Гэта значыць, кагнітыўны дысананс, абцяжараны вострым бюракратычным засмучэннем, асобе забяспечаны. Якія ўжо тут папаўненні на фронце? Тут глядзець трэба, каб неспадзявана не дэмабілізаваць тое, што засталося.

Карацей, нават чыжыка з'есці не атрымалася. Вёрткі трапіўся чыжык. Стаў ім гэты чыжык папярок горла.

Вось калі абвяшчэнне мабілізацыі было прызнаннем таго, што спецыяльная вайсковая аперацыя пайшла паводле плана следам за расійскім вайсковым караблём, то цяпер, атрымліваецца, яны прызналі, што з мабілізацыяй таксама не задалося. З мабілізацыяй унутры краіны не справіліся, але маюць намер збіраць чужыя землі. Ну-ну.

Нават утаймаванне малодшага саюзніка, якому няма куды было падзецца з Сочы, акрамя як у Абхазію, атрымалася нейкім куртатым. З аднаго боку, саюзніку паказалі яго месца на ўзроўні кіраўнікоў непрызнаных рэгіёнаў. А паставіць малодшага саюзніка на месца заўсёды добра — з пачуццём глыбокага маральнага задавальнення.

Але, з другога боку, пабываў саюзнік не ў нейкай там Рэспубліцы Абхазія, а «ў гістарычных месцах паўночна-ўсходняга ўзбярэжжа Чорнага мора». Прынамсі, так сказалі ў яго ўласным тэлевізары. Такі выключна пазнавальны турызм. А была ў гэтых месцах якая рэспубліка ці яе не было, дык гэта бог ведае. Мы людзі простыя, палітычным геаграфіям не навучаныя.

Гэта значыць, атрымліваецца, пакінуў сабе хаўруснік прастору для геапалітычнага манеўру. Хоць я моцна падазраю, што прастора гэта засталася толькі ў яго ўяўленні. І беларускія ўлады так доўга цягнуць з сігналам пра гатоўнасць да змены курсу, што цяпер ужо можна і не паспець своечасова зманеўраваць. Таму што рускі ваенны карабель, які тоне, зацягне ў варонку ўсякага, каму не пашанцавала аказацца побач.