«Я даў сабе ўстаноўку: будуць біць — буду біць у адказ». Першае інтэрв'ю байца Кудзіна пасля ўцёкаў з Беларусі

Аляксей Кудзін знік у дзень пачатку судовага паседжання па сваёй крымінальнай справе раніцай 19 лістапада. На парозе дома ён развітаўся з жонкай і адправіўся да будынка суда. Аднак праз паўгадзіны жонцы байца Таццяне патэлефанавалі адтуль і сталі высвятляць, дзе яе муж. Дзяўчына адказвала, што пайшоў у суд, піша «Трыбуна».
Неаднаразовага чэмпіёна свету па кікбоксінгу абвінавачваюць у тым, што ён 10 жніўня ў Маладзечне падчас акцыі пратэсту супраць фальсіфікацыі выбараў аказваў супраціў супрацоўнікам міліцыі і ўжываў да іх сілу. У прыватнасці, калі да байца падбеглі амапаўцы, распылілі газ і пачалі збіваць дубінкамі, ён адказаў. Ды так, што аднаго з іх, як сцвярджала праўладнае медыя, Кудзін накаўтаваў.

Затрымалі байца ўвечары па дарозе ў бальніцу. Яго машыну падрэзалі, кідалі пад колы светлашумавыя гранаты, збівалі і нават стралялі ва ўпор. За кратамі Кудзін правёў амаль два тыдні, пасля чаго «пакаяўся»» ў сюжэце на СТВ (казаў, што вінаваты і гэтак далей), за што быў адпушчаны пад хатні арышт. Інкрымінавалі Аляксею 2 частку артыкула 363 Крымінальнага кодэкса Беларусі («супраціў супрацоўніку органаў унутраных спраў або іншай асобе, якая ахоўвае грамадскі парадак»). Максімальны тэрмін па такім абвінавачванні — да пяці гадоў абмежавання або пазбаўлення волі.

У кастрычніку ў Кудзіна быў яшчэ адзін суд — па папулярным сёння адміністрацыйным артыкуле 23.34. Проста за ўдзел у акцыі 10 жніўня спартсмен атрымаў штраф у 25 базавых велічынь — 625 рублёў. Да 19 лістапада Кудзін быў дома: няньчыўся з дзецьмі, трэніраваўся, калоў дровы і рыхтаваўся да больш сур'ёзнай справы. А раніцай выйшаў і знік. Праз некалькі гадзін яго абвясцілі ў вышук — безвыніковы.

Месцазнаходжанне байца да 1 снежня заставалася невядомым, пакуль ён не апублікаваў фота ў сваім Instagram. Аляксей паведаміў, што знаходзіцца ў поўнай бяспецы і што яму ніхто не пагражае. Калі верыць геалакацыі, якую выставіў спартсмен, то свой пост ён размясціў, знаходзячыся ў Парыжы.

Неўзабаве пасля гэтага Кудзін распавёў, што з ім адбылося 10 жніўня на плошчы, як яго затрымлівалі і што было за кратамі, і крыху пра тое, як пакідаў Беларусь.

— 9 жніўня я, як і многія жыхары нашага горада, прыйшоў на цэнтральную плошчу, — распавядае Аляксей Кудзін, — каб выказаць сваю грамадзянскую пазіцыю па выніках праведзеных выбараў, якія былі сфальсіфікаваныя. На плошчы перад людзьмі стаялі супрацоўнікі гарадскога РАУС. Іх было чалавек 30. Яны проста моўчкі стаялі, таму што перад імі было некалькі тысяч чалавек. Калі людзі ўжо сабраліся разыходзіцца, прыехалі машыны з АМАПам. І тады пачалося тое, чаго я за свае 35 гадоў яшчэ не бачыў. Як толькі прыехала падмацаванне, у супрацоўнікаў Маладзечанскага РАУС раптам зніклі страх і дрыжыкі ў каленках. Яны адразу кінуліся на людзей. Сталі іх хапаць і біць. Я бачыў, як у бок людзей паляцелі шашкі з газам. Былі чутныя воплескі ад светлашумавых гранат. Усе сталі разбягацца. Было цёмна, людзі разбягаліся ў паніцы. Я не пабег, а спакойна накіраваўся ў бок дома са сваім сябрам.

Калі ўжо амаль сышлі з плошчы, убачыў, што ў мой бок бяжыць некалькі супрацоўнікаў. Яны крычалі: «######## [разышліся] па хатах, сукі». Я зрабіў крок ім насустрач і сказаў, каб назвалі званне і прозвішчы. Трое ці чацвёра рэзка развярнуліся і пабеглі ў іншы бок, а той, які крычаў матам, спыніўся ў некалькіх метрах ад мяне і сказаў, што я паважаны чалавек у горадзе і мне лепш ісці дадому. Я яшчэ раз папрасіў яго назваць сябе, але ён развярнуўся і ўцёк.

Па дарозе дадому перыядычна мне на вочы трапляліся супрацоўнікі са шчытамі. Яны беглі на мяне, але за некалькі метраў да разварочваліся ці проста мянялі траекторыю. Ці то пазнавалі мяне як спартоўца, ці ім станавілася некамфортна пры выглядзе таго, хто больш магутны і большы за іх. Мабыць, спрацоўваў інстынкт самазахавання. Дадому я прыйшоў з выразным разуменнем, што так нельга, што трэба нешта мяняць. І што заўтра я зноў пайду выказваць сваю пазіцыю супраць фальсіфікацыі і гвалту.

Каля сямі вечара 10 жніўня я выйшаў са свайго дома. Я жыву ў прыватным сектары і да плошчы дабраўся хвілін за 40. Там ужо было вельмі шмат людзей. Убачыў шэраг салдат у ахоўнай форме са шчытамі і дубінкамі ў руках. А перад імі на каленях 15-20 чалавек, якія нешта ім казалі. Я падышоў бліжэй да фантана, які знаходзіцца перад плошчай, і пачуў што людзі просяць салдат сысці і нікога не чапаць. Пазней я даведаўся, што гэта былі жаўнеры ўнутраных войскаў вайсковай часці 6713, якая базуецца ў Бабруйску. Менавіта гэтыя хлопцы ахоўваюць ВК-2 у тым горадзе.

Каля фантана сустрэў сяброў і знаёмых. Мы сталі абмяркоўваць учарашнія падзеі і паралельна назіралі за тым, што адбываецца на плошчы. Многія казалі, што АМАП ўжо хапаў людзей, якія рухаліся ў бок плошчы, каб не даць сабрацца. Праз некалькі хвілін пасля таго, як я падышоў да фантана, салдатам была дадзена каманда выцясняць людзей. Тых, хто стаяў на каленях, сталі падымаць і цягнуць у аўтазак. Хто не хацеў уставаць, білі дубінкамі. На маіх вачах аднаму хударляваму мужчыну двое салдат нанеслі некалькі магутных удараў па спіне. Ён нават не паспеў падняцца. Яго ўзялі пад рукі і проста павалаклі. Частка мяне разумела, што трэба сыходзіць, але іншая частка казала, што мы ж мірна стаім. Ніхто нічога не скандуе, не праяўляе агрэсіі да сілавікоў. І тады я спытаў сябе: чаму я — чалавек, які прынёс краіне столькі медалёў вышэйшай пробы — павінен бегчы ад нейкіх «вертухаяў» з дубінкамі?

Нечакана шарэнга салдат апынулася перада мной на адлегласці пары метраў. Яны стулілі шчыты і былі ў баявой гатоўнасці. Людзі побач са мной паднялі рукі і сказалі, што проста мірна стаяць. Я зрабіў крок насустрач салдатам і таксама падняў рукі, паказаўшы, што ў мяне нічога няма. У тую ж секунду ззаду шарэнгі з'явіўся салдат і распыліў у мой бок струмень газу з балончыка. Я паспеў адхіліцца, павярнуўся бокам і хацеў адысці, але адчуў удар дубінкі ў вобласць галавы і шыі. Як пасля мне сказалі тыя, хто стаяў ззаду і збоку ад мяне, біў прапаршчык Канстанцін Яндола. Я разгарнуўся да яго тварам, вырваў шчыт у яго з рук і на аўтамаце нанёс яму добрую аплявуху тыльным бокам далоні вобласць шлема. У тое ж імгненне я адчуў яшчэ адзін удар па галаве дубінкай. Цяпер ужо з левага боку. Я ўбачыў што гэты супрацоўнік у іншай амуніцыі. Ён быў увесь з чорным і даволі рослы. Калі ён замахнуўся зноў, я паднырнуў пад дубінку і ўдарыў яго. Спрабуючы вырвацца з гэтага ланцуга, развярнуўся ў правы бок, але насустрач мне рухаўся яшчэ адзін супрацоўнік, ён ужо замахваўся дубінкай. Пазней я даведаўся, што гэта быў падпалкоўнік ГУБАЗ Андрэй Зорын. Я адштурхнуў яго левай рукой і хацеў сыходзіць, але мне зноў прыляцела дубінкай у вобласць спіны. Калі павярнуўся, убачыў шчэ аднаго супрацоўніка ў чорным, які спрабаваў ударыць мяне дубінкай. Я зноў зрабіў ухіл у бок і ўдарыў яго. Пасля чаго разгарнуўся ў бок парку і стаў бегчы, але на маім шляху з'явіўся яшчэ адзін супрацоўнік у чорнай амуніцыі без апазнавальных знакаў. Ён зрабіў ўзмах дубінкай, але я стукнуў далонню пад шлем — і ён упаў.

Я адбег у парк метраў на 200 ад плошчы і там сустрэў сваіх сяброў і знаёмых. Усе былі ў здзіўленні, навошта ў нас было распыляць газ і пачынаць біць? Людзі ж проста стаялі, нічога не скандзіравалі. У нас нават не было нацыянальнай сімволікі. У мяне крыху балела галава і гарэлі спіна. Зняў майку і папрасіў хлопцаў паглядзець што там. Хлопцы ачмурэлі — спіна была спаласаваная. А я ў стане афекту нават і не адчуў, калі яны паспелі столькі разоў патрапіць.

Мы яшчэ трохі пастаялі ў парку, а затым ўбачылі, як у наш бок накіроўваецца шэраг сілавікоў. Яны зайшлі ў парк, спыніліся метрах у 50 і стулілі шчыты. Мы адышлі трохі назад, але яны зноў наблізіліся роўна на столькі, на колькі мы адышлі. Потым, з крымінальнай справы, я даведаўся, што сваімі аплявухамі накаўтаваў пару супрацоўнікаў, у тым ліку прапаршчыка Яндолу, з-за ўдару якога ўсё і пачалося. Калі б не ён, я проста адышоў бы назад і нічога гэтага не было.

Менавіта таму салдаты ўнутраных войскаў спрабавалі мяне выбавіць з парку, каб затрымаць і добранька збіць. Калі мне змянілі меру стрымання пад хатні арышт, мне напісаў адзін салдат, які служыў у нашай частцы. Ён распавёў, што ў той вечар гэтыя салдаты прыйшлі ў размяшчэнне вельмі азлобленыя. Непахвальна лаяліся ў мой адрас. Казалі, што калі б яны мяне тады злавілі, забілі б ці пакалечылі.

Тым не менш мне ўдалося патрапіць дадому. Галава моцна балела — на ёй былі гематомы ад удараў дубінкамі. Дома нікога не было, я ўзяў з паліцы ключы ад машыны і вырашыў накіравацца ў бальніцу, каб зрабіць КТ. Боль у галаве мяне вельмі турбаваў.

Як даведаўся пазней, за мной ужо сачылі. Нават выклікалі САХР, каб затрымаць. Мабыць у мясцовых сілавікоў не хапіла духу мне проста патэлефанаваць і сказаць, што пры маёй самаабароне пацярпелі супрацоўнікі. Мой нумар выдатна ведаюць многія супрацоўнікі нашага РАУС. Старэйшы брат маёй жонкі (царства яму нябеснае) 22 гады адпрацаваў начальнікам фінансавага аддзела міліцыі нашага горада і раёна. Калі б мне ў той жа вечар патэлефанавалі з РАУС і паведамілі, што адбылося, то, паверце, я тут жа прыйшоў бы да іх і даў усе тлумачэнні. Тым больш ёсць відэа, якое здымалі самі супрацоўнікі. Яны выдатна ведаюць,то пачаў ўсю гэтую заваруху. Але яны вырашылі зрабіць паказуху і выклікалі СОБР.

Як толькі ад'ехаў ад дома метраў 200-300, мне насустрач праехалі тры машыны з уключанымі маячкамі. Я і падумаць не мог, што гэта да мяне. Спакойна з імі размінуўся і накіраваўся ў бок бальніцы. Але метраў за 300 да аддзялення на пешаходным пераходзе мяне падрэзалі і кінулі пад маю машыну светлашумавую гранату. Вакол было шмат мінакоў, ім крычалі, што працуе САХР. Я паспеў заблакаваць машыну, але шкло пярэдняй дзверы было апушчана. Калі два супрацоўнікі падбеглі да кіроўчай дзверы, я падняў рукі і паклаў іх на стырно. Спытаў, што здарылася, але замест адказу мяне сталі біць кулакамі ў галаву. Адзін з удараў трапіў у скроневую костка з левага боку. Я стаў закрывацца рукамі, казаў, што цяпер спакойна выйду з машыны. Паспрабаваў адкрыць дзверы, але мне не далі гэтага зрабіць і стрэлілі практычна ва ўпор тры разы з траўматычнага пісталета. Прама ў грудзі. Пасля чаго я ўсё-ткі здолеў адкрыць дзверы і выйшаў з машыны. Удары дубінкамі не спыняліся. Калі я лёг на зямлю, адзін з супрацоўнікаў назваў мяне па імені і сказаў, што я «заваліў мянта». І таму ім далі каманду мяне жорстка затрымаць. Я яго адразу пазнаў. З Мішам, як і яшчэ парачкай байцоў САХРа, мы разам трэніраваліся. Хлопцы выдатна ведалі, каго едуць затрымліваць. Таму ім і давялі інфармацыю, што я нібыта кагосьці забіў. Хоць прапаршчык Яндола ўжо праз 40 хвілін пасля маёй аплявухі прыйшоў у сябе. Яго жыццю нічога не пагражала. Але органы вырашылі прынцыпова жорстка пакараць мяне.

Пасля затрымання мяне даставілі ў РАУС і пасадзілі ў камеру. Аднаго. Былі думкі, што зараз будуць біць і помсціць. Але з таго моманту да мяне ні адзін супрацоўнік не ўжыў фізічнага ўздзеяння. Нават у Жодзіне стаўленне было паважлівае — у мой адрас не было сказана ніводнага грубага слова. Можа, зноў павага да спорту. Бо начальнік корпуса турмы давёў асабоваму складу інфармацыю пра тое, каго і за што да іх даставілі. Можа гэта і адыграла нейкую ролю ў дачыненні да мяне. Але тады, калі мяне толькі пасадзілі ў камеру. Я даў сабе выразную ўстаноўку: будуць біць — буду біць у адказ жорстка і бескампрамісна. І будзь што будзе. Рыхтаваўся да горшага сцэнару.

Цікава, што адвакатка распавяла, што на наступны дзень пасля майго затрымання каля РАУС сабралася шмат людзей, якія скандавалі «Свабоду Кудзіну!» Але мяне да таго моманту адправілі ў Жодзіна. Потым стала зразумела, што гэта зроблена, каб зняць рэзананс і каб я паспеў трохі зажыць, бо адвакат патрабавала правесці незалежную экспертызу майго стану здароўя, таму што мой стан пагаршаўся. З ірванай раны на руцэ была бачная трубчастая костка мезенца, галава пульсавала і хварэла, з трох адтулін ад куль на грудзях цякла кроў. У РАУС мяне везлі, заламаўшы рукі за спіну. Я адчуваў як пад нагамі хлюпае кроў. Жонка расказвала, што калі яна з маім малодшым братам забірала машыну, салон ўвесь быў у крыві. Хлопцы з мыйкі, калі ўзялі яе на хімчыстку, думалі, што машына пасля аварыі.

Актыўнічала і байцоўскае братэрства. Усе байцы сусветнага ўзроўню, усё, хто мяне ведае, падтрымлівалі, заступаліся. Посцілі словы падтрымкі ў сацсетках, дапамагалі даваць максімальную агалоску маёй справе. Калі б гэтага не было, мяне б маглі і не выпусціць пад хатні арышт і канкрэтна б спакавалі. Ведаю, што многія хлопцы з федэрацыі, трэнеры таксама рабілі ўсё, што ў іх сілах.

На целе былі гематомы: адна вялікая ў вобласці сэрца, на грудзях сляды ад гумовых куль. Адна куля трапіла ў мечападобны адростак, іншая — у сэрцы, а трэцяя ў цэнтр грудной клеткі. Прайшло ўжо чатыры месяцы, але боль у грудзях яшчэ застаўся. Акрамя таго мне разарвалі мезенец да косткі — наклалі сем-восем швоў.

Некалькі разоў у камеры я з'язджаў па сценцы, пару разоў адключаўся. Было моцнае страсенне, паднуджвалаі і ўсё круцілася. Зняў майку і абматаў ёй руку, каб хоць як спыніць кроў. Дзесьці каля гадзіны да мяне нават ніхто не прыходзіў. Хоць пад столлю вісела камера і на маніторы было відаць, што я ўпаў на падлогу. Ніхто нават не адчыніў дзверы і не спытаў пра маё самаадчуванне. Нават калі я падпоўз да дзвярэй і пастукаў. Потым пачуў словы аднаго супрацоўніка пра мяне. Маўляў, чагосьці ён там валяецца. Тады дзверы адкрылі, я сказаў што вельмі моцна баліць галава і сэрца. Супрацоўнік нічога не сказаў і зачыніў дзверы. Праз некаторы час я пастукаў яшчэ раз, але рэакцыі ніякай.

Затым дзверы адчыніліся і на парозе камеры паўстаў падпалкоўнік [Вадзім] Прыгара — начальнік РАУС. Ён і кіраваў усімі дзеяннямі сілавікоў у Маладзечне. Сам бачыў і чуў, як ён аддаваў загады біць і разганяць людзей. Ён спытаў мяне аб стане, я расказаў, і ён сышоў. Праз некаторы час прыехала хуткая. Лекар тут жа сказаў, што мяне трэба везці на КТ і тэрмінова зашываць. Але супрацоўнікі не хацелі адпраўляць мяне ў бальніцу. У выніку на месцы мне замерылі ціск, перавязалі руку, раны на грудзях, зрабілі пару нейкіх уколаў і далі таблеткі. Але доктар сказаў: «Калі вам тут патрэбны жмур, то я здымаю з сябе адказнасць». У выніку мяне пад канвоем адвезлі ў бальніцу.

Спачатку мяне вывелі праз цэнтральны ўваход РАУС, дзе я ўбачыў сваю жонку. Падміргнуў і ўсміхнуўся ёй, каб яна не перажывала. Толькі мяне пасадзілі ў машыну, як з аддзялення выскачыў нейкі ашалелы начальнічак і пачаў крычаць, што мяне трэба аформіць пад пратакол. Мяне зноў дасталі з машыны і вярнулі ў камеру. Потым зноў вывелі. Прышпілілі кайданкамі да супрацоўнікаў, выдалі ім зброю і накіравалі следам за намі яшчэ адну машыну суправаджэння. У выніку са мной у шпіталі было чалавек пяць міліцыянтаў і яшчэ некалькі чалавек на вуліцы. Суправаджалі, як мясцовага Пабла Эскабара:). Дзесьці нават было прыемна. Цяпер успамінаю з гумарам.

Пасля працэдур у шпіталі, мяне вярнулі ў пастарунак, аформілі дакументы і пакінулі да раніцы ў ІЧУ. Заснуць не магу. У галаве ўсё кружыцца, раны дзіка баляць... Раптам мяне рэзка выводзяць з камеры і кажуць, каб я хутка падпісаў нейкія лісткі. Я падпісаў, не чытаючы — не той стан. Памятаю толькі, што на першым было напісана «Акт аб затрыманні» ці нешта такое. Копіі далі ў камеру. Ужо крыху пазней, калі трошкі палягчэла, я прачытаў паперы і зразумеў, што мне ўпіхнулі докі, дзе я прызнаю сябе вінаватым па артыкуле 364 КК РБ. Тыпу я прыйшоў на плошчу і стаў біць супрацоўнікаў, якія міла стаяць і ахоўваюць грамадзян ад гвалту.

Па законе я павінен быць праседзець у камеры да трох сутак, пасля чаго мне павінны прад'явіць абвінавачванне, а пракурор павінен вынесці меру стрымання. Але мяне начным этапам з 11 на 12 жніўня адправілі ў Жодзіна. А пасля васьмі дзён там прывязлі назад у Маладзечна і пачалі працаваць. У першы дзень са мной працаваў следчы. Была сустрэча і з «пацярпелымі», якім нават у вочы мне было сорамна глядзець. Яндола дык увогуле сядзеў паніклы і глядзеў у падлогу. Такое адчуванне, што гэта ён быў пад вартай, а не я. Падпалкоўнік Зорын дрыготкім голасам казаў, што ведаў мяне і ніколі ў жыцці не ўдарыў бы мяне дубінкай. Былі і яшчэ два сведкі. Скажу, што гэта было вартае жалю відовішча — глядзець на «афіцэраў», як яны скардзяцца і ныюць дрыготкім голасам.

Салдат-кантрактнік, які прыйшоў на вочную стаўку, каб мяне апазнаць, надзеў бейсболку і маску. І ўвесь час глядзеў у падлогу. Я ж глядзеў і ўсміхаўся яму ў твар. Бачыў, як ён падрыгваў ад страху. Ён быў у майцы без рукавоў. Таму я бачыў, як па яго руках прабягала нервовая дрыжыкі. Я яшчэ тады думаў, калі ты рабіў «бравую справу» — разганяў наркаманаў і прастытутак, — чаго ж ты пад маскай. А таму, што сцыкотна ў вочы глядзець! Я быў упэўнены ў сваёй праўдзе. Таму і глядзеў з усмешкай. Нават, калі ў Жодзіна ў дворык выводзілі гуляць, я, ідучы па калідорах (хто быў, той ведае), напяваў розныя песні і прыпеўкі. Канваіры яшчэ пыталіся, чаму мне так весела. Я ім нічога не казаў. Толку ім нешта тлумачыць. Я ведаў, што за мной праўда. Я прыйшоў мірна выказаць пратэст супраць гвалту і супраць такіх выбараў. Мяне ж траванулі газам, пачалі біць дубінкамі. І я як нармальны мужык даў адпор. Гэта была самаабарона. Я ведаў, што нікога спецыяльна першым не біў. І мне твар хаваць не за чым. Нейкім баевіком або злачынцам я сябе не лічу.

На наступны дзень пасля апісанай мною працы са следчым мяне зноў выклікалі на размову. Толькі ўжо гутарылі супрацоўнікі ГУБАЗ. Абодва ў званні падпалкоўнікаў. Адзін з Мінска, другі — наш, начальнік крымінальнай міліцыі Маладзечна. Скажу шчыра, абодва адэкватныя людзі. Ніякага ціску. Як я зразумеў з допыту, яны думалі, што я нейкі каардынатар і арганізатар Руху За свабоду ў Маладзечне. Я, вядома, быў ўсцешаны такой славай, але адказаў ім, што выйшаў сам. У мяне спыталі, ці ведаю я, якія сумы плацяць тым, хто выходзіць на акцыі. І тут я кажу, што чуў пра гэта... Яны адразу напружыліся, а я дадаю, што чуў гэта ў СІЗА ад «прадольнага», які ходзіць па калідоры ізалятара. Яго імя я ўжо не памятаю, але памятаю, як ён адкрыў «кармушку» і сказаў: «Пацаны, чулі, што ў Менску тым, хто ў першых шэрагах, плацяць па 200 даляраў. А ў Маладзечне — па 50 еўра». Шмат пыталіся яны мяне і пра нашых фанатаў. Допыт доўжыўся каля трох гадзін. Пагаварылі па душах увогуле.

Затым да мяне прыйшоў падпалкоўнік або палкоўнік з міліцыі ўласнай бяспекі. Дакладней, мяне прывялі да яго. Я думаў, будзе дапытваць на тэму, як са мной звярталіся і чаму так жорстка затрымалі. А ён мяне давай дапытваць на палітычныя тэмы. І яшчэ спрабаваў уціраць пра нейкіх звяроў, якія рвуцца да ўлады, пра тое, як у нас усё крута і добра ў краіне. На чацвёрты дзень знаходжання ў Маладзечанскім ІЧУ мяне зноў тузае падпалкоўнік ГУБАЗ і кажа, што магу выйсці пад хатні арышт, але трэба зняць відэа ў кабінеце начальніка і папрасіць прабачэння. Сказаць, што не хацеў прычыняць шкоду супрацоўнікам і папрасіць спартсменаў не біць іх. Ну і сказаць, што я не палітычны. Каб рэзанансу не было. І яшчэ адна ўмова выхаду — ніякіх інтэрв'ю, на акцыях не з'яўляцца. Тады артыкул 364 («Гвалт альбо пагроза ўжывання гвалту ў дачыненні да супрацоўніка органаў унутраных спраў») памяняюць на 363.

Пайшоў у камеру, лёг... Думаю: казаць, ці ўсё ж такі ўперціся і ўзяць тэрмін. Але адказнасць за сям'ю і дзяцей (іх у нас пяць) не дазволіла паказваць характар халоднай сістэме. Падумаў, скажу па-мінімуму — і на гэтым хопіць. Відэа запісалі — і мяне назад у камеру. Запісалі ў 13:00, а ў 19:00 нічога не адбываецца. Думаю, падмануў падпалкоўнік. Але ў 19: 20 адчыняюцца дзверы: «Кудзін, з рэчамі на выхад».

Затым мне сказалі, што неабходна пакрыць шкоду пацярпелым і што гэта можа паўплываць на ход маёй справы. Мы з адвакатам вырашылі, што кампенсуем «шкоду». Праўда на нашым баку, а закон, на жаль, няма. Прапаршчык Яндола запытаў 15 000 рублёў за накаўт ад чэмпіёна свету, падпалкоўнік Зорын — 4000 рублёў за адкалоты зуб. Хоць на вочнай стаўцы абодва крычалі, што яны афіцэры і ім грошай не трэба. Яны афіцыйна падпісалі ўсе дакументы, што не маюць прэтэнзій і шкода пакрытая ў поўным аб'ёме. Я думаў, можа, справу закрыюць па прымірэння, але не — справу ўсё роўна давялі да суда. Цяпер вельмі шкадую, што заплаціў ім. Што цікава, калі Яндола тэлефанаваў майму адвакату, ён быў вельмі моцна выпіўшы. Казаў, што гатовы ўзяць грошы. Калі жонка прывезла яму на наступную раніцу патрэбную суму, ён быў з добрым перагарам. Казаў, што начальства забараніла яму браць грошы, але ў выніку ўзяў.

Кампетэнтныя людзі даведаліся і распавялі мне, што паеду я за праўду гадкоў на пяць і буду чакаць амністыі або змены рэжыму. Як толькі справу перадалі ў суд, я зразумеў, што судовая сістэма згніла ў нашай краіне цалкам. Праўды няма. У мяне быў суд па адміністратыўнай справе. Гэта быў проста цырк. І я проста сцябаўся з суддзі, якая зачытвала мне, што я нешта спяваў, махаў нацыянальнай сімволікай, крычаў нешта ў адрас улады і гэтак далей. Хоць у крымінальнай справе выразна напісана, што я проста стаяў і глядзеў у бок плошчы. Нават не быў на ёй. Маразм!

Увогуле, стаў рыхтавацца да ад'езду на «зборы». Сказаў жонцы, што хачу на судзе выглядаць добра. Купілі кашулю, добры пінжак. Замовіў дроў і кожны дзень працаваў на ўчастку: калоў дровы, садзіў туі, падстрыгаў газон. Увогуле вёў звычайнае жыццё. Максімальна хутка скончыў даробкі па хаце, якія жонка сама не зможа зрабіць. Казаў ёй, што калі закрыюць, то ненадоўга, але трэба паспець сёе-тое скончыць, каб ёй лягчэй было. Яна хвалявалася і плакала, калі гаворка заходзіла пра суд, але я не мог нічога сказаць пра свае планы. Разумеў, што «супрацоўнікі» могуць націснуць, а яна і дзеці могуць прагаварыцца. Думаю, яна мяне прабачыць за гэта.

Сам мяркуй, які ў мяне быў выбар? Стаць ахвярай гнілога рэжыму, сядзець у турме і цягнуць на сябе грошы са шматдзетнай сям'і, якая жыве без карміцеля, або з'ехаць за мяжу, аднавіцца фізічна (для прафесійнага байца ў мяне захад лепшых гадоў кар'еры) і правесці некалькі гучных баёў, пабіцца за тытул у еўрапейскіх прамоўшэнах і дапамагчы сям'і фінансава. Я выбраў другое.

Усіх нюансаў сваёй перакідання за кардон я раскрыць не магу, каб не падстаўляць людзей. Але ўсё было выразна, чыста і прафесійна. Я ім вельмі ўдзячны за гэта. Па гэтых жа прычынах не магу раскрыць сваё месцазнаходжанне. Але абяцаю, што хутка будуць навіны.

Вярнуся дадому, як толькі гэта будзе магчымым, яшчэ больш моцным духам і целам. Вельмі сумую па сям'і, па бацькам. Хачу падзякаваць усім, хто дапамагаў і перажываў за мяне. Я атрымаў вялікую маральную падтрымку ад вялікай колькасці людзей. Хачу пажадаць усяму беларускаму народу адзінства, росквіту і міру!