Міхаіл Марыніч паходзіў з Гомельшчыны (нарадзіўся 13 студзеня 1940 года ў вёсцы Старыя Галоўчыцы Петрыкаўскага раёна). У СССР працоўную кар’еру зрабіў у будаўнічай галіне. З ёй быў звязаны і на сваёй першай высокай дзяржаўнай пасадзе.
Будаўніцтва метро. Фота з кнігі А. Тамковіча пра Марыніча
У 1984 годзе стаў намеснікам старшыні Мінскага гарвыканкаму, курыраваў будаўніцтва сталічнага метро, якое якраз запрацавала ў тым годзе. У першыя гады незалежнасці Беларусі (1990-1991) узначаліў сталічны выканкам, стаў дэпутатам Вярхоўнага Савета.
Эпахальны самаадвод
Калі парламент у 1993 годзе ўшчыльную заняўся вывучэннем дзейнасці камерцыйных структураў пры органах улады, менавіта Міхаіла Марыніча многія бачылі на пасадзе старшыні адмысловай расследавальніцкай камісіі. За Марыніча гатовыя былі прагаласаваць і дэпутаты Апазіцыі БНФ, разумеючы, што іх прэтэндэнт на ачольванне антыкарупцыйнай камісіі Сяргей Антончык наўрад ці пройдзе. Але Марыніч раптам бярэ самаадвод і прапануе замест сябе Яўгена Глушкевіча з Кантрольнай палаты. Той робіць тое самае. У выніку старшынём гэтай камісіі абіраецца Аляксандр Лукашэнка, які ў снежні 1993 года робіць нашумелы антыкарупцыйны даклад, а ўлетку наступнага году ўжо прымае прысягу як першы прэзідэнт Беларусі.
Чытайце таксама:Няскораны Міхаіл Марыніч
Вось як Міхаіл Марыніч згадваў сваю міністэрскую працу: «Кожнаму тады здавалася, што для працы наступілі надзвычай цудоўныя часы. Маладая незалежная краіна з чыстага аркуша ўсталёўвала адносіны з еўрапейскімі краінамі, пачынала цікавыя і перспектыўныя бізнес-праекты. Гэта быў перыяд плённых кантактаў з замежнымі інвестарамі. Частка з іх развілася».
Але шмат праектаў не былі рэалізаваныя. Напрыклад, рэферэндум-1996 году перакрэсліў усё, што ўдалося дасягнуць на шляху Беларусі ў Сусветную гандлёвую арганізацыю: «Я спрабаваў упэўніваць урад і Лукашэнку, што такія праекты патрэбныя Беларусі, але беспаспяхова. Ён гэтага не хацеў. Ужо тады зараджалася дыктатура, і ўпэўніваць у перавагах прыватнай уласнасці і прыходу замежнага капіталу Лукашэнку было ўсё цяжэй. Калі да рэферэндуму 1996 года мы больш кантактавалі з еўрапейцамі, то потым — з арабамі. Дэмакратычны свет у сэнсе інвестыцый для беларусаў фактычна закрыўся».
Выклік Лукашэнку і турма
Зрэшты, тады, у 1996-м, Марыніч не пайшоў у адстаўку ў знак пратэсту супраць рэферэндуму як прэм'ер-міністр Міхаіл Чыгір і міністр працы Аляксандр Сасноў. Але ён заставаўся ў чынавенскай фрондзе. Як падчас працы міністрам, так і пасля яе, будучы дыпламатам. У выніку ў 2001 годзе нечакана для многіх ён пакідае пасаду пасла Беларусі ў Латвіі, а па сумяшчальнцітве ў Эстоніі ды Фінляндыі, і вылучаецца кандыдатам у прэзідэнты. Зацыркулявала версія, што Марыніч — гэта супернік Лукашэнкі ад наменклатуры, якая стамілася ад яго кіравання. Нават былі чуткі, што за рашэннем Марыніча стаіць кіраўнік Адміністрацыі прэзідэнта Міхаіл Мясніковіч, які акурат у той час паехаў адпачыць на балтыйскім узбярэжжы.
Фота з кнігі А. Тамковіча пра Марыніча
Чытайце таксама:
З сям'ёй. Фота з кнігі А. Тамковіча пра Марыніча
Чытайце таксама:
