«Беларускім уладам ад беларускай прапаганды шкоды значна больш, чым нам з табой»
Аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі» разважае пра візіт самі-ведаеце-каго ў Дубай. І адзначае, што ў выніку візіту нехта павінен быць моцна пакрыўджаны. Бо, замест прызнання ўнікальнасці і велічы, ён атрымаў напамін пра неабходнасць прытрымлівацца рэгламенту. І пры чым тут прапаганда?
Фота з pulse.mail.ru
Ёсць у мяне адчуванне, што з візітам сяго-таго ў Дубай нешта пайшло не так. Што замест вялікага дыпламатычнага прарыву атрымалася лёгкае непаразуменне. І не ў тым, што прэзідэнты Літвы, Латвіі, Эстоніі і Польшчы адмовіліся з ім фатаграфавацца. Ад іх сёй-той даўно ўжо нічога добрага не чакаў і не стаў бы з гэтай нагоды засмучацца. А сёй-той засмуціўся. Таму што трыумф, які ён сабе ўяўляў, атрымаўся не вельмі трыумфальным.
Беларускі тэлевізар табе ўжо, вядома, вельмі шмат усяго распавёў пра вялікую прамову, якая ўзрушыла свет. Але вось якая няўдача: акрамя беларускага тэлевізара ў астатнім свеце ўзрушэнняў ніхто не заўважыў. Не заўважыў. Вось наогул. Нават у крытычным ключы. Добра бы добрага, дык яны ж і дрэннага слова не сказалі. Ну, выступіў і выступіў. Там выступоўцаў было столькі, што ўсіх не запомніш. Таму што свет прывык да таго, што на такіх вялікіх міжнародных самітах экзатычныя лідары не вельмі прыкметных дзяржаў часта выступаюць з палымянымі прамовамі, каб прыцягнуць да сябе ўвагу.
І колькасць злоўленых у калідоры афрыканскіх прэзідэнтаў ніяк на самай справе не кампенсуе якасць. Знаёмства з заціснутым у кут (у фігуральным сэнсе) афрыканскім прэзідэнтам не лічыцца сапраўднымі перамовамі. І нават калі абмяняцца тэлефонамі са злоўленым у калідоры афрыканскім прэзідэнтам, гэта не цягне на ўсталяванне дыпламатычных кантактаў.
Заўваж, я не кажу табе, што з паездкай у Дубай атрымаўся правал. Не, Божа мой. Паездка сабе як паездка. Прыстойныя прэзідэнты рэгулярна гэта робяць. Ездзяць на ўсякія ўмоўна асэнсаваныя міжнародныя мерапрыемствы.
Але сёй-той жа не ездзіць. І ўжо калі яго нарэшце пусцілі паехаць, то ён чакаў, што ўвесь свет падзеліць з ім адчуванне свята. А свет нават не заўважыў. А сёй-той так даўно жыве ў асяроддзі самых захопленых сведак стабільнасці, што ён не прывык, каб яго не заўважалі.
Таму што кожны дзень яму па шмат разоў распавядаюць пра яго ўнікальнасць і веліч. А праверыць жа няма дзе. Ні з кім, акрамя асабліва захопленых сведак стабільнасці, сёй-той не мае зносін. Не лічачы членаў афіцыйных дэлегацый. Але членам афіцыйных дэлегацый па пратаколе належыць казаць гаспадару розныя прыемныя словы. І вось калі табе кажуць выключна прыемныя словы пра тваю веліч, то ўрэшце ўяўленні аб рэчаіснасці моцна скажаюцца.
І раптам ты трапляеш у вялікі свет, і аказваецца, што ў гэтым вялікім свеце ніхто нічога пра тваю веліч не ведае. Што староннія людзі ставяцца да цябе як, да прыкладу, да прэзідэнта Бурундзі. Ты ім пра інтрыгі сусветнага гегемона, а яны табе ў адказ — пра рэгламент выступлення. А ты ж не прывык, каб табе нагадвалі пра рэгламент. Ты прывык, што калі распавядаеш пра інтрыгі сусветнага гегемона, то спецыяльна адабраныя сведкі стабільнасці апладзіруюць табе стоячы.
Вядома, пасля такога могуць здарыцца ўсякія кагнітыўныя дысанансы. І я падазраю, што вось гэты цяжкі выпадак кагнітыўнага дысанансу і быў прычынай забароны на пасадку ў Беларусі самалётаў з Літвы, Польшчы, Эстоніі і Латвіі. Таму што ў якасці меры ў адказ на адмову ад сумеснага фатаграфавання яна, з аднаго боку, непрапарцыйная, а з другога — бессэнсоўная. Самалёты з гэтых краін і так у Беларусь не лятаюць. Але проста здарыўся цяжкі прыступ кагнітыўнага дысанансу, і трэба было тэрмінова прыдумаць асіметрычны адказ, а нічога іншага ў галаву не прыйшло.
Вось я табе ўжо было казаў, што беларускім уладам ад беларускай прапаганды шкоды значна больш, чым нам з табой. Нам з табой проста непрыемна, а яны ж на самай справе пачынаюць ва ўсё гэта верыць. А ў выніку атрымліваецца поўная рассінхранізацыя з рэальнасцю.