Чэмпіёнка Еўропы: Гляджу на тое, што робіць улада, і ўвесь час думаю «ну гэта дно!»

Чэмпіёнка Еўропы-1998 і бронзавы прызёр чэмпіянату свету-1999 па мастацкай гімнастыцы Яўгенія Паўліна ўжо амаль дзесяць гадоў жыве ў Вялікабрытаніі. Нядаўна экс-мастачка падпісала ліст спартсменаў з патрабаваннямі да ўлады і распавяла ў інтэрв'ю Tribuna.com, што думае пра падзеі на радзіме і чаму не можа паверыць, што гэта ўсё адбываецца ў Беларусі.

«Як можна жадаць быць кіраўніком краіны, калі ты абсалютна не чуеш і не слухаеш свой народ?»

— Я ўсё гляджу, шмат слухаю і спрабую зразумець [тое, што адбываецца], наколькі гэта магчыма, знаходзячыся на такой вялікай адлегласці ад Беларусі. Спрабавала нават неяк апраўдаць учынкі супраць [пратэстуючых] людзей, тым, што я не там, што не бачу гэта на свае вочы, што могуць быць падставы, правакацыі. Але ўсё роўна знаходжу нейкія доказы таго, што нічога гэтага няма.
Мне цяжка на гэта глядзець, мне балюча і, шчыра кажучы, самае яркае пачуццё — гэта hopeless, бездапаможнасць. Можа, таму што я далёка. І вельмі не хочацца, каб да яго дадалася безвыходнасць, — сказала Яўгенія.
Яна прызналася, што з-за каронавіруса сама не галасавала на выбарах 2020. А актыўна сачыць за падзеямі на радзіме пачала ўжо пасля 9 жніўня.
— У мяне не было думак, што ў краіне нешта зменіцца. Мне здаецца, настолькі ўсё прывыклі, што ў Беларусі ўсё так і па-іншаму быць не можа... Ведаеце, гэта жудаснае адчуванне.
Я не ўяўляю, што хтосьці мог думаць, што ў нашай краіне такое можа адбывацца. І да гэтага [жорсткасці сілавікоў] немагчыма быць гатовым. Проста настолькі паказваць сваю абыякавасць да людзей і іх думкі... Не ведаю, што можа быць горш.
Як можна хацець быць кіраўніком краіны, калі ты абсалютна не чуеш і не слухаеш свой народ? Настолькі бессаромна хлусіш з гэтымі адсоткамі... Зразумела, што не бывае краін, дзе ўсё дэмакратычна і сумленна. Прынамсі, я ў гэта не веру. Але калі настолькі перагінаць планку, пераступаць не адну рысу, а ўсе магчымыя... Не ведаю. Гэта нейкае дно дна. І тое, гэта яшчэ не дно.
Я проста дзіўлюся рэакцыі беларускага народа, таму, як ён гэта ўсё ўспрымае. Беларусы адкрыліся для мяне з іншага боку. Часам праскоквае такі тонкі гумар і пазітыў, што я проста дзіву даюся людзям. І ў такі момант шкадую, што я не там, што не магу [пратэстуючых] падтрымаць.
— Які выпадак уразіў больш за ўсё?
— Усё, што звязана са спартоўцамі і людзьмі, якія маюць дачыненне да спорту, для мяне самае балючае. Гэта неверагодны боль за ўсіх, хто пакутуе, на каго ціснуць. Я не ўяўляю, як можна за тое, што чалавек думае інакш, выгнаць яго з нацыянальнай зборнай або пазбавіць прэзідэнцкай стыпендыі і сказаць, што трэба яшчэ і грошы вярнуць. Адкуль такое бярэцца? Як такое можна прыдумаць?
І гэтыя гісторыі — арышты Сяргея Шчурко, Лены Леўчанка — самае жудаснае. І гэта не сканчаецца. І ўсе хлопцы, якія падпісалі петыцыю за сумленныя выбары... Рэпрэсіі будуць працягвацца. Не ведаю, як доўга. Але я вельмі хачу верыць і спадзявацца, як і мільёны людзей Беларусі, што гэта ўсё скончыцца.

Вось ён, мой самы вялікі боль і крыўда. У той жа час я адзначаю, што спартсмены вялікія малайцы. Усе звароты, якія яны запісваюць, настолькі правільныя і пісьменныя. Ну якія малайцы! Спартсмены працягваюць несці візітоўку краіны і паказваць, што яны — найвялікшы гонар і самае каштоўнае, што ў яе ёсць. Лішні раз сваімі паводзінамі яны гэта пацвярджаюць.
І, вядома, крыўдна за тых, хто не можа нічога сказаць, хто застаецца дзеючым спартсменам... У іх Алімпіяда на носе, да якой яны ішлі ўсё жыццё. І цяпер яны вымушаныя або маўчаць, або мяняць сваё меркаванне. Гэта жудасна. Разумею, што ў іх унутры адбываецца, які ціск і ломка. Як яны бегаюць з аднаго канца ў іншы. І зразумела, што яны будуць яшчэ доўга пра гэта думаць.

«Гляджу, што робіць улада, і ўвесь час думаю: "Ну, гэта дно!" І не... Усё роўна ёсць, куды зваліцца яшчэ»

Яўгенія таксама падзялілася сваім меркаваннем аб арышце вядомых людзей са свету спорту.
— Я гляджу, што робіць улада, і ўвесь час думаю: «Ну, гэта дно!» І не... Усё роўна ёсць, куды зваліцца яшчэ. Думаеш, ну куды ўжо ніжэй і больш подла? Ну куды? Але ўлада даказвае, што ўсё магчыма. У мяне няма слоў. Я не магу нават апісаць гэтыя дзеянні, якія прымяняюцца. Я не магу нават у галаве гэта дапусціць. І я да апошняга не веру, што гэта адбываецца.
Калі чарговы спартсмен, трэнер, журналіст... калі чую, што тыя, каго я ведаю [гаворка пра Алену Леўчанка], трапляюць у такую ​​гісторыю, не ўяўляю, як трэба нізка ўпасці, каб дайсці да такога. Людзі краіны — самае дарагое, што ў яе ёсць. Як можна так рабіць з тымі, хто з'яўляецца самым дарагім — тварам, душой, сэрцам краіны. Не ведаю…
Мне настолькі балюча гэта бачыць. Напэўна, я за гэтыя месяцы больш плакала, чым за апошнія 10 гадоў. Любая падобная інфармацыя спярша выклікае ў мяне слёзы, а потым прыходжу ў сябе, і пачынаецца кіпенне.
На пытанне, ці сутыкалася калі-небудзь Паўліна з ціскам з боку ўладаў, яна адказала:
— У прынцыпе, мой ад'езд з краіны — гэта менавіта нязгода з рэжымам і ўладай. Я на працягу ўсяго часу пасля таго, як скончыла спорт, сутыкалася з рознымі праблемамі. У мяне заўсёды была свая пазіцыя, сваё меркаванне. І досыць гучнае. Але як спартсменка, дзякуй Богу, такой тупасці і глупства на сабе ніколі не адчувала.
Як спартсменка я не атрымала вялікай колькасці падзяк. Усё, чаго дамаглася, дамаглася сама. І я ўпэўненая, што 98 адсоткаў спартсменаў Беларусі ўсяго дамагаюцца толькі сваёй працай. Гэта такая сфера, дзе практычна немагчыма купіць або атрымаць нешта за прыгожыя вочкі. Спорт, як я лічу, самы чысты род дзейнасці. І тое, што цяпер з ім адбываецца, у мяне не ўкладаецца ў галаве.
Як можна чалавека, які паклаў усё жыццё на тое, каб займацца гэтым, які — не люблю словазлучэнне «забіваў здароўе» — настолькі яму [спорту] аддаваўся, пазбаўляць гэтага адной пстрычкай? Гэта проста не ўкладаецца ў галаве. Гэта ломка душ людзей, іх сэрцаў. Гэта жудасна і настолькі бязлітасна, гідка і подла... Агідна!
— Кажуць, тую ж Алену Леўчанка так не зламаеш.

— Гэта таксама бок спартсменаў. Моцная загартоўка з усіх бакоў — і фізічная, і маральная. І, напэўна, [пасля вызвалення] Лена яшчэ больш стане гарой за свае правы і сваё меркаванне. Але якім гэта ўсё робіцца шляхам і якімі ахвярамі...

Фота з фэйсбука Яўгеніі Паўлінай

«Я з'язджала з краіны ў 2010-м, калі ўсе мае пачынанні ламаліся. Сітуацыя была падобная на цяперашнюю»

На пытанне, ці звязаны ад'езд гімнасткі з Беларусі з падзеямі 2010 года, яна адказала:

— Не. Я тады ўжо гатовая была з'язджаць. Нядаўна спрабавала ўспомніць тыя падзеі і зразумела, што ўжо дужа кепска памятаю. Неяк сцерліся яны з памяці. Такое адчуванне, што я назірала іх з экрана. З мамай размаўляла і спрабавала, успомніць. Гэта былі ці ледзь не адзіныя выбары, дзе я галасавала. А з'язджала з-за таго, што шмат якія з маіх пачынанняў ламаліся. Было вельмі няпроста развівацца. Сітуацыя была падобная на цяперашнюю. Мая праграма на тэлебачанні (Гаворка пра спартыўную праграму «Не толькі пра футбол» на АНТ. — Заўвага.) Была закрытая пасля таго, як я з'ездзіла на вучобу да Познера і вярнулася іншым чалавекам з больш стойкім пунктам гледжання, іншымі поглядамі і велізарным жаданнем быць прафесіяналам. Вярнулася, напэўна, больш гаманкой.
Рабіла тэатр гімнастыкі, але нас сталі прыбіраць з канцэртаў. Гэтак жа не выжыла і школа: сталі падымаць арэнду, выжываць з памяшканняў. Усё гэта зараз адбываецца з Сашай Герасіменяй і яе школай плавання. Проста жахліва.
tut.by