«Думаць трэба галавой, а не тэлевізарам». Мінчукі — пра масачны рэжым

Зноў уведзены Міністэрствам аховы здароўя Беларусі абавязковы масачны рэжым пратрымаўся менш за два тыдні. Пасля крытыкі Лукашэнкі ведамства адмяніла сваю ж пастанову. Карэспандэнт «Салідарнасці» прайшлася па Мінску і паглядзела, як адрэагавалі беларусы на гэтую катавасію.

Раніцай пятніцы ў гіпермаркеце ў спальным раёне нешматлюдна. Але — і ад гэтага, шчыра прызнацца, наведвае пачуццё гонару, — у масках усе. Касіры, прадаўцы ўсіх аддзелаў, мерчандайзеры, ахоўнікі, пакупнікі.

Заўважыўшы без маскі, мяркуючы па ўсім, знаёмага наведвальніка, ахоўнік строга крычыць:

— Юра! «Наморднік» надзень!

— Дык ужо ж неабавязкова.

— Можа, у іншых месцах неабавязкова, а ў нас цябе без маскі не абслужаць. Вось, вучыся, нават гэты кантынгент дысцыплінаваны, — прадстаўнікі «кантынгенту», якія пяшчотна трымаюць у руках бутэльку пладова-ягаднага і салёныя агуркі, бадзёрацца — папраўляюць маскі яшчэ вышэй на нос і, здаецца, нават становяцца вышэй ростам ад хвалы.

На прыпынку па дарозе да метро стаяць чалавек дзесяць. І зноў усё ў масках — нават на малога ў калясцы маладая мама апранае пацешную маску з кацінай пысачкай.

Такой дысцыплінаванай кампаніяй перамяшчаемся ў тралейбус. У апошні момант у дзверы залятае хлапчук гадоў 14–15 з клюшкай і вялікай торбай. Адзін з пасажыраў робіць заўвагу:

— Вы што не носіце маску, малады чалавек?

— А я спартсмен! — звонка агрызаецца падлетак.

Іншы пасажыр толькі хітае галавой:

— Дурань ты, хлопец, а не спартсмен…

У метро суграмадзяне таксама дэманструюць дзіўную свядомасць: у вагоне з 20 чалавек без маскі толькі малады мужчына — прычым ад «Спартыўнай» да «Купалаўскай» ён так і застаецца адзіным парушальнікам супрацькаронавірусных мер.

А вось у цэнтры горада карцінка мяняецца: многія падымаюць маску з падбародка наверх толькі перад самым уваходам у транспарт або ў краму. У ГУМе ахоўнік нікому заўваг наконт масак не робіць. І хоць у аб'яве, якая гучыць на паверхах, рэкамендуецца выкарыстоўваць «сродкі абароны органаў дыхання» і сацыяльную дыстанцыю (апошняя, дарэчы, дзіўным чынам скарацілася да 1–1,5 метра, хоць раней гаворка ішла пра «не менш за паўтары»), пра абавязковасць гаворкі не ідзе.

Магчыма, таму многія, але не ўсе, пакупнікі расслабіліся і ходзяць па зале хто ў масцы, якая ледзь вісіць на вуху, хто зусім без яе. У мясцовым пункце вакцынацыі, дарэчы, таксама амаль пуста, толькі ля ўваходу два чалавекі абмяркоўваюць, што, здаецца, упусцілі кітайскую вакцыну, давядзецца рабіць расійскую прышчэпку.

Кагнітыўны дысананс: на вялікім экране Кастрычніцкай плошчы па-ранейшаму круціцца сацыяльная рэклама аб тым, што нават пасля вакцынацыі трэба насіць маскі, выконваць гігіену рук і сацыяльную дыстанцыю.

У гандлёвым цэнтры на праспекце Пераможцаў працягваюць круціць «стары» зварот ад імя Міністэрства аховы здароўя з рэкамендацыямі выконваць масачны рэжым. Большасць пакупнікоў, зрэшты, успрымае гэтыя словы як шумавы фон, і калі групкі кітайскіх студэнтаў, усе як адзін, у масках, то ў кампаніях, якія нагадваюць блізкаўсходніх мігрантаў, большасць толькі пазначае прысутнасць маскі на твары.

Паназіраўшы за ажыўленым скрыжаваннем у раёне Траецкага прадмесця, можна зрабіць выснову, што самыя адказныя ў плане нашэння масак — пажылыя жанчыны, а найбольш легкадумныя — старшакласнікі і студэнты.

Стоадсоткава «масачныя» — аддзяленні пошты і аптэкі, дзе наведвальнікі самі ўжо звыкла трымаюць дыстанцыю і нагадваюць тым, хто забыўся, што варта думаць не толькі пра сябе, але і пра навакольных. А вось у крамах, здаецца, спрацоўвае іншы алгарытм: чым большы гандлёвы аб'ект, тым больш у ім пакупнікоў без масак, у той час як у кіёсках «Белсаюздруку» або маленечкіх кавярнях наведвальнікі ў масках.

Ну, а з грамадскім транспартам — як пашанцуе. Хтосьці і ў метро ўпарта ігнаруе папераджальныя плакаты пра абавязковы масачны рэжым, хтосьці і на прыпынку аўтобуса стаіць у масцы — як жартуюць паміж сабой некалькі жанчын «заадно і ад ветру нос схаваны».

— Не разумею я гэтага, — нягучна скардзіцца маладому чалавеку сівая жанчына. — Калі ўсё быццам бы не страшна, лекары спраўляюцца — надзеньце маскі, калі, наадварот, хворых класці няма куды — зніміце... Засталося толькі пачаць штрафаваць за тое, што ты ў масцы, а не без яе!

— Мама, сплюнь тры разы, — жыва рэагуе юнак. — Не падказвай — ты ж бачыш, з якой хуткасцю прымаюцца благія ідэі.

Кантралёры ў аўтобусе, відаць, па звычцы, таксама нагадваюць «надзець масачкі». Некаторыя ківаюць, некаторыя імітуюць часовую глухату, а зграйка дзяўчынак, упрыгнуўшых на прыпынку «Індустрыяльна-педагагічны каледж», весела адмахваецца:

— Ужо ж можна і так!

— Ох, дзяўчынкі, — горка ўздыхае немаладая жанчына-кантралёр. — У мяне сын зараз у бальніцы... Можна, вядома, і так, і сяк. Толькі галавой трэба думаць, а не тэлевізарам.

Якраз у гэты момант на задняй пляцоўцы заходзіцца ў прыступе кашлю мужчына — ён у масцы, але кашляе безупынна, надрыўна, ад чаго ўздрыгвае, здаецца, увесь аўтобус.

— Ды я выходжу ўжо! — адчуўшы нядобрыя погляды, гыркае мужчына.

На самай справе выходзіць, ледзь адчыняюцца дзверы. Тут жа раздражнёна выкідвае маску, але ў сметніцу не трапляе, і бела-блакітная пляма непрыгожа кладзецца на асфальт. І неяк раптам аказваецца, што ва ўсёй студэнцкай кампаніі ёсць у кішэнях маскі.