«Дзяцей білі так жа, як і дарослых». Жыхар Баранавічаў распавёў пра свае затрыманне

Жыхар Баранавічаў Дзмітрый быў затрыманы 9 жніўня ўвечары, калі вяртаўся з працы дадому. Быў неаднаразова збіты, прыніжаны, абражаны і атрымаў сем сутак арышту. Звычайная для нашага бязмежнага часу гісторыя. Але ёсць у ёй і "разыначкі". Сваю гісторыю Дзмітрый распавёў мясцоваму выданню intex-press.by.

Са слоў Дзмітрыя, увечары 9 жніўня, пасля заканчэння працы ў аўтасэрвісе, ён, як звычайна, адправіўся на прыпынак на вуліцы Чырвонаармейскай, каб сесці на аўтобус №6 і паехаць дадому.

Затрыманне

Як распавядае Зміцер, на сваім маршруце ён двойчы сустракаў супрацоўнікаў міліцыі. Але калі ў першы раз яны парэкамендавалі яму, каб шчасна дабрацца дадому, ісці ў бок вуліцы Дзімітрава або да стадыёна, то ў другі раз каля Дома гандлю "Вясёлка" яго проста "запакавалі". Што стала для яго сапраўдным шокам, бо ён пазнаў у іх "родных" супрацоўнікаў Баранавіцкага ГАУС.
— Я чакаў ад іх дапамогі і тлумачэнняў, як мне лепш дабрацца дадому, а яны па камандзе: «Гэтага мы забіраем», мяне «пакаваць». Але што самае дзіўнае, я па голасе даведаўся работніка Баранавіцкай ППС, — сцвярджае мужчына.
Дзмітрый лічыць, што гэта было не выпадкова, бо ў 2012 годзе паміж імі адбыўся канфлікт і суд тады стаў на бок Дзмітрыя.
Мужчына распавядае, што як толькі яго затрымалі, адразу пачалі абшукваць, а на словы Дзмітрыя аб тым, што іх дзеянні незаконныя, супрацоўнік ППС адказаў «Цяпер мы табе пакажам, якія дзеянні незаконныя».
— Ён падышоў бліжэй і ўдарыў мяне кулаком па рэбрах, потым ударыў па тым жа месцы нагой. Чым больш я гаварыў, тым горш было для мяне. Тады я вырашыў маўчаць, — успамінае Зміцер. — Потым прыехаў аўтазак, мяне загрузілі, а калі ён запоўніўся, нас павезлі ў СІЗА.

СІЗА

Па словах Дзмітрыя, у СІЗА затрыманых сустрэлі людзі ў «пясочнай форме» без якіх-небудзь апазнавальных знакаў і ў медыцынскіх масках. Убачыўшы гэтую карціну, Дзмітрый зразумеў: «цяпер будзе прыёмка»:
— Калі нас пачалі выпускаць, хтосьці падаў, спатыкаўся. Паніка была такая, быццам нас вядуць на расстрэл. Я перахрысціўся і таксама пайшоў. Я ўбачыў дзяўчыну, якая стаяла ў шэрагах «пясочнікаў», бландынка ў масцы і з хвосцікам. Я падняў галаву, а яна з усёй дуры ўдарыла мяне ў вуха. Я разгубіўся, не думаў, што жанчына можа сябе так паводзіць.
Усіх затрыманых павялі ў адстойнік, а адтуль, з ужываннем грубай сілы, у пакой надгляду. Кожнага з нас абшуквалі на прадмет асабістых рэчаў, запісвалі асабістыя даныя, прымушалі распрануцца дагала, прасілі прысесці і паказаць язык.
Мужчына сцвярджае, што ў яго ў кішэні было прыкладна 160 рублёў, але пры даглядзе ў СІЗА іх не аказалася. А калі Зміцер пачаў апранацца, то ўбачыў, як работнік СІЗА «шманаў» асабістыя рэчы затрыманых.
— Пакуль я апранаўся, адзін з супрацоўнікаў пачаў корпацца ў скрыні, дзе ляжалі рэчы затрыманых. Ён дастаў чыёсьці партманэ і пачаў адтуль даставаць змесціва, потым ён дастаў грошы, забраў іх і сышоў. Я стаяў у шоку. Нават пад камерамі назірання не баяцца так нахабна мацаць па чужых кішэнях.

Камера

Пасля дагляду Дзмітрыя прывялі ў камеру, дзе, па яго словах, ужо сядзелі непаўналетнія дзеці. Дваім было па 14, а самаму малодшаму 13 гадоў. Зміцер лічыць, што дзяцей білі так жа, як і дарослых. Ён зразумеў гэта па сінякам і ранам, падобным на яго. Спаць ноччу ім давялося па чарзе, без матрацаў, на жалезных спружынах. Добра хоць, што у камеры быў ванный куток: туалет, рукамыйніца і люстэрка. А вось пакармілі затрыманых толькі ў 12 гадзін наступнага дня.
— Праз гадзіну пасля абеду зайшоў капітан, я папрасіў, каб ён запісаў нумары тэлефонаў бацькоў дзяцей, бо яны іх шукаюць. На шчасце, дзеці іх памяталі, — успамінае гараджанін. — А пасля абеду мне назад дасталася. За тое, што я знайшоў недакуркі ў камеры і шукаў запалкі іх запаліць, мяне збілі, а потым пасадзілі ў «адзіночку», дзе сядзяць парушальнікі рэжыму.
Зміцер кажа, што ў «адзіночцы» ён прасядзеў пяць гадзін, а потым работнікі СІЗА прыдумалі новую забаву: праз 10 хвілін пыталіся прозвішча, а ён павінен быў адказваць. І так на працягу гадзіны. У адзін момант Зміцер не вытрымаў і сказаў, што ў яго няма прозвішча, раз ён не ведае, за што сядзіць. Пасля яго слоў рушыла ўслед чарговая порцыя збіванняў. А затым яго выцягнулі за валасы ў калідор, расцягнулі за рукі і ногі да сцяны і пачалі збіваць дубінкай па пятай кропцы. Калі ён упаў, усе змоўклі, і «цішыня стаяла як у космасе». А потым яго завялі ў кабінет для чарговага допыту.
— Кабінет быў прасторны, там сядзелі тры чалавекі ў цывільным і ў масках. А я сядзеў у соплях і ў поце. Гэтыя людзі сказалі, што яны «з вельмі важнай установы», і пачалі пытацца, колькі мне заплацілі, дзе затрымалі, за што, дзе я жыву. Пасля допыту адзін з хлопцаў устаў, падышоў да ахоўніка і сказаў: «Перастаньце яго біць, зніміце кайданкі і адводзіце». І з тых часоў мяне не чапалі, — успамінае гараджанін.

Суд

Пасля допыту Дзмітрыя зноў завялі ў «адзіночку». Там ён адчуў, што ў яго падымаецца тэмпература:
— Я спаў на бетоннай падлозе, камера была вельмі халодная. На працягу ночы я зрабіў каля 300 прысяданняў, каб сагрэцца. На трэція суткі пачаў прасіць лекара. У мяне быў насмарк і перасохла ў горле. У маёй камеры не было вады, акрамя як з унітаза. Дзесьці праз 20 хвілін мяне ўсё ж вывелі ў калідор, прыйшоў чалавек у халаце і сказаў, што лёгкія чыстыя.
А потым Зміцера павезлі ў суд на Пралетарскай. Паводле яго слоў, каля суда яны доўга сядзелі ў душным аўтазаку. Адзін з афіцэраў злітаваўся над затрыманымі і прыадчыніў ім дзверы:
— Афіцэр прапанаваў нам адкрыць дзверы падыхаць на падставе таго, што зачытвае нашы прозвішчы. Потым ён перыядычна рабіў гэты фокус з «пераклічкай».
Асудзілі Дзмітрыя за хвіліну і далі сем сутак. Яго не выслухалі, слова сказаць не далі.
— Я пачаў казаць, што ў мяне двое дзяцей, але нікога гэта не хвалявала. Мяне прывезлі назад у СІЗА і зноў пасадзілі ў «адзіночку».
Дзмітрый распавядае, што ў хвіліны адчаю ён думаў пра сваіх дзяцей, і гэтыя думкі яму дапамагалі.
– Я не ўяўляў нашу міліцыю такі. Ніколі б не падумаў, што да нас будуць ставіцца з такой жорсткасцю, ухмылкай і здзекаваннямі. Я чуў, як за сценамі стагналі дзяўчаты і хлопцы. У суседняй камеры стукаўся чалавек, патрабаваў адваката. Яго вывелі, збілі і спыталі «Ты ўсё яшчэ хочаш адваката?», «Не, дзякуй» быў адказ.

Што далей?

Дзмітрыя выпусцілі 16 жніўня. Паводле яго слоў, прыкладна ў 22.00 у камеру да затрыманых прыйшоў пракурор і патлумачыў, што ўсе адміністрацыйныя прысуды адмененыя. Даў распісацца ў нейкім пратаколе, і потым людзей сталі выпускаць.
– Перад вызваленнем ўсіх нас заводзілі ў назіральную пакой, распраналі да майткоў, глядзелі, на кім ёсць сінякі і раны. Усіх, хто быў з сінякамі, адводзілі ў асобную камеру, каб пасядзелі да «знікнення слядоў злачынства».
Пасля перажытага, 17 жніўня Дзмітрый зняў пабоі, абследаваўся і напісаў заяву ў Следчы камітэт на супрацоўніка Баранавіцкай ППС.
— Са свайго боку я зрабіў усё магчымае. Паглядзім, што будзе далей.