«Я асабіста галіў маме галаву». Што піша ў лістах фігурант «справы Ціханоўскага»

Жыхарка Барысава атрымала ліст ад аднаго з фігурантаў «справы Ціханоўскага» і вырашыла падзяліцца ім з чытачамі выдання EX-PRESS.BY. «Гэты аповед усхваляваў мяне да глыбіні душы», — напісала яна.

Жыхарка Барысава А. піша лісты палітвязням, значна радзей атрымлівае ад іх адказы. Адзін з тых, каму яна напісала, — палітвязень Дзмітрый Папоў. Ён адзін з фігурантаў справы, па якой у Гомелі судзяць Сяргея Ціханоўскага, Мікалая Статкевіча, Ігара лосіка, Уладзіміра Цыгановіча, Арцёма Сакава.
З 4 чэрвеня 2020 года Дзмітрый Папоў знаходзіцца ў зняволенні. Ён грамадзянін Расіі і спадзяваўся на дапамогу расійскай дзяржавы, але дарэмна. Больш чым за год зняволення яго ўсяго раз наведаў консул. Пасля чаго Дзмітрый у лісце адмовіўся ад расійскага грамадзянства.

Вось яго ліст:
«Нарадзіўся я ў Северадзвінску, у той час, калі мая маці з маімі сястрой Юляй і братам Лёхам жылі ў вёсцы Мікольскай Шэнкурскага раёна Архангельскай вобласці. Чаму маці вырашыла нараджаць мяне ў Северадзвінску, стане зразумела праз 18 гадоў.
Калі мне было 14 гадоў (у 2006 годзе), наша маці памерла ад раку малочнай залозы 4 стадыі. Больш за год яна мучылася, спрабавала чапляцца за жыццё, але ўсё дарэмна. Апошнія хвіліны яе жыцця мы ўсе жылі ў суцэльным жаху і сюррэалізме. Мама адмовілася класціся ў хоспіс і заявіла, што калі ёй наканавана памерці, то апошнія дні яна хоча правесці побач з намі.
На той момант мы ўсе ўжо жылі ў Архангельску, бо ў 2001 годзе маці з бацем развяліся (ён алкаш) і прапісаны ўсе былі ў бабулі (мамінай мамы) у кватэры. Пасля пераезду з вёскі ў Архангельск маці працавала на 2-3 працах, каб хоць неяк пракарміць у адзіночку траіх дзяцей.
У большасці сваёй маім выхаваннем займалася сястра, чым мама, бо ў мамы проста не было ні на што ні часу, ні сіл. З 2001 па 2005 гады мама ўвесь час была на працы. Як яна гэта вытрымлівала і адкуль брала сілы — аднаму Богу вядома. Але як любы чалавек — мама не была жалезнай.
У 2005 годзе ў яе ўтварылася кіста ў малочнай залозе. Хірург Папоў (так-так) у 14-й паліклініцы г. Архангельска проста ў паліклініцы правёў нейкую аперацыю (не зашыўшы пры гэтым разрэз), і з гэтага дня пачалося пекла. Пайшло нейкае заражэнне — рак — хіміятэрапія — згасанне — смерць — пахаванне.
Ніколі не забуду двух момантаў таго перыяду:
1. Як я асабіста галіў маці галаву, бо з-за «хіміі» яны ўсе пачалі выпадаць.
2. Як мы ехалі з моргу ў «буханцы» на могілках, а па цэнтры паміж намі ляжала труна з маці.
У 2010, атрымліваецца, годзе мяне паведамленнем выклікаюць у аддзел сацыяльнай абароны ў Северадзвінск. Я яшчэ здзівіўся — чаму туды?
Прапісаны я ў Архангельску! Прыязджаю туды, мне з ходу пытанні ў кабінеце:
— Дзмітрый Юр'евіч? А ў якім дзіцячым доме вы выхоўваліся?
Я афігеў і вырашыў спачатку, што гэта прафпамылка. Але потым мне прадэманстравалі напісаную мамінай рукой заяву аб адмове ад дзіцяці, датаваную 7 студзеня 1992 года. Тут я і прысеў. Нешта мне там яшчэ казалі пра тое, што я магу прэтэндаваць на атрыманне жылля і ўсё такое, але мне ўжо было не да таго.
Я адразу паехаў у Архангельск, каб задаць пытанні бацьку. І той мне распавёў цудоўныя рэчы: аказваецца, нарадзіўся я не ад яго (яшчэ і бацька аказаўся не бацькам — і гэта ў адзін дзень), што мама баялася расказаць, а калі вярнулася з Северадзвінска, сказала яму, што я нарадзіўся мёртвым. І так я першыя паўгода правёў у Доме малюткі. Потым мяне нейкім цудам вярнулі ў сям'ю, хоць (паводле расказаў бацькі, ну, ці айчыма, дакладней), там ужо хтосьці рыхтаваў дакументы на маё ўсынаўленне.
Карацей, Санта-Барбара адпачывае. Хто мой сапраўдны бацька, я не ведаю да гэтага часу. Айчым таксама ўжо памёр у 2019 годзе. Так выйшла, што са старэйшым братам я не маю стасункаў, сувязі не падтрымліваю. Ён вырашыў ісці па слядах бацькі. Бухаць. Жыве цяпер быццам у Архангельску, дваіх дзяцей ужо настругалі. Жабрацтва, бухае. Дакладная копія свайго бацькі».
— У сваіх лістах я заўсёды пытаюся палітвязняў пра жыццё, пра дзяцінства. Ліст Дзмітрыя Папова мяне ўзрушыў да глыбіні душы. Атрымліваецца, у чалавека няма родных і блізкіх, ён зусім адзін... — кажа барысаўчанка.
Вы можаце падтрымаць Дзмітрыя Папова лістом ці паштоўкай: СІЗА-3. 246003, г. Гомель, вул. Кніжная, 1А. Папоў Дзмітрый Юр'евіч.