«Карцінкі падпаленых у Казахстане машын — не падстава папракаць сябе ў баязлівасці»

Аналітык Пётр Кузняцоў рэфлексуе з нагоды «комплексу нерашучасці» беларусаў на фоне падзей у Казахстане. І лічыць, што казахскія падзеі – не прычына папракаць беларусаў у баязлівасці ці нерашучасці.

З нагоды характару, які прынялі пратэсты ў Казахстане, зноў пайшлі патокі самабічавання беларусаў за залішнюю міралюбнасць, кветачкі-лавачкі, ну, увогуле, усё такое, піша ён у сваім тэлеграм-канале.

Выкажу апрыёры непапулярную думку, таму што яна пойдзе насуперак як з меркаваннем тых, хто лічыць беларусаў баязлівымі, так і з меркаваннем тых, хто спісвае ўсё на нейкую велізарную цывілізаванасць.

Адсюль дрэнна бачныя дэталі таго, што адбываецца ў казахскіх гарадах, таму лёгка памыліцца. Але, мяркуючы па тым, што відаць, пратэст там першапачаткова — абсалютна ідэнтычны пратэсту ў Беларусі ў 2020 у тым сэнсе, што ён — неарганізаваны. У дэталях карціна можа адрознівацца, але сутнасць у тым, што, для разумення таго, якім з'яўляецца пратэст арганізаваны, трэба ўспамінаць украінскія Майданы, з усімі іх перыметрамі, сотнямі, кіраўніцтвам ад дзясятнікаў да камендантаў і ўдзелам ваенізаваных арганізацый.

Калі такога і блізка няма, пратэст — неарганізаваны. А, значыць, жыве і развіваецца па законах натоўпу.

Закон натоўпу для ўсіх народаў і супольнасцяў дзейнічае аднолькава. Дваццаць прафесараў у акулярах лёгка заб'юць кнігамі хулігана, які забраўся да іх у бібліятэку, адчуваючы сваю перавагу і ўвайшоўшы ў азарт барацьбы за тое, што ім трэба і дорага. І, наадварот, натоўпу самых адчайных галаварэзаў, што падымаюць бунт у турме адразу «з казыроў», напрыклад, з забойства аховы, зміраюцца ў выніку перад тэхнікай і спецназам са зброяй і сабакамі.

Гэта да таго, што актыўнасць і агрэсія натоўпу заўсёды прама прапарцыйныя таму, наколькі яе неарганізаванай сіле актыўна і агрэсіўна супрацьстаіць сіла арганізаваная.

Па-іншаму гэта не працуе. Па-іншаму — гэта Майдан, арганізацыя супраць арганізацыі, але Майдана не было ні ў Мінску і, здаецца, няма і ў Астане.

Таму карцінкі падпаленых у Казахстане машын — гэта не падстава папракаць сябе ў баязлівасці і лічыць іншых апрыёры больш гераічнымі. Не прычына крычаць, што «трэба было так». Як было трэба, вызначаецца тым, як магчыма, а такі падыход — прамы шлях да глыбокіх нацыянальных траўм, комплексаў і вывучанай бездапаможнасці. Мы гэтым шляхам такім чынам апошнія 30 гадоў паспяхова ідзем.

Гэта, хутчэй, нагода думаць аб унікальнасці беларускіх умоў. Пра тое, наколькі ў сілавым кампаненце беларускі рэжым апынуўся лепш арганізаваны, чым нават яго субраты-аўтакраты.

І, зыходзячы з разумення рэальнасці, вызначаць сапраўды рэальныя, асіметрычныя мадэлі паводзін.

Яны ёсць заўсёды.