Маці зніклага экс-кіраўніка МУС Захаранкі зноў не ўдалося дамагчыся ў судзе прызнання сына памерлым

Мінгарсуд не стаў на бок Ульяны Захаранкі, 92-гадовай маці экс-кіраўніка МУС Юрыя Захаранкі, які знік пры нявысветленых абставінах у 1999 годзе. Жанчына ўжо некалькі месяцаў дамагаецца прызнання сына памерлым. На працягу 13 гадоў гэтым жа займаецца і жонка зніклага палітыка Вольга Захаранка.

У панядзелак, 1 жніўня, у судзе Ульяна Захаранка абскардзіла вызначэнне суддзі Кастрычніцкага раённага суду Менску Вольгі Бірулі ад 30 мая 2016 года. Тады суддзя прыпыніла грамадзянскую справу аб прызнанні Захаранкі памерлым да вырашэння крымінальнай справы аб яго знікненні, узбуджанай пракуратурай 17 верасня 1999 года.


«Фактычна, гэта адмова ў правасуддзі»


Сёння Ульяну Захаранку прадстаўляла адвакат Наталля Мацкевіч. У сваёй уступнай прамове яна заявіла, што суд Кастрычніцкага раёна вынес сваё вызначэнне аб прыпыненні справы аўтаматычна, не заслухаўшы довады заяўніцы.

— Улічваючы яе ўзрост, і тое, што на працягу 16 гадоў расследаванне не дало ніякіх вынікаў, чаканне яго заканчэння, фактычна пазбаўляе грамадзяніна магчымасці рэалізаваць свае правы. Фактычна, гэта адмова ў правасуддзі, — заявіла Мацкевіч.

Правы, пра якія казала адвакат, маюць на ўвазе, у першую чаргу, ўступленне ў спадчыну, утрыманне якой ўжо 17 гадоў Ульяна Захаранка вымушана аплачваць. Акрамя таго, яна не можа атрымаць пенсію па страце карміцеля.

Судовая калегія Мінгарсуда падтрымала рашэнне суддзі Кастрычніцкага раёна на той падставе, што крымінальная справа аб зьнікненьні Захаранкі ўсё яшчэ не расследавана.

Адвакат паведаміла, што Ульяна Захаранка будзе абскарджваць сённяшняе рашэнне старшыні Мінгарсуда і далей у Вярхоўным судзе, калі будзе неабходна.


Выдраны сцяг і пікет апазіцыянераў


На сённяшні суд падтрымаць Ульяну Захаранку прыйшлі палітыкі Мікола Статкевіч, Уладзімір Някляеў, Таццяна Караткевіч, Андрэй Дзмітрыеў, былы палітвязень Мікалай Аўтуховіч, жонка выкрадзенага ў 2000 годзе журналіста Дзмітрыя Завадскага, Святлана. Таксама на паседжанні прысутнічалі супрацоўнікі амбасады ЗША і прадстаўніцтва ЕС. На ўваходзе ў суд, ўнутры будынка і ў пакоі пасяджэнняў дзяжурылі людзі ў цывільным і здымалі тое, што адбываецца на відэа.

Перад паседжаннем суда ва ўсіх ўваходнях адбіралі сцягі і плакаты. У 69-гадовай актывісткі Ніны Багінскай невядомы чалавек у цывільным сілай вырваў сьцяг, у той час як суд зачытваў сваё рашэнне. Багінская назвала яго «фашыстам». У гэты момант іншы супрацоўнік у цывільным пачаў здымаць тое, што адбываецца ў зале суда, нягледзячы на ​​забарону суддзі на відэаздымку.

На выхадзе ў суда яшчэ да яго завяршэння пачаўся пікет лідэраў правацэнтрысцкай апазіцыі — Віталя Рымашэўскага, Анатоля Лябедзькі і Юрася Губарэвіча. Яны стаялі з бел-чырвона-белымі сцягамі і партрэтамі Юрыя Захаранкі і яго маці. Пасля абвяшчэння рашэння суда да іх далучыліся актывісты, якія былі ў зале пасяджэнняў. Міліцыя складала пратаколы на ўсіх удзельнікаў пікету. Да супрацоўнікаў у форме і цывільным праз гучнагаварыцель звярнуўся Анатоль Лябедзька:

— Генерал Захаранка — больш важкі, чым весь склад Міністэрства ўнутраных спраў, таму што гэта быў сапраўдны генерал, гэта быў грамадзянін. Ён хацеў, каб людзі ў форме жылі па канстытуцыі і законе, а не па правілах «паханства». Вам сёння мусіць быць сорамна. Вы прыйдзеце да хаты, пасадзіце на калені вашых дзетак, скажаце сваёй маці, што змагаліся за дабро на вуліцах Мінска. А з чым вы змагаецеся? Вы змагаецеся з маці Захаранкі. Трэба рабіць выбар. Гэта сістэма праіснуе яшчэ год, можа два. І вы будзеце хаваць свае твары і прыдумваць для сваіх дзяцей, што вы займаліся нечым іншым.

Характэрна, што трох іншых зніклых у тыя гады грамадскіх дзеячаў — суды прызналі без вестак адсутнымі (Віктар Ганчар і Анатоль Красоўскі) і памерлым (Дзмітрый Завадскі) яшчэ ў 2002-2003 гадах. Выключэннем стала толькі справа Захаранкі.


Апальны генерал


Юры Захаранка ўваходзіў у каманду Аляксандра Лукашэнкі на выбарах 1994 года. Адразу пасля абрання Лукашэнкі прэзідэнтам, быў прызначаны на пасаду міністра ўнутраных спраў. У кастрычніку 1995 года Лукашэнка адправіў Захаранкі ў адстаўку, а ў красавіку таго ж года былы міністр быў паніжаны ў званні да палкоўніка міліцыі і звольнены з МУС нібыта за грубыя фінансавыя парушэнні і хібы ў працы.
Неўзабаве пасля гэтага Юры Захаранка перайшоў на бок апазіцыі. У лютым 1998 года ён узначаліў камітэт па бяспецы ў складзе «ценявога ўрада». Вясной 1999-га Захаранка актыўна ўдзельнічаў у арганізаванай апазіцыяй кампаніі па выбарах прэзідэнта, уваходзіў у каманду былога прэм'ер-міністра Міхаіла Чыгіра, ездзіў па краіне, арганізоўваў групы па зборы подпісаў.
Ўвечары 7 траўня 1999 года Захаранка знік па дарозе дадому, у раёне вуліцы Магілёўскай. Справа па факце ягонага забойства было распачата 17 верасня 1999 года па артыкуле 101 КК (наўмыснае забойства), але не завершана да гэтага часу. Расследаванне абставінаў знікнення апальнага генерала знаходзіцца на кантролі камітэта ААН па правах чалавека. Ужо 17 гадоў Ульяне і Вользе Захаранка штоквартальна паведамляюць пра працяг расследавання гэтай крымінальнай справы.

Паводле tut.by