«Мы зараз у Берліне». Як пачуваецца беларускі хлопчык Міша, якога ў Беластоку збіла машына

Гісторыю збітага ў Беластоку хлопчыка з Гродна чуў кожны: тысячы людзей дапамагалі маленькаму Мішу выкараскацца са складанай сітуацыі, цуд зрабілі лекары. Праз два месяцы пасля трагедыі мама хлопчыка Вікторыя дала выданню «АўтаГродна» вялікае інтэрв'ю і распавяла, што цяпер адбываецца ў жыцці яе сям'і.

Нагадаем, 17 студзеня 2023 года Вікторыя з двума маленькімі сынамі ішла па пешаходным пераходзе ў цэнтры Беластока. З аднаго боку легкавік спыніўся, Міша вырваўся крыху наперад і апынуўся пад Toyota, якая без прыпынку ехала з другога боку. Маленькага хлопчыка мама выцягвала з-пад машыны. З гэтага моманту жыццё Вікторыі змянілася да непазнавальнасці, яна кажа, што да гэтага часу не верыць, што ўсё гэта праўда, як быццам нейкі сон.

У цяжкім стане Мішу даставілі ў мясцовую бальніцу, дзе яго ўвялі ў кому. Лекары лічылі, што хлопчык альбо не выйдзе з яе, альбо стане інвалідам. І адбыўся цуд, Міша стаў спраўляцца, стаў мацнець, яго вярнулі ў прытомнасць і неўзабаве выпісалі з лякарні. Увесь гэты час лекары прафесійна рабілі сваю працу.

Адначасова Вікторыя звярнулася да грамадскасці: шукала відавочцаў, юрыстаў і абвясціла збор. За чатыры дні неабыякавыя людзі ахвяравалі больш за 300 тысяч еўра, і Вікторыя спыніла збор. Гэта быў неверагодны водгук людзей. За гэты ж час на асабістую старонку Вікторыі падпісалася больш за 30 тысяч чалавек, усе яны штодня сачылі за навінамі пра стан Мішы, пра што гарадзенка пісала па некалькі разоў на дзень.

Дзе цяпер Міша? План

— Мы цяпер знаходзімся ў Берліне, прайшлі абследаванне ў клініцы «Шарытэ», дзе нам будуць аказваць далейшае лячэнне. Чакаем аперацыю на вушкі, 23 сакавіка, — распавядае Вікторыя.

— Як сябе адчувае Міша, як да вас ставяцца?

— Міша ўсё яшчэ слабы, ён не вытрымлівае звыклыя яму раней прагулкі па вуліцы, скардзіцца на болі ў галаве. Але мы ў руках вельмі дасведчанага спецыяліста — і гэта надае ўпэўненасці. Наш выпадак для яго цікавы яшчэ і з навуковага пункту гледжання. Ён піша кнігу па сваёй спецыяльнасці і кажа, што напіша там пра нашага хлопчыка, ён лічыць, што адбыўся цуд і такога аднаўлення ў яго практыцы яшчэ не было. Дарэчы, пра гэта нам казаў яшчэ лекар у клініцы Беластока. Ставяцца да нас добра, тут у Берліне нас суправаджаюць спецыялісты кампаніі MGS, яны дапамагаюць камунікаваць з нямецкімі лекарамі.

— Што будзе далей? Будучыня праясняецца?

— Нас абнадзеілі, што аперацыю на галаву рабіць не трэба. Вочкі ў Мішы косяцца, але спецыялісты раяць пакуль нічога не рабіць, пачакаць. Цяпер нас чакае аперацыя на вушкі і пасля яе лекар раскажа, што будзе далей. Рэабілітацыя прызначаецца лекарам толькі пасля лячэння.

Аб зборы

— Пасля таго, як вы закрылі збор, з'явілася навіна, што знаходжанне ў клініцы ў Беластоку аплацяць з польскага бюджэту дзякуючы «карце паляка». Гэта так?

— Гэта праўда, аднак на момант паступлення ў бальніцу гэтай інфармацыі ў нас не было. Я з самага пачатку казала, што ў нас ёсць «карта паляка», але мяне запэўнілі, што па ёй аплачваецца толькі мінімальная дапамога. З нас патрабавалі страхоўку, якой у нас не было. І мы звярнуліся да беларусаў па дапамогу. Калі збор быў закрыты, нам сапраўды паведамілі, што выдаткі ў Беластоку пакрые «карта». Не выключаю, што зрухі адбыліся дзякуючы грамадскаму рэзанансу. Простаму чалавеку без моцнай юрыдычнай дапамогі тут разабрацца складана.

— Што вы плануеце рабіць са зборам, калі рэабілітацыя будзе таннейшай? Частку сродкаў са збору вы ўжо перадалі маленькай Насці Дубчык з Гародні?

— Штомесяц 5 чысла я публікую падрабязную справаздачу аб выдатках на сваёй старонцы, адказваю ў каментарах. Але наша будучыня пачне праглядацца пасля пачатку рэабілітацыі, а па яе завяршэнні ўся астатняя сума будзе пераведзена на рахункі дабрачынных арганізацый. Мне ні капейкі не трэба з гэтага гора. У выпадку з Насцяй, мы бачылі, што дзяўчынцы экстрана патрэбен апошні рывок, і зрабілі перавод. Нам пішуць дзякуй, але гэта не мая заслуга, я не магу гэтым ганарыцца, гэта не мае грошы, гэта дапамога ўсіх тых, хто калісьці адгукнуўся на гары Мішы. Вы дапамагалі майму хлопчыку, а дапамаглі ўжо двум дзеткам, дзякуй велізарнае вам яшчэ раз.

Пра хейт

— Нядаўна ў вас выйшаў эмацыйны пост аб сабраных сродках. Вы атрымлівалі нейкія папрокі ў свой адрас?

— Вы ведаеце, роўна з таго моманту, як мы выклалі вынікі збору, мне стала пісаць нейкая група людзей і літаральна шантажаваць. Бясконца пішуць ашуканцы, просяць аб пераводзе на іх рахункі пад рознымі падставамі, часам гэтыя людзі пішуць абразлівыя паведамленні ў маім профілі. Спрабуюць ціснуць маральна.

— Вы выдаляеце гэтыя каментары?

— Я не выдаляла ніводнага каментара, як некаторыя пішуць. Магчыма, сам Instagram нешта чысціць, але не я. Усё, што адбылося, я хачу пакінуць як ёсць. Хай гэтая гісторыя будзе напамінам пра тое, нават у самыя складаныя перыяды жыцця, калі няма сіл і веры, цуды здараюцца. Прызнаюся, мне балюча глядзець фатаграфіі ў сваім жа профілі, чытаць свае ж пасты, зноў перажываючы ўсё тое, што адбылося. Але няхай гэта застанецца і, магчыма, стане матывацыяй для тых, хто апынуўся ў складанай сітуацыі.

— Прадметам спрэчак у каментарах стала праўка ў вашай справаздачы. Насупраць адной з сум змяніўся подпіс.

— Сапраўды, спачатку я паказала, што пэўная сума была выдаткаваная на перакладчыкаў і такім чынам назвала спецыялістаў з кампаніі MGS. Калі яны гэта заўважылі, папрасілі ўдакладніць, што іх паслуга больш комплексная, што правільней было б пазначыць «суправаджаюць ў клініцы Германіі». Я ўнесла гэтую праўку, адзначыла, што радок зменены. Пасля гэтага і пачаліся непаразуменні ў каментарах.

Вікторыя прызнаецца, што пра хвалю хейта яе папярэджвалі дзяўчынкі з дабрачынных фондаў, што, на жаль, гэта будзе адбывацца. Але добрых людзей больш. Зараз Вікторыя вывучае гісторыі і рэпутацыю дабрачынных фондаў, каб у будучыні яны правільна распарадзіліся накапленнямі. І ніяк інакш.

Беларускаму хлопчыку, якога збіла машына ў Беластоку, патрэбна дапамога

Як прасоўваецца справа аб ДТЗ

— Вы знайшлі відавочцаў аварыі?

— Так, я дзякую ўсім людзям, якія адгукнуліся. Я нават не ўяўляла, што ў той момант побач было так шмат беларусаў. Памятаеце, я распавядала, што сям'я з Беларусі ў момант ДТЗ падбегла да мяне і ўзяла на рукі Глеба, нашага малодшага сына. Яны ж пазней прывезлі яго да мяне ў бальніцу, таму што ён хацеў да мамы. Потым сярод персаналу ў клініцы да мяне адразу падышла дзяўчына, стала суцяшаць і перакладаць словы лекараў — медсястра, родам з Гародні. Такіх сустрэч было вельмі шмат, і кожная з іх рабіла мяне мацней.

— Але як прасоўваецца сама справа?

— Мы нанялі адваката, ён займаецца гэтым пытаннем і просіць мяне не каментаваць сітуацыю, але я і сама ведаю мала. Дата суда пакуль не вядомая. Як толькі мне дазволяць каментаваць, я буду трымаць усіх у курсе.

Падтрымка адусюль

У Беларусі Мішу чакае ўся яго сям'я, родныя пастаянна падтрымліваюць яго дыстанцыйна, адпраўляючы відэапаведамленні. Дарэчы, такія паведамленні шлюць нават выхавальнікі з садка Мішы. Ён глядзіць гэтыя відэа і адчувае сябе шчаслівым.

— Я вельмі ўдзячная той падтрымцы, якую аказалі мне беларусы. З самага пачатку і па сённяшні дзень я атрымліваю сотні паведамленняў, напоўненыя цяплом і любоўю. Дзякуй вам, за ўсё, што вы зрабілі для Мішы і нашай сям'і, — дадала Вікторыя.