Беларускаму хлопчыку, якога збіла машына ў Беластоку, патрэбна дапамога

У Беластоку ў мінулы аўторак, 17 студзеня, на пешаходным пераходзе на цэнтральнай вуліцы горада — Ліпавай — збілі 6-гадовага Мішу з Гродна. За рулём арандаванай машыны знаходзілася 22-гадовая дзяўчына. Цяпер маленькі гарадзенец знаходзіцца ў рэанімацыі, яго ўвялі ў штучную кому. Лекары пакуль ніякіх прагнозаў не даюць, але асцярожна кажуць: «Міша на добрай дарожцы».

Мама хлопчыка Вікторыя ўвесь час побач з сынам. Яна распавяла блогу «Людзі» пра аварыю, падтрымку беларусаў і аб дапамозе, якая цяпер вельмі патрэбна сям'і.

Вікторыя з двума сынамі — Мішам і Глебам — прыехалі ў польскі горад на некалькі дзён. У той злапомны дзень — 17 студзеня — яны збіраліся вяртацца ў Гродна, але беларуска вырашыла затрымацца ў Беластоку яшчэ на дзень.

Успамінаючы абставіны аварыі, Вікторыя не можа стрымаць слёз.

— Усё адбылося каля 17.00. Мы пераходзілі дарогу па пешаходным пераходзе. Там усяго дзве паласы. Дарога выкладзеная каменем і, як цяпер многія мясцовыя жыхары пішуць, ёсць абмежаванне хуткасці для аўтамабіляў у 30 кіламетраў за гадзіну. Месца там добра асветлена. Тады было ўжо цемнавата, але не зусім цёмна, а такое змярканне. Дзяцей я трымала за рукі. Глеб быў з правага боку, Міша злева. Спынілася чырвоная машына і толькі тады мы пачалі пераходзіць дарогу. Перайшлі палову, я ўбачыла белую машыну. Я бачыла яе і раней, калі мы чакалі, каб нас прапусціў чырвоны аўтамабіль. Міша вырваўся з рукі, зрабіў два крокі, і яна яго збіла, і працягнула далей, не спыняючыся.

У выніку Міша апынуўся пад машынай, успамінае Вікторыя.

— Гэта здаецца, што ўсё заняло шмат часу, але па-сапраўднаму ўсё адбылося за секунды. Я стукаю па шкле машыны, каб кіроўца спынілася, яна гэта робіць і глядзіць на мяне, потым на свайго спадарожніка ў машыне, потым зноў на мяне. Я пачынаю крычаць і не разумею, што мне рабіць далей — даставаць дзіця ці не. Але падаю на калені і выцягваю яго з-пад машыны за куртачку. Ён прыходзіць у прытомнасць і кажа: «Мамачка, пайшлі дадому». З вушак і носа ў яго цякла кроў. Міма праязджала хуткая, яна спынілася, лекары выклікалі сваіх калегаў. Я прасіла іх, каб яны выратавалі майго сына, яны сказалі, што ў іх у машыне ляжыць мужчына без прытомнасці, а цяпер прыедуць іх калегі, — кажа Вікторыя.

Праз нейкі час прыехалі медыкі і паліцыя. У гэты час мінакі — рускамоўная пара — падхапілі другое дзіця Вікторыі.

— Паліцыянты сказалі, што забяруць Глеба з сабой, але ён стаў плакаць. У выніку яго забралі гэтыя людзі, а я паехала разам з Мішам у бальніцу.

Усю дарогу хлопчык быў у свядомасці, яму правялі неабходныя абследаванні і пагрузілі ў штучную каму.

— Міша ў цяжкім стане. У яго паламаны чэрап, моцная азызласць, ёсць гематома. Лекар кажа, што яна павінна рассмактацца і тады ўжо будуць глядзець, што рабіць далей. Пакуль ніякіх аперацый не праводзілі. Дзіцяці падаецца кісларод, сам ён не дыхае. У першыя суткі з галавы адпампоўвалі вадкасць. Ніякіх прагнозаў пакуль ніхто не дае, лекары сказалі чакаць, каб спала азызласць. Але кажуць, што ён на добрай дарожцы, — кажа мама хлопчыка.

У пятніцу, 20 студзеня, дакументы аб аварыі былі перададзеныя з паліцыі ў мясцовую пракуратуру. Вікторыя ўжо знайшла адваката, які будзе займацца ўсімі неабходнымі справамі.

— На дадзены момант якой-небудзь інфармацыі аб справе ў нас няма. Таксама з намі не звязвалася дзяўчына, якая была за рулём аўтамабіля. Яна і на месцы здарэння проста стаяла на газоне разам са сваім спадарожнікам. Калі ў мяне бралі паказанні, яна таксама іх давала, праходзіла медагляд. Вынікі яго мы таксама пакуль не ведаем.

Заняткі курсаў «Мова нанова» ў Беластоку прайшлі з аншлагам

Сям'я хлопчыка адкрыла банкаўскія рахункі. Дапамога вельмі патрэбна на адваката, аплату лячэння і на наступную рэабілітацыю.

— У Мішы ёсць карта паляка, але няма страхоўкі. Як нам сказалі, выдаткі на лячэнне па карце паляка могуць быць пакрытыя, але спачатку мы павінны будзем усё аплаціць. У Мішы — інтэнсіўная тэрапія, якая каштуе вельмі дорага. Зразумела, што яго ніхто не будзе адключаць ад апаратаў, калі грошай не будзе, але ў выніку нам усё роўна прыйдзецца пакрыць усе рахункі самім.

Вікторыя кажа, што першыя двое сутак былі для яе вельмі цяжкімі.

— Гэта было пекла. Я была, такое адчуванне, у апраметнай цішыні. Нікога побач са мной не было, я была адна. Але, калі інфармацыя аб аварыі з'явілася на сайтах, то ўсё памянялася. Са мной звязаўся консул Беларусі, тэлефанавалі з лякарні. Вельмі шмат людзей адгукнулася на нашу бяду. Проста прыязджалі людзі і сядзелі побач са мной. Нашы беларусы — проста выдатныя, і я ім удзячная. Людзі казалі, мы разам, мы побач, мы сям'я. Ведаеце, я такую сцяну за сабой адчула і вельмі-вельмі ўдзячная нашым людзям. Веру, што з іх дапамогай у нас усё атрымаецца, і Міша хутка пойдзе на папраўку, — кажа Вікторыя.

Калі хтосьці хоча дапамагчы сям'і, то з Вікторыяй можна звязацца праз яе акаўнт у Instagram.