Навошта плаціць таму, хто ўсё зробіць бясплатна?
Як гаворыцца, маўчы — будзеш выглядаць суб'ектам палітыкі. Але ж маўчаць не атрымліваецца! Таму што запалёная геапалітычная веліч цісне на цэнтры прыняцця рашэнняў, разважае аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі».
Якія ж яны ўсё ж такі клоўны. Злыя клоўны, але ўсё роўна клоўны. Як жа ім хочацца дакрануцца да вялікай сусветнай геапалітыкі сваёй запалёнай веліччу. Вось нарада сяго-таго з экспертамі па пытаннях памілавання Рыка Крыгера, — гэта настолькі вартае жалю відовішча, што проста непрыстойна глядзець.
Спачатку яны тыдзень абмяркоўвалі памер рэпарацый і кантрыбуцый, якія хочуць атрымаць ад Захаду ў абмен на палоннага немца. Гэта значыць, пра поўную адмену санкцый яны сабе нават не думалі ды не спадзяваліся. Пытанне было ў тым, колькі кампенсацый ім Захад заплаціць зверху. А потым усё раптам скончылася.
Вось ты толькі пачаў у сябе ў тэлевізары вялікія дыпламатычныя манеўры. Толькі паспеў падзяліць будучыя кантрыбуцыі на першачарговыя гаспадарчыя патрэбы. Уяўны Шольц ужо амаль патэлефанаваў, каб папрасіць прабачэння. І тут старэйшы саюзнік пстрыкае пальцамі — і твая веліч падае з геапалітычных стратасфер долу ў такое месца, што нязручна нават сказаць. Крыўдна, так?
Галоўнае — старэйшы саюзнік нават не пакінуў часу, каб паказаць: усё, што ты зрабіў, ты зрабіў па добрай волі і без усякага прымусу. Каб ты мог падкрэсліць сваю, так бы мовіць, палітычную суб'ектнасць.
І даводзіцца клікаць эксперта — выбачайце — Гладкую, каб што-небудзь падкрэсліць. Незразумела, што канкрэтна падкрэсліць. Але што-небудзь падкрэсліць ўсё ж такі трэба. Хоць лепш бы, вядома, нічога не падкрэсліваць. Вось калі б не падкрэсліваў, то людзі можа і не звярнулі б увагі, як старэйшы саюзнік пстрыкнуў пальцамі.
Як гаворыцца, маўчы — будзеш здавацца суб'ектам палітыкі. Але маўчаць жа не атрымліваецца. Таму што запалёная геапалітычная веліч цісне на цэнтры прыняцця рашэнняў. А гэта правакуе некантралюемае мовавыпусканне. Адразу з усіх тэлевізараў.
І што крыўдна! Усім жа, літаральна ўсім, акрамя тэлевізара, было зразумела, што нічога сёй-той ні ад якой Германіі ў абмен на палоннага немца не атрымае. Можа быць, сёй-той і сам гэта разумеў у глыбіні свайго здаровага сэнсу. Але ж старэйшы саюзнік павінен быў яму заплаціць за праведзеную працу.
Таму што сёй-той жа стараўся. Сёй-той нават паслаў сваякам відэа са слязамі закладніка, пасля чаго Пуцін стаў як бы не пры справах, а сёй-той стаў як як-бы ІДІЛ. Ну такі сабе ІДІЛ — на мінімалках.
І вось я табе хачу сказаць страшную рэч. У мяне ёсць смутнае адчуванне, што Пуцін яму таксама не заплаціць.
Глядзіце таксама
І гэта, наогул жа, лагічна. Адна справа — ты наймаеш чалавека з боку і плаціш яму за выкананы заказ. А іншая справа — штатны супрацоўнік. Штатны супрацоўнік і так атрымлівае зарплату па дамове аб Саюзнай дзяржаве.
Можна было б, вядома, заплаціць прэмію. Чалавек усё ж такі стараўся. Але, мабыць, стараўся неяк не так. Таму прэмію, падобна, таксама не заплацяць. Дакладней, заплацяць, але ў такой крыху своеасаблівай форме.
Вось сёй-той вярнуўся ад Пуціна і расказаў, што Раснафта яму ўвяла перадаплату за пастаўкі нафты. Раней было без перадаплаты, а цяпер стала з перадаплатай. І сёй-той сказаў, што Пуцін на гэта вельмі здзівіўся. Таму што Пуцін быў не ў курсе. Ну гэта значыць, хаўрусніку ўвялі перадаплату, а Пуцін не ў курсе. І ён такі, тыпу: «Ой, а хто, а хто гэта зрабіў?».
І гэта, пагадзіся, вельмі эканамічны варыянт — заплаціць камусьці прэмію за зробленую ім працу. Спачатку ўвесці перадаплату, а потым здзівіцца і зрабіць выгляд, што ты яе збіраешся адмяніць. Прычым, заўваж, дагэтуль яе пакуль так і не адмянілі.
Глядзіце таксама
Таму што большага сёй-той усё роўна не заслужыў. Навошта плаціць таму, хто ўсё зробіць бясплатна. Падзецца камусьці ўсё роўна ўжо няма куды.
Хоць на самай справе няма куды падзецца яшчэ з таго часу, як сокалы скінулі пацука на прыступкі дома ўрада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі Бабарыкі і Цапкалы.