Новы год «на сутках»? Гэта «вялікі поспех». Як у ІЧУ сустракалі 2021-шы

Паводле звестак, якія змаглі сабраць праваабаронцы, больш за сто беларусаў, асуджаных па адным з самых папулярных артыкулаў 2020-га — 23.34 КаАП, сустракалі Новы год «на сутках». Пра тое, як гэта было, яны распавялі TUT.BY.

ЦІП на Акрэсціна, Мужчынская камера: у 22.00 адправіліся па нарах

13 снежня перад выхадам на дваровую акцыю Павел Зелянко прыкінуў: нават калі ў гэтую нядзелю яго затрымаюць і дадуць па максімуме, 28 снежня ён вызваліцца і правядзе навагоднія святы з блізкімі. Але ўсё здарылася інакш. АКрамя пратакола паводле 23.34 КаАП, на яго склалі яшчэ адзін — паводле арт 23.4 КаАП. Па рашэнні суда мінчанін адправіўся за краты на 20 сутак. Адразу сядзеў у ІЧУ, потым у ЦІП.

— 31 снежня мяне перавялі ў камеру на шэсць чалавек. Пяцёра мужчын, якія там знаходзіліся, хварэлі. Сімптомы ва ўсіх, як пры каранавірусе, — распавядае суразмоўца. — З трыма з іх я быў у ІЧУ, таму, убачыўшы знаёмыя твары, вельмі ўзрадаваўся. Хлопцы абмяркоўвалі, як будуць сустракаць Новы год, я ж быў настроены скептычна. Казаў, навошта нешта планаваць, — у 22.00 адбой, і мы ўсе пойдзем спаць.

За песімізм, працягвае Павел, ад сукамернікаў яму не прылятала, і тут жа папраўляе: ён не песіміст, а рэаліст.

— 31-га да нас зайшоў прадстаўнік адміністрацыі ЦІП. Павіншаваў з Новым годам і выказаў надзею, што раз праводзіць святы за кратамі не вельмі прыемна, то ў наступным годзе мы не ўбачымся. Усе яго пажаданні і наступная цёплая гаворка, хутчэй, выглядалі як папярэджанне, чым віншаванне, — усміхаецца Павел. — А яшчэ ў гэты дзень, бліжэй да дзевяці вечара, нам аддалі перадачы. Мы арганізавалі святочны стол, паелі і ў 22.00, як я і меркаваў, адправіліся па нарах.

Праўда, заснуць адразу не атрымалася. Мужчыны перастукваліся з суседняй жаночай камерай. Азбукай Морзэ, жартуе суразмоўца, ніхто з іх не валодаў, таму адбівалі знаёмыя адзін аднаму песні.

— Дзесьці апоўначы калідорны крыкнуў «З Новым годам!», і я заснуў, — коратка апісвае святочную ноч суразмоўца.

ІЧУ ў Жодзіна, жаночая камера: ўпрыгожылі хату, з пустой бутэлькі і газет змайстравалі елку

— Кажуць, унутры аўтазака нараджаюцца сапраўдныя беларусы, трапіць на суткі ў апошнія дні года — вялікі поспех. Нібы заскочыць у апошні вагон адыходзячага цягніка, — дзеліцца меркаваннем мінчанка Маргарыта.

Дзяўчыну затрымалі 19 снежня. Ужо ў міліцыі, успамінае, супрацоўнікі папярэджвалі: «Новы год правядзеш на сутках». «Ну на сутках, дык на сутках», — адказала яна. У выніку чатыры дні яна сядзела ў ІЧУ на Акрэсціна і 11 — у Жодзіне.

— У камеры знаходзілася дзесяць чалавек. Жанчыны розных узростаў, і ў кожнай свая гісторыя, — апісвае абстаноўку ў Жодзінскім ІЧУ суразмоўніца. — 31 снежня мы атрымалі перадачы. Усё гэта здавалася вялікім сюрпрызам, нібы цяпло з хаты. У торбах у некаторых, каму на мінулым тыдні блізкія не паспелі нічога прывезці, ляжалі шчоткі, шампуні, адзенне, хатнія тэпцікі. Дзяўчаты нарэшце змаглі пераабуцца, каб не хадзіць па камеры ў зімовага абутку.

А яшчэ там ляжалі прадукты і галоўнае — мандарыны.

— З перадачамі прыйшло і адчуванне свята, мы сталі жартаваць, што ўся гэтая сітуацыя пазбавіла нас ад пераднавагодняй мітусні. Не трэба перажываць, дзе сустракаць Новы год, у якім уборы, з якой прычоскай. Усё ўжо наканаванае, — жартуе Маргарыта. — Мы толькі стараліся зрабіць лепшае з таго, што мелі.

Сваю хату дзяўчыны вырашылі ўпрыгожыць. З белых сурвэтак рукамі выразалі сняжынкі і з дапамогай мыльнай вады прыляпілі іх на сцены. З пустой бутэлькі і газет змайстравалі елку. Прычым «іголкі» чаплялі на скотч, які трымаў лісцікі з іх прозвішчамі.

— Магчымасці зрабіць макіяж ў нас не было, таму, каб прывесці твар у парадак, я арганізавала майстар-клас па лімфадрынажнаму масажу, — працягвае суразмоўца. — Без прычосак таксама не засталіся. Заплялі адзін аднаму каласкі, кошык, косы.

— А што з нарадамі?

— Камусьці ў перадачы паклалі навагоднія шкарпэткі і трусы. Гэта можна лічыць святочнай вопраткай, — жартуе Маргарыта. — Увогуле, усе мы былі проста прыгажуні.

Галоўная страва навагодніх сутак-2020, працягвае суразмоўца, — мандарыны. Скарынкі ад іх жанчыны спецыяльна не выкідалі. Раскладвалі іх па камеры, каб вакол пахла святам.

— Гадзін у восем вечара мы селі за стол. Праспявалі «Тры чарапахі», «Муры», «Воіны святла». Загадалі жаданні…

— Якія?

— Бачылі мем пра тое, колькі навагодніх жаданняў у жыхароў у розных краінах? А ў большасці беларусаў яно адно, толькі шляхі развіцця розныя, — летуценна адказвае дзяўчына. — Дзесьці а 21.00 Мы пачулі, як у іншых камерах таксама начытаюць святкаваць. Гучалі віншаванні, увесь паверх крычаў: «З Новым годам!». Гэта натхняла і пацвярджала: дзе б ні быў беларус, ён застаецца сумленны перад сабой і верны сабе.

У 22.00, як таго патрабуе расклад, сукамерніцы ляглі спаць. Хвілін за пяць да гэтага, успамінае дзяўчына, па «хатах прайшоўся дзядзечка суровага выгляду і папярэдзіў: «у тэрміновым парадку ўсім пара ў ложак».

— Адной з жанчын у нашай камэры стала блага, яе мучыла пякотка. Мы пастукалі пастоваму, прасілі лекі. І ўдакладнілі: колькі часу? Ахоўнік адказаў: 23.55. Калі дзяўчыны гэта пачулі, яны сталі шэптам адлічваць секунды да Новага года. Праз хвіліны дзве ў горадзе пачалі выбухаць феерверкі, — і мы зразумелі: наступіў новы 2021 год.

ІЧУ Жодзіна, мужчынская камера: у 23.34 сталі крычаць: «Выпускай» і «Жыве Беларусь!»

— Планаў на Новы год у мяне не было, таму, калі 19 снежня мяне затрымалі пасля фота з бел-чырвона- белым сцягам, я не моцна знерваваўся, — распавядае студэнт з Мінска Антон. — Мне далі 15 сутак.

31 снежня малады чалавек правёў у ІЧУ ў Жодзіне. У камеры на дзесяць чалавек.

— У Жодзіна нас этапавалі 23 снежня, калі зайшлі ў хату і сталі раскладваць матрацы, у адным з іх знайшлі кніжку. Сцямілі: раз так, напэўна, дзесьці ад папярэдніх жыхароў яшчэ нешта засталося. Сталі шукаць схованкі, знайшлі пару кніг і палку сыравяленай каўбасы, — вяртаецца да тых падзей суразмоўца. — Каўбасу, вырашылі, лепш пакінуць на Новы год. Так мы ўпершыню загаварылі аб свяце.

У Жодзіне дзень перадач быў у сераду, 30 снежня. Супрацоўнікі, якія знаходзіліся тады на змене, успамінае Антон, сказалі, што мужчыны нічога не атрымаюць, не заслужылі. 31-га прыйшла новая змена і без праблем усё ўсім аддала.

— У кожнага ў камеры аказалася па пакету. А там — нарэзка, каўбаса, мандарыны, — пералічвае студэнт. — Тое, што трэба было астудзіць, мы паклалі бліжэй да акна, астатняе — на паліцы і сталі чакаць вечара.

Да вечара вызваляўся адзін з мужчын. Кожны з сукамернікаў даў яму па нумары блізкага. Дамовіліся, што ў той жа вечар ён набярэ ўсіх родных. Паведаміць: іх арыштанты жывыя, здаровыя, і пажадае шчаслівага Новага года.

За стол селі бліжэй да 22.00. У цэнтры стала стаяла ёлка, якую самі намалявалі, замест куфляў былі пластыкавыя шкляначкі, замест шампанскага — вада з-пад крана.

— Мы сядзелі каля гадзіны. У той дзень ахоўнікі пасля адбою нас не ганялі, толькі папярэдзілі: не шуміце, — успамінае Антон. — Мы распавядалі розныя гісторыі і казалі тосты. Якія? Каб будучы год быў лепш мінулага, за перамены і новую Беларусь.

Паралельна з імі, працягвае малады чалавек, святкаваць пачалі і ў суседняй жаночай камеры. Дзяўчаты Спявалі «We wish you a merry Christmas», «Jingle bells», «Муры».

— Гадзіннікаў у нас там не было, але, па маіх падліках, у 23.34 нейкая камера высветліла дакладны час, і там сталі крычаць «Выпускай», «Жыве Беларусь!», «З Новым годам!». Гэта падхапілі ў іншых хатах. Здавалася, дадзеныя словы разносяцца па ўсім паверсе, — усміхаецца Антон. — Ахоўнікі ж на Новы год ніяк не рэагавалі. Адзінае, апоўначы хтосьці з іх сказаў: «З Новым годам!».

— Апоўначы я прачнуўся ад гукаў салюту. Людзі побач з турмой крычалі: «З Новым годам!» Мабыць, прыйшлі нас падбадзёрыць, — успамінае Уладзімір Плахотнікаў, у Жодзіна ён адбываў 13 сутак. — Самае цікавае, што 31-га я дрэнна сябе адчуваў. У мяне паднялася тэмпература, і балела спіна. Увечары я марыў, хоць бы заснуць, але калі апоўначы прачнуўся, са здароўем, здавалася, усё выдатна. Я так узрадаваўся. Паслухаў салют і задрамаў.

З усіх яго сукамернікаў, жартуе Уладзімір, незвычайны Новы год не ацаніў толькі адзін мужчына, які знаходзіўся ў ІЧУ за крадзеж.

— «Сядзець з вамі, палітычнымі, немагчыма, — скардзіўся ён, — невыносныя ўмовы», — пераказвае яго словы суразмоўца. — На зоне, казаў, хоць бы ёсць гарбата і цыгарэты, а тут усё забаронена.

Уладзімір вызваліўся 2 студзеня. Сустракаць яго прыехалі не толькі родныя, але і тры машыны сяброў. Сям'і ўдалося захаваць для яго крыху Новага года: у халадзільніку мужчыну чакала аліўе, пад елкай ляжалі падарункі, а адзін з прыяцеляў ўручыў яму 200 рублёў.

— Было прыемна адчуваць такую падтрымку, — дзеліцца ўражаннямі суразмоўца.

У ІЧУ Уладзімір заразіўся каронавірусам, таму астатнія святы ён правядзе дома.