«Раздзіраюць мяне смутныя сумневы з нагоды надзейнасці саюзніцкай абароны»

Грамадства

Аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі» разважае, што беларускім уладам час мяняць канцэпцыю нацыянальнай бяспекі. Шматлікія альтэрнатыўныя поспехі ва Украіне некалькі сапсавалі другой арміі свету яе крэдытную гісторыю. А тут яшчэ і Белгарад…

Байцы Рускага добраахвотніцкага корпуса на мяжы з Расіяй.

Байцы Рускага добраахвотніцкага корпуса на мяжы з Расіяй.


Мне здаецца, канцэпцыю пара мяняць. Я маю на ўвазе канцэпцыю нацыянальнай бяспекі беларускіх уладаў. Таму што галоўнай апорай бяспекі беларускіх уладаў была другая армія свету. Там жа ўвесь стратэгічны разлік будаваўся на тым, што калі раптам нападзе падступны вораг, усё роўна знутры ці звонку, то трэба пратрымацца датуль, пакуль хаўруснік не прыйдзе на выручку.

Шматлікія альтэрнатыўныя поспехі ва Украіне некалькі сапсавалі другой арміі свету яе крэдытную гісторыю. Але заставаліся ж нейкія чырвоныя лініі прыстойнасці. Ну там пра тое, што сваю тэрыторыю (а заадно і тэрыторыю малодшага хаўрусніка, якая нам амаль як родная) «мы будзем абараняць усімі даступнымі сіламі і сродкамі».

І ўвогуле, вядома, абяцанне абараняць даступнымі сродкамі гучала самавіта. Нават пераканаўча. Усё ж такі другая армія свету, ядзерная дзяржава, вялікі рускі свет, усе справы. Але ў панядзелак здарыўся Белгарадскі анабасіс. Калі рота невядомых увайшла на тэрыторыю Расіі, узяла сабе ўсё, што хацела і не захацела сыходзіць, як яе ні прасілі. І з усіх даступных сіл і сродкаў у Крамля пад рукой знайшліся толькі глыбокія заклапочанасці.

Потым знайшліся, вядома і іншыя сродкі. І расійскае Міністэрства абароны, па-мойму, ужо тройчы сказала, што яно цалкам аднавіла сабе сваю тэрытарыяльную цэласнасць. Я вось у стратэгіях і тактыках не разбіраюся, але ні разу не сумняваўся, што расійскія ўлады ўрэшце адновяць сабе тэрытарыяльную цэласнасць. Усё ж такі з аднаго боку другая армія свету і ядзерная дзяржава, а з другога рота невядомых з двума танкамі. Ужо з ротай невядомых і двума танкамі другая армія свету павінна была неяк там справіцца. Як лічыш?

Але ў іншы раз невядомых ворагаў можа ж аказацца і батальён. Ці нават брыгада. А ў Расіі акрамя Белгарада ёсць яшчэ Бранск, Курск або, даруй Госпадзе, Варонеж. І як Расія збіраецца абараняць свайго малодшага хаўрусніка ад агрэсіўнага блока NATO, калі яна не можа абараніць сваю ўласную Белгарадскую вобласць ад роты невядомых жаўнераў? Не адказвай. Гэта было рытарычнае пытанне. Раздзіраюць мяне смутныя сумневы з нагоды надзейнасці саюзніцкай абароны.

У беларускіх уладаў ёсць, вядома, кампактная, але да гэтага часу нікім непераможная армія, вертыкальная тэрабарона, сельскагаспадарчыя апалчэнні і паляўнічая-рыбалоўная брыгада. Не лічачы шматлікіх і разнастайных «красаўцау». Але ў старэйшага ж саюзніка ўсё гэта таксама ёсць (акрамя рыбалоўных войскаў) і нават больш. У іх адных толькі «красаўцау» (у сэнсе Расгвардыі) трыста сорак тысяч чалавек.

Але неяк усё гэта не дапамагло саюзніку абараніць свае святыя рубяжы. Таму што колькі ты не трэніруй «красаўцау» на студэнтах і пенсіянерах, іх баявы патэнцыял усё роўна не вытрымлівае сутыкнення з грубай рэальнасцю невядомых салдат, у якіх на ўзбраенні ёсць больш сур'ёзныя сродкі паражэння, чым папяровыя шкляначкі. І нешта мне падказвае, што ў гэтым сэнсе беларускія «красаўцы» мала чым адрозніваюцца ад расійскіх калегаў.

Калі табе трэба прывесці сябе ў стан падвышанай боегатоўнасці, каб узяць у палон шматдзетную маці за каментары ў Facebook, то дзе ты возьмеш новую боегатоўнасць на невядомага ворага з двума танкамі?