Шматдзетнага бацьку з Брэста адпраўляюць на хімію, жонка застаецца без працы і з трыма дзецьмі

Андрэй Колас з Брэста толькі нядаўна выйшаў з-пад хатняга арышту. Але на волі прабудзе нядоўга: яму далі тры гады рэальнай «хіміі» за тое, што павесіў на дрэва пудзіла з надпісамі «Скраў галасы» і «Судзіў невінаватых». Андрэй больш за ўсё турбуецца за сям’ю: жонка застаецца з трыма дзецьмі і пакуль без працы.

Першы раз мужчыну затрымалі 11 лістапада — па іншай справе, распавядае «Наша Ніва».

«А 5-й раніцы мне ломам пачалі ўспорваць дзверы. АМАП уварваўся ў кватэру са шчытамі, нас з жонкай на падлогу паклалі. Мне мех на галаву накінулі і звезлі ў адных шортах у РАУС. Там збівалі, спрабавалі выбіць паказанні. Казалі: "Прызнавайся, ты ведаеш у чым".

Пасля прыйшоў следчы і сказаў, што я падазраюся ў блакаванні чыгункі. Кажу: я нікуды не выходзіў той ноччу, у нас камеры на доме вісяць, запытайце запісы і пабачыце. Тым не менш, мяне на трое сутак адправілі ў ізалятар у Кобрын. Трое сутак праходзяць — прыносяць пастанову аб вызваленні і новы артыкул: нібыта я паліў пакрышкі ў Брэсце. Кажу: я ў той дзень таксама быў дома, запытайце запісы з камеры. Але мяне яшчэ на 10 сутак закрылі.

У бальніцу, каб зняць пабоі, мяне завезлі толькі на трэці дзень. Там зафіксавалі ўдаранасць рэбраў, верхняга аддзела хрыбетніка, голеняў, вушной ракавіны, левага вока, аняменне пальцаў рук, бо я ў кайданках правёў больш за 6 гадзін. Потым далі накіраванне на судмедэкспертызу, але дагэтуль па маёй заяве не прынята рашэнне».

Тыя 13 сутак Андрэй правёў у Кобрыне.

«У Брэсце ў той дзень за блакаванне чыгункі затрымалі каля дзесяці чалавек. Нас не маглі разам трымаць, а ў Брэсце, як я зразумеў, скончыліся камеры, каб нас рассадзіць. Таму некалькіх чалавек адправілі ў Кобрын. Там больш-менш цярпіма было, звычайны ізалятар: нары — дошка праз адну, але хоць матрацы былі, душ раз на тыдзень. Адзінае, што нас з Кобрына ў Брэст на допыты вазілі ў аўтазаку — а 7-й раніцы забіралі і а 8-й вечара вярталі. Амаль увесь гэты час мы ў халоднай машыне сядзелі — на паўгадзіны на допыт адвядуць, і зноў у аўтазак».

З ізалятара мужчыну выпусцілі ў статусе падазраванага, вярнулі тэхніку, якую забралі падчас вобшуку. Чаму да яго была такая ўвага, ён і сам не разумее.

«Я ні ў якіх партыях і рухах не быў, палітычнай дзейнасцю не займаўся. Так, мы кантактавалі з людзьмі ў сваім раёне, сустракаліся на суботніках, пілі чай. Чаму затрымлівалі? Як мне сказалі: "Ты быў заўважаны ў кампаніі не з тымі людзьмі"».

За акцыю з пудзілам Андрэя затрымалі 4 лютага. Ён збіраўся адводзіць дзіця ў сад, калі пагрукаліся міліцыянты і запрасілі ў адзяленне на размову. Мужчына сабраў рэчы першай неабходнасці і паехаў. Паказанні даваць адмовіўся, на трое сутак трапіў у ізалятар. А потым да суда быў пад хатнім арыштам.

«З 9 вечара да 6 раніцы я мусіў знаходзіцца дома. Не меў права прымаць гасцей, апроч родных. Было забаронена наведваць масавыя мерапрыемствы, кіно і забаўляльныя ўстановы, але на працу хадзіць дазволілі», — распавядае пра ўмовы брэстаўчанін.

За вывешванне на Варшаўскай шашы манекена з пратэстам супраць фальсіфікацыі выбараў Андрэя і яшчэ дзвюх жанчын судзілі па ч.2 арт. 339 («Хуліганства, здзейсненае групай асоб»). Следства палічыла, што гэта было пудзіла Лукашэнкі. Да справы пракурор прыклаў званок у 102 — нібыта нейкі «жыхар» абураўся, што невядомыя вывесілі чорныя пакеты з надпісамі, і настойваў, што іх трэба расстраляць.

Суддзя Іна Клышпач палічыла, што жыхары Брэста дзейнічалі з асаблівым цынізмам і знявагай да грамадства. Жанчынам далі тры гады «хатняй хіміі», Андрэю — столькі ж з накіраваннем у папраўчую ўстанову.

Мужчына перажывае, што на гэты час яго сям’я страціць карміцеля. Жонка толькі выйшла з дэкрэту. Яна, як і муж, інжынер-канструктар, але, пакуль была ў дэкрэце, фірма, дзе яна працавала, збанкрутавала. Новага месца жанчына знайсці не паспела.

Малодшаму сыну Коласаў — 3 гады, старэйшаму — 11, сярэдняй дачцэ — 6.

«Мне сказалі, што праз мой прысуд да нас прыйдзе сацапека, будуць праверкі са школы і садка. Вось чакаем са дня на дзень.

Прысуд буду абскарджваць. Канешне, верыцца з цяжкасцю, што нешта зменіцца. Але, прынамсі, я буду дома, змагу працаваць, у жонкі хоць будзе час штосьці адшукаць, каб не застацца без сродкаў да існавання».