«З такімі сюжэтамі новы Мележ можа нарадзіцца»
Яны спрабуюць ехаць — мы насустрач з віламі. Спыняюцца, людзей душыць баяцца. Крык, мацюкі... Калі б Лукашэнка быў, то, можа б і парвалі яго людзі, не ведаю.
Здохла свіння. Каб не напала рэквізіцыя, мужык палікаў суседа і ў поцемках, цішком, адцягнулі яны яе далей ад вёскі ды закапалі без слёз і фармальнасцяў.
— Свінні заўсёды дохлі, — кажа. — Купляем корм у п'яніцаў з фермы. Ад гэтага корма, бывае, і свінні дохнуць, і
куры слепнуць. А то і нічога ім не робіцца. Заўсёды так было — жыццё...
Ну дык вось... Закапалі мы тую свінню, але знайшлася адна актыўная дурніца ды патэлефанавала ў раён. Толькі ў раёне таксама нашы людзі, вясковыя. Не ведаю, што ўжо яны ёй адказалі, але не
паехалі. А яна ўсё супакоіцца не можа — тэлефануе ў вобласць. І
вось гэтыя ўжо спецбрыгаду выслалі. Дзякуй мужыку ейнаму, што папярэдзіў. Дык мы работы пакідалі, хуценька дадому кінуліся — чакаем.
Але ж не ведаем, з якога боку яны будуць на нас нападаць, таму цэлую спецаперацыю арганізавалі. Дзяцей на веласіпедах паслалі ў розныя бакі. Мабільнікі ім далі, каб тэлефанавалі адразу, як толькі ўбачаць машыны. А самі — хто з калом, хто з віламі — вышлі бараніць свіней. Усе мужыкі вышлі! Наша вёска дружная, вы не думайце, хаця адна дурніца ўсё-ткі знайшлася.
І вось едуць. І міліцыя, і ветэрынары, і нейкія пры гальштуках. Мы сталі наўпрост упоперак дарогі, каб нават не даць уехаць у вёску. Старыя, маладыя, дзеці з веласіпедамі... Кажам:
«Няма чаго вам тут рабіць, не хварэюць нашы свінні, не аддадзім».
Міліцыянеры — адразу ўбок (нічога дрэннага не скажу пра
міліцыю). А ветэрынары ды тыя, у гальштуках, давай пагражаць. «Не маеце права. Пасадзім. Аштрафуем. Загад. Супраціў асобам пры выкананні...»
Але мы сцяной стаім. Злосць нейкая і страху ніякага. «Не аддадзім і ўсё, едзьце адсюль».
Бабы тым часам выганялі свіней ў калгасную кукурузу: пашчасціла, што поле прама за гародамі. Як справіліся — то і яны прыбеглі да нас. А ўжо дзе бабы — там гвалт такі, што не перадаць. Ветэрынар нейкай паперчынай трасе, а адна выхапіла
ды на кавалкі. Яны яму і вочы гатовы былі выдраць, не тое што...
Карацей, гэтыя, са спецбрыгады, зразумелі, што тут ужо не свінні, а людзі забітыя могуць быць, і, відаць, спалохаліся.
«Добра, — кажуць. — Хаця б пакажыце, дзе свінню закапалі».
Ну, ўжо гэтую свінню мы ім аддалі. З ёй яны і паехалі.
Сваіх парсюкоў мы потым яшчэ ці не два дні па кукурузе вылоўлівалі. Усё поле яны патравілі. Дзякуй старшыні, і слова не сказаў, бо ўсё разумее — чалавек. А вось бабе той, што рэквізіцыю выклікала, цяпер ў вёсцы месца няма, людзі ў вочы плююць. Можа б, і хату спалілі, каб не мужык ейны.
Праўда, вось яшчэ што...
Усе навокал нашу гісторыю чулі, куды ні прыдзем — распытвалі.
Толькі вось тут недалёка яшчэ адна вёска ёсць, з той жа фермы корм куплялі, дык і там (ужо пасля нас) усё роўна адна лярва актыўная знайшлася. У людзей усіх свіней знішчылі, жывымі палілі, бабкі
прытомнасць гублялі. Што ўжо ёй будзе — не ведаю. Але, паглядзіце,
нешта будзе. Людзі ёй не даруюць.
... Некалі бацька мне прытчу расказваў пра беларусаў: «Выклікаў Бог беларуса і
кажа: «Прасі, што хочаш. Толькі суседу я дам у два разы больш». Беларус падумаў і папрасіў: «Выкалі мне вока...»
Ну, што ж мы за людзі?!
***
Свінні ў людзей засталіся. Не ўсе, праўда. Што маглі змясціць у халадзільнікі ды маразільнікі — тое забілі. Астатніх гадуюць. Таму я дурніцай не буду і дзе ўсё гэта адбывалася, не
скажу. Хіба толькі пазней, пісьменнікам. Мне падаецца, што з такімі сюжэтамі новы Мележ можа нарадзіцца. А то і Быкаў...
Святлана Калінкіна, «Народная воля»