Рэвалюцыя ў анекдотах

Беларуская рэвалюцыя вельмі адрозніваецца ад усіх, што адбываліся апошнім часам. «Майдан» — без майдана (няма пэўнай плошчы для пратэстаў), фактычна няма лідараў, усё трымаецца на самаарганізацыі. Лозунгі і плакаты малююцца проста на каленцы, народная творчасць віруе. Мы смяёмся нават у самы напружаны час.

Яшчэ перад выбарамі народ рэагаваў на дзіўныя заявы кшталту таго, што апаненты кіраўніка дзяржавы мараць вярнуцца ў 1990-я. У той час як самі ўлады запрашалі на канцэрты ў сваю падтрымку даўно забытых «зорак эстрады».
У Мінску каля Палаца спорту 8 жніўня павінныя выступіць «Отпетые мошенники» і група «Кар-мэн». І гэтыя людзі палохаюць нас вяртаннем у 90-я?!
Як толькі Цэнтрвыбаркам заявіў пра чарговую «элегантную перамогу» Лукашэнкі, вядома, згадаўся стандартны стары анекдот: «У мяне для вас дзве навіны, добрая і дрэнная. Добрая: вы зноў сталі кіраўніком краіны. Дрэнная: за вас ніхто не прагаласаваў». Але напярэдадні выбараў узніклі варыяцыі:
Прыйшоў Лукашэнка да варажбіткі, пытаецца:— Што мяне чакае?— У мяне для вас два прадказанні: добрае і дрэннае.— Якое кепскае? — пытаецца Лукашэнка.— На новых прэзідэнцкіх выбарах вас не выберуць.— А добрае?— Вы пра гэта не дазнаецеся.
А з нагоды чарговых 80% анекдоты пайшлі адразу ж:
Народная любоў на 80% — гэта калі табе заўсёды патрэбныя аўтобусы: альбо з сілавікамі, альбо з бюджэтнікамі.
— Як зразумець, што прэзідэнт набраў больш за 80% галасоў на сумленных выбарах?— Ну, гэта калі паўсюдна пачынаюцца забастоўкі, рабочыя крычаць яму «Сыходзь!», усюды праходзяць пратэсты праціўнікаў, а сваіх прыхільнікаў даводзіцца звазіць на мітынгі на аўтобусах з усёй краіны.
Бязмежжа, што зладзілі сілавікі на вуліцах беларускіх гарадоў, абурыла і шакавала грамадства да глыбіні душы. Аднак і тут ёсць месца жартам:
Ідзе мужык па вуліцы з працы, цвярозы, нікога не чапак. Побач тармозіць аўтазак, вылятаюць амапаўцы і пачынаюць пакаваць яго ў машыну, лупяць дубінкамі. Мужык крычыць:— Адпусціце, я за Лукашэнку галасаваў!— Не хлусі, за Лукашэнку ніхто не галасаваў!
Пратэсты і беспарадкі ў большасці краін: алкашы і іншыя дармаеды лупяць па машынах, выказваюць некантраляваную агрэсію, чапляюцца да мінакоў, што выпадкова апынуліся на вуліцы, б’юць іх да паўсмерці, кідаюць шумавыя гранаты, ладзяць бязладную стральбу.Пратэсты і беспарадкі ў Беларусі: АМАП і іншыя сілавікі лупяць па машынах, выказваюць некантраляваную агрэсію, чапляюцца да мінакоў, што выпадкова апынуліся на вуліцы, б’юць іх да паўсмерці, кідаюць шумавыя гранаты, ладзяць бязладную стральбу.
Народ смачна рэагуе і на арганізаваныя мітынгі «ў падтрымку ўлады», калі тых, хто «падтрымлівае», звозяць з розных рэгіёнаў Беларусі:
Для бабуль Беларусі ўдзел у мітынгах за Лукашэнку — гэта адзіная магчымасць здзейсніць хоць нейкае турыстычнае падарожжа гэтым летам.
Кажуць, што і мітынгі за Лукашэнку, і ягоныя выхады «ў народ» — гэта справа расійскіх піяршчыкаў і паліттэхнолагаў, якія прыехалі ў Беларусь ратаваць пакуль яшчэ кіраўніка краіны. Уплыў Расіі і сяброўства з Пуціным займае значнае месца ў народнай творчасці.
Расія прызнала вынікі ўкідаў у Беларусі.
Лукашэнка тэлефануе Пуціну:— Уладзіміравіч, народ бунтуе. Што рабіць?— Дубінкамі разганяў?— Так. Не дапамагло.— Саджаў у турму?— Так. Не дапамагло.— Дзяржслужбоўцаў на мітынг за цябе выганяў?— Так. Не дапамагло.— Ну, не ведаю. У мяне народ да гэтага ўзроўню яшчэ не даходзіў.
Двайнік Лукашэнкі патэлефанаваў двайніку Пуціна. Пагаварылі пра тое, як цяжка быць двайнікамі, дзе знайсці адзенне такога ж памеру і пра многае іншае. У прэсе з’явілася нататка: Лукашэнка і Пуцін паразмаўлялі чарговы раз.
Тэлефануе Лукашэнка Пуціну і пытаецца:— Уладзімір Уладзіміравіч, што мне рабіць? Нічога ж не дапамагае.
А той яму шэптам:— Сыходзь... Сыходзь…
Парадокс: у Беларусі Лукашэнку не падтрымліваюць 86% і ён там не патрэбны. У Расіі Лукашэнку падтрымліваюць 86%, але там ён таксама не патрэбны.
Шмат шуму нарабіла і з’яўленне Лукашэнкі з аўтаматам у сваёй рэзідэнцыі. Казалі, што гэта, зноў жа, творчасць расійскіх піяршчыкаў. Але Лукашэнка на мачо ніяк не пацягнуў. Людзі спачатку жахнуліся, а потым засмяяліся. Асабліва ўбачыўшы «ў поўнай баявой» Мікалая Лукашэнку і заўважыўшы, што выходзіў Аляксандр Рыгоравіч з верталёта з аўтаматам без ражка.
На гэты конт анекдот рускамоўны, бо толькі ў рускай аўтаматны магазін пераклікаецца з прадуктовым:
— Вот какой у меня автомат!— Александр Григорьевич, а магазин где?— Вон там, напротив…(Насупраць рэзідэнцыі Лукашэнкі знаходзіцца гандлёвы цэнтр «Карона-Замак»)
«Разгуляліся! Калашом не завабіш!» — наракаў мужык з аўтаматам.
Лукашэнка паскардзіўся журналістам на дарагоўлю падрыхтоўкі дзіцяці да школы: «Я хоць і прэзідэнт, але такі ж бацька, як і вы. Я, мы, усе бацькі і выдатна ведаем, у якую капеечку вылятае сабраць дзіця ў школу. Глядзіце: кеўларавая бронекамізэлька — $380, тактычны шлем — $240, разгрузка з падсумкамі для магазінаў, дробязь, але $40 аддай! А абутак? Штаны? Заплечнік? Пра аўтамат я наогул маўчу!»
Культурныя асаблівасці беларускай рэвалюцыі народ таксама не абыходзіць. Песня «Перамен» Цоя стала гімнам сучасных пратэстаў.
— Чуў, з 1 верасня ва ўсіх навучальных установах Беларусі заняткі будуць ісці без паўзаў — адзін за адным.— Чаму?— Каб школьнікі і студэнты не чакалі перамен.
Зрэшты, мы толькі пачынаем асэнсоўваць часы, у якіх жывём. Асэнсоўваць і філасофстваваць на гэтую тэму:
Я цяпер у такім узросце, калі дзяўчынкі хочуць толькі дзве рэчы: каб Навальны выжыў, а Лукашэнка пакінуў пасаду прэзідэнта.
Мы жывём у неверагодна рэалістычным сімулятары Сярэднявечча. Вакол віруе эпідэмія, пасярод Еўропы за трон змагаецца манарх, які страціў уплыў, а палітычных канкурэнтаў ліквідуюць з дапамогай яду...
Аліна Бялова для budzma.by