Класкоўскі: «Калі Масква і Мінск літаральна чыркаюць запалкай ля бочкі з бензінам, можа рвануць»

Наколькі вялікая небяспека развіцця падзей па найгоршым сцэнары?

— Сустрэча з адстаўным украінскім палітыкам Марозам, імаверна, задумвалася як піяраўскае мерапрыемства, якім Лукашэнка хацеў паказаць, што ён не зусім марыянетка Пуціна, што ён не збіраецца нападаць на Украіну. Такім чынам ён спрабаваў неяк адбяліць свой імідж, але атрымалася вельмі няўдала, — адзначыў у экспрэс-каментары «Салідарнасці» палітычны аглядальнік Аляксандр Класкоўскі. — У выніку Лукашэнка ўсё звёў да таго, што «нам трэба параіцца з Пуціным наконт вываду войскаў пасля вучэнняў». Хоць раней гучала, што гэта павінна быць зроблена аўтаматам, і, калі не памыляюся, беларускае заканадаўства прадугледжвае, што больш за два месяцы замежныя войскі не могуць знаходзіцца на тэрыторыі Беларусі.
Так Лукашэнка мімаволі падкрэсліў, што ў пытанні супрацьстаяння з Украінай ён вельмі моцна залежыць ад Крамля і, падобна, у Масквы могуць быць намеры нейкую частку войскаў пад маркай заходняй ці ўкраінскай пагрозы пакінуць у той ці іншай форме на тэрыторыі Беларусі. Адсюль такая няўпэўненасць Лукашэнкі ў тэрмінах вываду войскаў.
Зразумела, калі Пуцін прыме рашэнне нанесці ўдар па Украіне, у тым ліку з тэрыторыі Беларусі, то Лукашэнка нікуды не дзенецца.
— Наколькі верагодна, што Пуцін прыме гэтае рашэнне?
— Я не схільны падзяляць алармізм тых каментатараў, якія лічаць, што гэта практычна непазбежна, інакш Пуціну ніяк не атрымаецца захаваць твар. У Расіі ўсё-ткі няма такога рэсурсу, каб ажыццявіць маленькую пераможную вайну. А ў вялікай вайне, я думаю, ні Пуцін, ні Лукашэнка не зацікаўленыя. Уварванне ва Украіну, у якой цяпер моцнае войска, дзе цяпер высокі ўзровень патрыятызму, абернецца вялікай крывёю, і Расія проста захлынецца ў гэтай крыві.
Таму сур'ёзна Пуцін ва Украіну не палезе, магчымыя нейкія правакацыі на Данбасе, дробныя лакальныя сутычкі, але не больш за тое. Тым больш гэтая вайна не патрэбная Лукашэнку. Калі ён кажа, што не хоча вайны, ён кажа дакладна, але не дагаворвае. На самой справе на гэтай напружанасці ён спрабуе зарабіць матэрыяльныя ці палітычныя дывідэнды, давёўшы Крамлю сваю патрэбнасць і незаменнасць.
Падыграўшы Пуціну, ён мог хацець атрымаць за гэта і ўзбраенне, і, можа быць, крэдыт па лініі Еўразійскага фонду стабілізацыі і развіцця, або камфортную цану на нафту і газ, яшчэ нешта. Але ў выніку ён ублытаўся ў чужую гульню і стаў выкарыстоўваемай фігурай.
І цяпер, як ні спрабуе ў піяраўскім плане выблытацца з гэтага сюжэту, падкрэсліць, што ён самастойны палітык, на практыцы гэта не атрымліваецца.
Але рэальная вайна, вядома, Лукашэнку не патрэбная, таму што гэта цынкавыя труны, гэта трупы і гэтага нават «ябацькі» не зразумеюць.
— Ці прымусяць ваяваць беларусаў у выпадку ваенных дзеянняў супраць Украіны?
— Не абавязкова непасрэдна ваяваць. Калі пачнуцца поўнамаштабныя ваенныя дзеянні ці, скажам, калі расійскія «Іскандэры» або гаўбіцы будуць страляць з нашай тэрыторыі, то магчымыя ўдары ў адказ і страты, у тым ліку і сярод мірнага насельніцтва.
У любым выпадку, нават калі проста расійская авіяцыя выкарыстоўвае беларускія аэрадромы для ўдараў, усё адно Мінску не адмыцца ад цэтліка памагатага агрэсара, саўдзельніка. А гэта Лукашэнку, які і так абвешчаны нелегітымным заходнімі дэмакратыямі, зробіць ізгоем у квадраце, і цяперашнія санкцыі здадуцца дзіцячым лепетам.
— Але вайны, вы лічыце, усё-ткі не будзе?
— Калі толькі ў выніку фатальнай выпадковасці. Калі ідуць такія гульні з агнём, калі Масква і Мінск літаральна чыркаюць запалкай ля бочкі з бензінам, можа рвануць. Ёсць небяспека некантралюемага развіцця падзей па найгоршым сцэнары.
Але аб'ектыўна мне здаецца, што Пуцін пасля гэтай гульні мускуламі, пасля таго, як Захад даў досыць цвёрды адказ, а Украіна паказала, што гатовая да апошняга змагацца за сваю незалежнасць, я думаю, Крэмль стане адкочваць назад.
— Таму лагічна было б і войскі з Беларусі вывесці, вы так не думаеце?
— Тут пытанне неадназначнае. У Беларусі ўсё роўна не так шмат войскаў для таго, каб арганізаваць паўнавартасны наступ на Украіну. Я не выключаю, што нейкіх, калі не салдатаў, то ўзбраенне могуць пакінуць у Беларусі пад маркай, дапусцім, вучэбна-баявых цэнтраў, пра якія Лукашэнка кажа, што нам трэба больш такіх.
На самой справе Масква зацікаўленая ў тым, каб Беларусь нікуды не сышла — ні пры Лукашэнку, ні пасля яго. Для гэтага важна ўзмацняць сваю ваенную прысутнасць. Масква дамаглася таго, што ўжо створаныя два вайсковыя навучальныя цэнтры, цяпер ідзе гаворка пра тое, каб такіх цэнтраў, па сутнасці — правобразаў расійскіх баз, было больш. Плюс перманентныя вучэнні, якія ўжо ператвараюцца ў форму амаль сталай прысутнасці расійскіх войскаў на тэрыторыі Беларусі.
Масква такім чынам вырашае свае мэты, запускае глыбей свае ваенныя шчупальцы ў Беларусь, каб трымаць пад кантролем гэтую стратэгічную тэрыторыю.
— А навошта Захад нагнятае тэму расійскай агрэсіі?
— У мяне ёсць версія, што, у першую чаргу, ЗША навучыліся процідзейнічаць Крамлю ў плане інфармацыйнай вайны. Я думаю, што гэта штучнае нагнятанне для таго, каб завострыць увагу на дзеяннях Крамля і прымусіць апраўдвацца.
Цяпер і Пуцін, і яго Пяскоў, і Лукашэнка рвуць кашулі на грудзях і крычаць «мы не будзем нападаць» і г. д. Вашынгтон такім чынам проста ставіць Маскву ў нявыгадную ў піяраўскім плане пазіцыю. Не выключана, што гэта частка інфармацыйнай вайны супраць Крамля.