Пётр Кузняцоў: Адным са слабых месцаў у стратэгіі Масквы з'яўляецца сам расійскі народ

Заснавальнік «Моцных навінаў», аналітык Пётр Кузняцоў у сваім тэлеграм-канале разбірае па палічках заходнія санкцыі ў дачыненні да Расіі праз прызнанне «ДНР» і «ЛНР».

Абвешчаныя ўчора Захадам першыя санкцыі супраць Расіі не выглядаюць «пякельнымі», як таго многія чакалі. Аднак яны, тым не менш, цалкам рэальныя.

Абмежаванні на доступ да фінансавага рынку, замарозка «Паўночнага патоку», санкцыі супраць банкаў, алігархаў і палітыкаў, у сінэргіі з падзеннем каціровак найбуйнейшых кампаній, ужо панесенымі Масквой даволі істотнымі выдаткамі на «вучэнні» і немінучымі будучымі выдаткамі на ЛДНР (а таксама магчымымі выдаткамі на ваенную аперацыю) — усё гэта даволі адчувальны эканамічны ціск.

Тым больш, што абвешчана: гэта — толькі «першы пакет», а ўсяго такіх пакетаў можа быць чатыры. Тое, што наступныя санкцыі, як правіла, мацнейшыя і больш балючыя, чым першыя, мы ўжо ўбачылі на беларускім прыкладзе. Захад пакідае прастору для паступальнага руху, як інструмент патэнцыйнага дыпламатычнага ўплыву і гандлю, каб мець рычаг ціску для недапушчэння далейшай эскалацыі і шырокамаштабнай вайны. Дае час падумаць і ўзважыць: а ці трэба? Таму што секчы з пляча ўсе эканамічныя сувязі і глабальныя рынкі прама «тут і цяпер» ніхто не гатовы — сваіх праблем потым не абярэшся. Але паступова, адаптуючыся — чаму б і не? А магчымая канчатковая кропка, калі дыпламатыя апынецца нямоглай, таксама неаднаразова агучвалася ў форме метафары: «Ператварыць расійскую эканоміку ў іранскую».

Маскоўская прапаганда, дый палітыкі таксама, вельмі шмат вяшчаюць пра тое, што Расія — краіна самадастатковая і ніякія санкцыі ёй не страшныя: выжывем, маўляў. Але ці так гэта? Наогул кажучы, усе грошы ў Расіі — яны з Захаду. Тэхналогіі і выгоды цывілізацыі — таксама. У мяне пад акном цяпер стаіць нечая «Chevrolet Niva». Самі па сабе «Ніўкі», вядома, таксама бегаюць па расійскіх і нашых дарогах. Вось толькі абысціся толькі імі ў сучасных умовах ужо аказалася немагчыма — спатрэбілася нешта большае, больш камфортнае і прэзентабельнае. І без Захаду аказалася нікуды.

Праблема ў тым, што расійскі абывацель – не іранскі і не паўночнакарэйскі. Рэлігійныя альбо ідэалагічныя фанатыкі сапраўды многае гатовыя трываць у імя сваёй ідэі. Аднак галоўнай ідэяй сярэднестатыстычнага расійскага абывацеля ў апошнія пару дзесяцігоддзяў заўсёды было спажыванне. Гэта відаць па статыстыцы крэдытаў і іпатэкі, гэта кідаецца ў вочы ў любой замежнай паездцы пры перасячэнні з выхадцамі Расіі, гэтым перапоўненая масавая сучасная расійская культура — залішняе, нават паказное багацце (часта ў адсутнасць такога) і нястрымнае імкненне да яго. Часта ствараецца ўражанне, што працуе нейкі псіхалагічны механізм кампенсацыі ўнутраных комплексаў.

Гэта ўсё да таго, што на вызначаным доўгім (на жаль) шляху паступальнай эскалацыі, дзе Крэмль з аднаго боку настроены кідаць на шалі ўсё новыя кавалкі Украіны, а Захад — усё новыя эканамічныя абмежаванні, адным са слабых месцаў у стратэгіі Масквы з'яўляецца сам расійскі народ. Які, паводле сацыялогіі, у апошнія гады ўжо не адчувае асаблівых прыступаў радасці ад Крыма, не выйшаў на плошчы святкаваць «поспехі» Данбасу, і, у той жа час, ну вельмі наўрад ці гатовы да масавага збяднення.

Масавае збядненне ў Расіі — гэта перспектыва сітуацыі прыкладна 1989-1996 гадоў з народнымі хваляваннямі, палітычнай нестабільнасцю (аж да ўзброеных сутыкненняў груповак, як у 1993-м), сумненнямі (аж да сепаратызму) рэгіёнаў, разгулам злачыннасці, карупцыяй сілавікоў і элітаў і мноствам іншых «прыемнасцяў». Упэўнены, што на Захадзе гэта цудоўна разумеюць. І ім там, у Вашынгтоне і Брусэлі, спяшацца няма куды наогул.

Не сумняваюся, што ўсе гэтыя перспектывы добра бачныя і з Мінска, і менавіта таму беларускі рэжым, нягледзячы на ўсю безвыходнасць сённяшняй сітуацыі, не кінуўся ў першых шэрагах прызнаваць новыя «рэспублікі». Адна справа бегчы з карабля які тоне, але тут іншае: тут прапануецца ў карабель, які тоне, сесці.

Імкненне гэтага пазбегнуць — лагічнае і правільнае, але ёсць адно маленькае «але». Калі не паспець адплыць грамады, якая тоне, далей, немінуча зацягне «варонкай». А вось куды плыць — тут, па цяперашніх часах, ёсць праблема.