Другая гібрыдная. Навошта Расія ідзе ў Сірыю
Экспедыцыйны корпус расійскай арміі высадзіўся ў Сірыі і бярэ ўдзел ва ўзброеным канфлікце супраць "Исламскай дзяржавы Ирака и Леванта" (арганізацыі, забароненай на тэрыторыі Расіі). Баявыя дзеянні ў раёне горада Латакія вядуцца на баку ўрадавых сіл Башара Асада. Гэтую інфармацыю распаўсюджваюць адразу некалькі крыніц.
Яшчэ 12 жніўня паўстанцкі сайт Syria.net сцвярджаў, што расійскія ваенныя дарадцы камандуюць абаронай Латакіі. 21 жніўня ў інтэрнэце былі апублікаваныя фатаграфіі вялікага дэсантнага карабля «Мікалай Фільчанкаў», які праходзіць на поўдзень праз Басфор з ваеннай тэхнікай на палубе. 31 Жніўня ізраільскі сайт Ynet апублікаваў дадзеныя ананімных крыніц у заходніх дыпламатычных колах, згодна з якімі Расія пачынае аперацыю па прамой ваеннай падтрымцы рэжыму Асада і перакінула ў краіну тэхніку, у тым ліку знішчальнікі і штурмавыя верталёты.
Тады ж афіцыйная сірыйская газета «Аль-Ватан» паведамляла, што Расія плануе пабудаваць ваенную базу ў горадзе Джабла на поўдзень ад Латакіі — у дадатак да ўжо наяўнай ў распараджэнні расійскіх вайскоўцаў з пунктам ваенна-тэхнічнага забеспячэння ВМФ ў Тартус. У сацыяльных сетках з'явіліся фатаграфіі, зробленыя сірыйскімі паўстанцамі: на іх адлюстраваны знішчальнікі на баявым заданні, падобныя на расійскія.
3 верасня The Times паведаміла аб тым, што ў рэпартажы аб баях у раёне Латакіі, паказаным па афіцыйнаму сірыйскаму тэлеканалу, прысутнічае найноўшы расійскі БТР-82А і чутныя каманды на рускай мове.
Прэс-сакратар прэзідэнта Расіі Дзмітрый Пяскоў адмаўляе ўдзел расійскіх ВПС у канфлікце ў Сірыі, а афіцыйныя прадстаўнікі NATA пакуль захоўваюць маўчанне. Сітуацыя вакол расійскай ваеннай прысутнасці тэхнічна нагадвае пачатак гібрыднай вайны на тэрыторыі Украіны. Дарэчы, паралельна з першымі чуткамі аб з'яўленні расійскага корпуса ў Сірыі назіральнікі зафіксавалі рэзкую дээскалацыю канфлікту ў Данбасе. Нібы спецыялісты па вядзенню «гібрыднай вайны» адцягнуліся на новы праект.
Навошта мы ідзем у Сірыю? Палітычнае значэнне сірыйскай кампаніі Расіі зусім іншае ў параўнанні з украінскім крызісам. Напярэдадні Генасамблеі ААН, у якой упершыню за дзесяць гадоў возьме ўдзел прэзідэнт Пуцін, умяшальніцтва ў ваенны канфлікт на Блізкім усходзе азначае, што Расія гатовая выйсці да сваіх «заходніх партнёраў» з новай ініцыятывай. Масква, у якой, у адрозненне ад Вашынгтона, няма процідзеяння з боку грамадскай думкі і Кангрэсу, бярэ на сябе знішчэнне ІДІЛ.
Расія фармуе новую ваенную кааліцыю супраць ісламістаў, забяспечваючы яе сродкамі разведкі, авіяцыяй і забяспечваючы стратэгічнае камандаванне. У якасці ўдарнай сілы для наземных аперацый могуць быць выкарыстаныя вайсковыя падраздзяленні Ірана. Узамен Расія патрабуе саступак па ўкраінскім пытанні, згортвання рэжыму санкцый і вяртання краіны ў клуб заходніх дзяржаў, якія змагаюцца з глабальнымі пагрозамі, такімі як тэрарызм. З такім пакетам прапаноў прэзідэнт Расіі можа адправіцца ў Нью-Ёрк 15 верасня.
Калі план апынецца паспяховым хоць бы збольшага, расійскія ўлады атрымаюць усе, пра што яны маглі марыць. Нармалізацыю адносін з Захадам, перспектыву перамоваў аб статусе Крыму. І адначасова дэманстрацыю сілы Расіі ў свеце: у адрозненне ад нерашучых заходніх дэмакратый мы здольныя атакаваць тэрарыстаў нават на Блізкім Усходзе. Гонар за краіну выцягне рэйтынг падтрымкі прэзідэнта на новыя вышыні.
Праўда, ёсць дэжавю: здаецца, рызыкі ад такой гульні ніхто да канца не пралічыў.