«Беларускія ўлады вызначыліся з галоўным цяперашнім страхам. І гэта не NATO»

Телеграм-канал «Лісты да дачкі» ва ўласцівай яму іранічна-эпісталярнай манеры разважае аб рацыянальных і ірацыянальных страхах, якімі ахопленая ўлада. І некаторыя страхі маюць пэўныя падставы…

Падобна, беларускія ўлады вызначыліся са сваім галоўным цяперашнім страхам. І гэта, вядома, не NATO. Віртуальным монстрам NATO добра палохаць бестурботных сведак стабільнасці, каб не расслабляліся. А ў беларускіх уладаў ёсць больш важкая прычына для турботы — беларусы, якія ваююць ва Украіне.

Вось у пятніцу нехта не вытрымаў і прагаварыўся. Распавёў пра два беларускіх легіёны ва Украіне, куды, па яго словах, запісалася 150 чалавек, якія ўсё роўна «не хочуць на фронт». А чатыры чалавекі пагадзіліся пастаяць у каравуле, але той нехта сказаў, што ў каравуле ім таксама не спадабалася.

І супраць гэтых 150 не ваяўнічых легіянераў беларускія ўлады вырашылі збіраць сялянскія апалчэнні, узбройваць пажарнікаў і заклікаць рэзервістаў. Таму што красаўцы, мабыць, у адзіночку не выстаяць. Як мы з табой неяк падлічылі — 330.000 чалавек, не лічачы паляўнічая-рыбалоўных рэзерваў. Гэта па суадносінах сіл атрымліваецца нават не персідскія навалы супраць 300 спартанцаў.

Калі летась 150 джыпаў з кулямётамі рыхтаваліся здзейсніць прарыў на літоўскай мяжы, беларускія ўлады ўзбройвалі хіба што пракурораў новымі артыкуламі ў Крымінальным кодэксе. А цяпер ім ужо і паляўнічых з рыбаловамі мала. Можна было б і яшчэ каго-небудзь узброіць, але ўлада пакуль не прыдумала, каго.

Як кожны добры, правільны страх, гэты страх не мае пад сабой ніякіх бачных рацыянальных падстаў. Ну, на самай справе, цяжка ўявіць, што вось гэтыя беларускія легіёны вырашаць цяпер прагуляцца маршам ад Чарнігава да Мінска. Колькі б чалавек у гэтых легіёнах ні было. Хоць 150, хоць 1.500 хоць 15.000.

Але ж страху не загадаеш. Тым больш, што ў беларускіх уладаў ёсць, мабыць, некаторыя слушныя сумневы ў лаяльнасці падведамнага насельніцтва. Ужо, падаецца, білі гэта насельніцтва дубінкамі, білі, а любові да ўлады ў яго, па зусім неспасціжных прычынах, усё роўна не дадалося. Хіба што разбірацца ў народных настроях стала цяжэй.

Але прыхаваная непрыязь яшчэ горш, чым адкрытая, таму што можа праявіцца ў самы непадыходзячы для ўлады момант і ў самім, што характэрна, непадыходзячым месцы. Гэта ўкраінскія ўлады маглі дазволіць сабе раздачу народу зброі па прад'яўленні пашпарта. А беларускія ўлады і рыдлёўку, мабыць, не рызыкнуць выдаць без рэкамендацыі працоўнага калектыву.

Дый на рэкамендацыі спадзявацца нельга. Таму што, ніхто ж не можа гарантаваць лаяльнасць самога гэтага працоўнага калектыву, які выдаў рэкамендацыі.