«Яна не «бос», а мяккая, ціхая сіла». Калегі — пра гендырэктара TUT.BY палітзняволеную Людмілу Чэкіну

Гісторыю палітзняволеная Людмілы Чэкінай распавялі «Прэс-клубу» яе калегі.

«Міла — звышпрыстойны і звышзаканапаслухмяны чалавек»

Кірыл Валошын, сузаснавальнік партала TUT.BY

Мілу наймалі на пасаду юрысконсульта ў 2008 годзе. На сумоўі яна зрабіла ўражанне разумнай і упэўненай у сабе жанчыны. Сумненняў у яе прафесіяналізме не ўзнікла, і яе кандыдатуру ўхвалілі. Тады і не думалі, што пазней яна стане гендырэктарам.

Міла займалася рашэннем складаных і спрэчных сітуацый, дзе былі аргументы розных бакоў і дзе трэба было знайсці найлепшае рашэнне, якое задаволіла б усіх. У яе заўсёды знойдуцца пераканаўчыя аргументы ў сітуацыі, калі хтосьці не згодны, але пры гэтым яна заўсёды прыслухоўваецца да меркавання процілеглага боку. Яна ўмее спрачацца, але заўсёды робіць гэта максімальна інтэлігентна. Міла — прыхільніца дамоўленасцяў, а не вырашэння сітуацыі «галавой праз калена».

Прызначэнне Мілы на пасаду гендырэктара некаторых здзівіла, так як яе асноўная дзейнасць тычылася юрыдычных аспектаў і наўпрост не была звязана са стратэгіямі і тактыкай. За гэтыя гады на нарадах, савеце дырэктараў, стратэгічных сесіях усім было зразумела, што яна светлая галава і да яе ёсць павага.

Міла — звышпрыстойны і звышзаконапаслухмяны чалавек. Любыя абвінавачванні ў яе адрас, якія маюцца цяпер у хунты адносна падаткаў, ПВТ [Парку высокіх тэхналогій] і чаго-небудзь — неабгрунтаваныя. Дзейнасць кампаніі шматкроць правяралася знешнімі аўдытарамі.

«Ідэальны сімбіёз суперпрафесіянала і топ-менеджара без «кароны»

Супрацоўнік TUT.BY на ўмовах ананімнасці

Міла. Думаю, большасць супрацоўнікаў ніколі за час працы не звярталіся да яе інакш. Яна была не Людміла Юр'еўна, не нават Людміла, а Міла, але пры гэтым заўсёды паважліва на «вы».

Я прапрацаваў з мілай Чэкінай ў TUT.BY больш за пяць гадоў. У яе не было асобнага кабінета, яна сядзела ў опенспэйсе з яшчэ парай дзясяткаў чалавек. Што мяне ўражвала, на яе самым звычайным стале стаяў даволі старэнькі кампутар з невялікім маніторам. Вы б ні за што не здагадаліся, што гэта працоўнае месца гендырэктара буйной кампаніі.

Міла — першакласная юрыстка, выдатна дасведчаная ў няпростым беларускім заканадаўстве. Нават стаўшы генеральным дырэктарам, яна працягвала паўнавартасна і якасна адказваць на запыты з рэдакцыі, толькі зрэдку пераадрасоўвала іх іншым юрыстам.

У калектыве бывае такое, што чалавек — прафесіянал сваёй справы, але мець зносіны з ім складана нават па працы. Або, наадварот, супрацоўнік — кашуля-хлопец, з якім класна пабалбатаць ў курыльні, але рабочыя пытанні вырашаць зусім немагчыма. Міла для мяне была і застаецца ўвасабленнем ідэальнага сімбіёзу суперпрофессионала сваёй справы і пры гэтым топ-мэнэджара без «кароны», гатовага дапамагчы любому супрацоўніку кампаніі. А там працавала больш за 250 чалавек. Яе заўсёды можна было спыніць у калідоры і задаць сваё пытанне. Міла ўсміхалася і размаўляла з табой.

«Міла — мяккая, ціхая сіла»

Саша Пушкіна, былая PR-менеджэрка TUT.BY, камунікацыйны дырэктар «Л*юстэрка»

Я прыйшла на працу ў кампанію ў перыяд, калі TUT.BY уступаў у ПВТ. Па прафесіі і пасады я была піяршчыкам, і мая задача была, каб напісаць прэс-рэліз. Па вопыце ўзгаднення рэлізаў, я рыхтавалася да вялікай, доўгай, зацягнутай працэдуры і нават трохі баялася. Першы раз пісаць прэс-рэліз для галоўнага медыя краіны — крыху трывожна. Мне сказалі, што ўзгадняць яго я буду з Людмілай Чэкінай, генеральным дырэктарам. І што я магу з ёй пазнаёміцца — яна сядзіць за маёй спіной. Калі я напісала тэкст і адправіла ёй, яна сказала: «Выдатна!». Я ў шоку павярнулася на крэсле і спытала, ці сур'ёзна яна. На што міла адказала: «Ну а што? Ты ж PR-менеджэр, ты разбіраешся ў гэтым лепш, чым усе мы. Я праверыла фактычную інфармацыю і верныя фармулёўкі. Адпраўляць».

Мне стала зразумела, што я нясу адказнасць, што мне давяраюць. Яна свой выбар зрабіла: я займаю сваю пазіцыю, і яна паважае мае прафесійныя якасці. Мне здаецца, яна да ўсіх падыходзіць менавіта з пазіцыі павагі. А раз ёсць павага, тое тваё меркаванне ўлічваецца.

Калі быў дзень піяршчыка — не самае вялікае свята — Міла вырашыла мяне павіншаваць і прынесла букет кветак. Гэта было так міла! Я працавала зусім нічога, і тут гендырэктар робіць маленькую прыемнасць у гонар майго прафесійнага свята. Крылы з'яўляюцца за секундачку. Вось такі яна ўважлівы чалавек.

Паколькі мы працавалі ў адным опенспэйсе і шмат размаўлялі па розных працоўных пытаннях, пачалі заадно знаходзіць і агульныя тэмы. Я вельмі люблю пячы кішы, і Міла пастаянна іх дэгуставала, і нават абрала свой любімы — з ласосем і шпінатам.

Неяк калега падабрала кошачку, а я ўзяла яе на ператрымку. Міла пастаянна цікавілася здароўем гэтай кошкі і ўдзельнічала ў яе жыцці. Яна вельмі дабрая да жывёл, мне здаецца, гэта паказчык вялікага сэрца. У яе ў самой два каты. Міла жыла ў шматкватэрным доме і даглядала за газонамі ў двары, высаджвала кветкі. А калі пачынаўся сезон градак, мы яшчэ і насенне з ёй абмяркоўвалі.

А яшчэ Міла вельмі цёпла і часта размаўляла са сваім татам. Яна выходзіла ў калідор пагаварыць з ім, але пачатак размовы заўсёды было: «Прывітанне, татачка». Пасля такіх фраз чалавек не можа быць для цябе нейкім далёкім. І вось я паслухала яе з паўгода і потым пачала казаць свайму тату гэтак жа.

Ні разу не памятаю, каб Міла сказала мне проста «не». Калі ў яе было супрацьлеглае меркаванне, мы ўступалі ў «перамовы» — аргумент супраць аргументу. Калі ты пітчыш перад Мілай сваю гісторыю, яна ці яе падтрымае, ці дапаможа дапрацаваць. Міла заўсёды узважвае прапановы не толькі з пункту гледжання «можам» або «не можам» па фінансах, тэматыцы кампаніі, сацыяльнай адказнасці, але і з юрыдычнага пункту гледжання. Таму пачынаць новыя праекты было спакойна: ты ўжо ведаеш плюсы і мінусы, падводныя камяні. І што цябе могуць падстрахаваць і абараніць.

Калі пачынаўся ковід і ўсе сыходзілі на удалёнку, па ўсім свеце праводзілі канцэрты Home Stay. Вялікія карпарацыі па ўсім свеце спрабавалі матываваць людзей застацца дома. І мы — TUT.BY — таксама прыдумалі такі праект. Але доўгая падрыхтоўка тут немагчымая. Я магла правесці здымкі канцэрту толькі ў выхадны дзень, а ён быў як раз назаўтра. Я падышла да Мілы і спытала, ці можам мы зрабіць трансляцыю канцэрта ў тутбаеўскай галерэі. «Заўтра? — спытала яна. — А колькі нам гэта будзе каштаваць?». Гэта не каштавала ніколькі, і ўсе былі толькі рады паўдзельнічаць у гэтым праекце. Мы з Мілай схадзілі да Марыны [Золатавай] — такія праекты адбываліся толькі ў звязку з рэдакцыяй, і ўсё запусцілі. TUT.BY досыць вялікая кампанія, а рабіць такога роду праекты ўмоўна за ноч — гэта казцы падобна.

Міла стварала для мяне атмасферу. У ковідныя часы ў офіс працягвала хадзіць адсоткаў 30 супрацоўнікаў. Я прыходзіла да дзевяці раніцы, і ў опенспэйсе магло нікога не быць. З кім са знаёмых з іншых кампаній ні размаўляла, яны не асоба аматары сядзець з кіраўніком у адным месцы, і большасць шчаслівыя, калі ён не прыходзіць. Я ж думала: «Хутка дзесяць гадзін, павінна прыйсці Міла, абмяркуем навіны». Гэта крута, што з ёй можна абмеркаваць навіны. Яна шмат чытала з таго, што пішуць калегі. А яшчэ мае сваё меркаванне і выказвае яго. Яна вельмі цікавы суразмоўца.

Ціханоўская: «Усе супрацоўнікі TUT.BY — гонар беларускай журналістыкі»

Калі мы прыдумлялі мерч для TUT.BY, я баялася, што ўсё можа скончыцца дрэнна, таму што меркаванне кіраўніка звычайна моцна адрозніваецца. Міла пасмяялася і сказала, што я, вядома ж, павінна буду ёй паказаць эскізы перад запускам, але з яе боку не будзе аднаасобнага «так» ці «не». Будзем глядзець і вырашаць разам. Пасля выхаду мерча Міла купляла яго ў краме вялікімі колькасці і дарыла сваім сябрам, насіла яго сама. Выступала ў шэрым на мерапрыемстве. Было выдатна, што яна так актыўна ўключалася і жыла жыццём звычайнага супрацоўніка. Гэта вельмі збліжала — ніколі не страшна было нешта сказаць, спытаць, прапанаваць. У мяне змешваюцца яе прафесійныя якасці з асабістымі, і я абсалютна не магу іх падзяляць у ёй. Мне здаецца, яна не была б такім крутым прафесіяналам, калі б не была такім эмпатычным, чулым і адказным чалавекам.

Міла ніколі не была такі «бос». Міла — яна дакладна пра silent power — мяккая, ціхая сіла. Хоць яна такая чалавечная, камунікабельная, блізкая, ты ўсё роўна разумееш, што яна вырашыць пытанне, што яна ўплывае на сітуацыю і бярэ на сябе адказнасць. Яе першы ліст з СІЗА, які мне прыйшоў у адказ, быў прасякнуты гэтай адказнасцю, там была фраза: «Прабачце мяне за тое, што вам давялося перажыць». Хоць гэта не прызнанне там ніякай віны, гэта клопат пра ўсіх нас.

Міла з тых людзей, хто заўсёды ў справе, заўсёды ў першых шэрагах: я прапанавала зрабіць майку ў падтрымку Каці [Барысевіч] і сфатаграфавацца, калі мы разам хадзілі ў суд, стаялі пад РУУС. Калі хадзілі да МУС, Міла і Марына бясстрашна ўвайшлі ў гэтыя дзверы, якія ўжо тады здаваліся нам небяспечнымі. Яны не турбаваліся аб сваім жыцці і свабодзе, а ішлі за ўсіх нас гаварыць, адстойваць нас. Гэта бясстрашнасць ўражвае.