Пётр Кузняцоў: «Я ні на секунду не сумняваюся ў вялікай будучыні Дар’і»

Заснавальнік «Моцных навінаў» і Mogilev.Online піша пра Кацярыну Андрэеву і Дар’ю Чульцову. Дар’я свой шлях у журналістыцы пачала менавіта ў Mogilev.Online.

Сёння пачнецца суд над Кацярынай Андрэевай і Дар’яй Чульцовай. Суд над маладымі, выдатнымі дзяўчатамі-журналісткамі толькі за тое, што яны выконвалі сваю працу — вялі стрым з плошчы пераменаў, піша Пётр Кузняцоў на сваёй старонцы ў Facebook.

Даша Чульцова больш за год працавала ў адным з маіх выданняў — Mogilev.Online. З Магілёва ў Мінск яна з’ехала, каб пачаць працаваць з Белсатам.

У нас яна працавала ў кадры, у Мінску апынулася з камерай. Мне заўсёды падабалася, што яна робіць і як яна гэта робіць. Але, да свайго сораму, павінен прызнацца, што за ўвесь перыяд супрацоўніцтва так і не змог пазнаёміцца з ёй асабіста — яна была ў Магілёве, я — у Гомлі. Супрацоўнічала з ёй магілёўская рэдакцыя. Спраўна запрашаў на ўсе карпаратыўныя мерапрыемствы, але розніца ў гарадах усё ж грала ролю.

Учора прачытаў біяграфію гэтай цудоўнай дзяўчыны на Радыё Свабода. Маладая дзяўчына і маленькая яшчэ біяграфія — папрацаваць яна паспела толькі ў нас і трохі на Белсаце. Але як чапляе тое, што ў яе была паслядоўная і ўсвядомленая пазіцыя працаваць толькі ў незалежных СМІ, якія будуць размаўляць людзям праўду!

За гэтую праўду яна цяпер у турме.

Але, нягледзячы ні на што, я не проста веру, я ні на секунду не сумняваюся ў вялікай будучыні Дар’і. У велізарным прафесійным і асабістым будучыні. Проста таму, што ў людзей, якія з самых маладых гадоў маюць сваю пазіцыю, ды яшчэ і такую пазіцыю, па-іншаму быць не можа.

Тут на днях былі вынікі апытанняў, па якіх незалежным СМІ цяпер давярае 50% беларусаў — больш, чым любому палітыку або любой палітычнай сіле; больш, чым любому дзяржаўнаму органу; больш, чым любой з прадстаўленых цэркваў. У агульным больш, чым каму б то ні было.

Так здарылася, што ў атмасферы ўсеагульнай хлусні, крывадушнасці і слабасці, якія так настойліва і паслядоўна выхоўвалі ў Беларусі дзеючыя ўлады, сама здольнасць і воля казаць праўду нягледзячы ні на што сталі вышэйшым і лепшым маркерам. Вельмі цяжка не расхвалявацца, калі пачынаеш думаць пра гэта.

На працягу дзесяцігоддзяў незалежная журналістыка была ў Беларусі адной з самых небяспечных і няўдзячных прафесій. У апошні час яна стала яшчэ больш небяспечнай, але няўдзячнай яе ўжо цяжэй назваць. Вялікай павагі заслугоўваюць прафесіяналы старэйшага пакалення, што фарміравалі на працягу ўсёй найноўшай гісторыі краіны культуру і кодэкс гонару незалежных СМІ. Без перабольшання — нізкі паклон.

Але жыццё не стаіць на месцы, і з’яўляюцца зусім цудоўныя маладыя людзі, такія, як Кацярына і Дар’я. Гледзячы на іх, на іх працу, на іх лёсы, на іх характары і на іх пазіцыі разумееш і вельмі выразна бачыш: каўпак татальнай хлусні як гэта было раней, нашу Беларусь не накрые больш ніколі. Тое, што стварылі папярэднія пакаленні беларускіх журналістаў, ёсць каму захаваць і развіваць далей.

Мы ведаем адзіны адказ на пытанне, як дапамагчы Кацярыне, Дар’і і ўсім астатнім нашым палітычным зняволеным: «Набліжаць перамогу». Праўда, у маштабе краіны пакуль ніхто не змог дакладна адказаць — як менавіта?

Беларускім журналістам у гэтым сэнсе прасцей астатніх. Трэба проста працягваць рабіць сваю працу — гаварыць людзям праўду.

І мы будзем працягваць рабіць сваю працу.