Прымус да гуманізму і цяжар 80-працэнтнай народнай любові дарма не праходзяць
Гарант стабільнасці — таму і гарант ужо трыццаць гадоў, што ён нікому не верыць. А асабліва не верыць сваім сведкам, піша аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі». Але ж надышоў час задумацца пра пераемніка.
Бачыш, а я табе казаў, што для некаторых заняткі гуманізмам дарма не праходзяць. Нездарма сёй-той, пазаймаўшыся гуманізмам, так распух ад злосці, што на наступны дзень не змяшчаўся ва ўласны мундзір. А да канца тыдня так стаміўся, што ўжо не мог гэтага хаваць.
Сказаў, што ліпень занадта цяжкі месяц, каб у яго немалады ўжо ўзросце выносіць цяжар 80-працэнтнай народнай любові. Таму ён тут цяпер трошкі паляжыць. У сэнсе папрацуе ў сябе на малой радзіме. Літаральна ледзь-ледзь. А потым абавязкова ўстане і пойдзе далей.
Ну гэта значыць усіх загадзя папярэдзіў, каб ніхто не здзіўляўся яго адсутнасці на працоўным месцы. Ці, можа, лепш сказаць “эпізадычнай прысутнасці”. Працуе чалавек з дакументамі. На малой радзіме. Чаго незразумелага?
І што хачу сказаць з гэтай нагоды? Па-першае, вельмі хацелася б, каб тыя, хто ўмее прымушаць да актаў гуманізму, на адным акце гуманізму не спыняліся. Для гуманізму ў беларускай стабільнасці маецца неабсяжнае поле для дзейнасці. Ёсць дзе гуманізму яшчэ разгарнуцца.
А па-другое, прызначэнне спадчынніка, пра якое я табе, была справа, казаў цяпер зайграла новымі фарбамі. Таму што калі пасля адзінкавага акта гуманізму таму-сяму трэба праходзіць курс рэабілітацыі на малой радзіме, дык пра спадчынніка, сапраўды, варта паклапаціцца загадзя.
І не таму, што сёй-той перажывае за будучыню сваёй стабільнасці. А таму што сёй-той хвалюецца за стабільнасць свайго цяперашняга часу.
Глядзіце таксама
Таму што пакуль гарант стабільнасці рэабілітуецца на малой радзіме, у сведак стабільнасці могуць узнікнуць сумневы ў надзейнасці яго гарантый. А такія сумневы не вельмі карысныя для асабістай стабільнасці самога гаранта. Так не паспееш рэабілітавацца, а яны знойдуць сабе маладзейшага гаранта.
Заўваж, я не кажу, што сведкі стабільнасці ў стане сабе каго-небудзь самі знайсці. Я асабіста адчуваю смутныя сумневы наконт здольнасці сведак стабільнасці да любых самастойным ініцыятываў.
Глядзіце таксама
Але дзе я, а дзе гарант? Гарант стабільнасці — таму і гарант ужо трыццаць гадоў, што ён нікому не верыць. А асабліва не верыць сваім сведкам. Яны ж, нягодніка, не проста так маўчаць. Яны ж нядобрае, напэўна, што-небудзь думаюць.
Вось, каб у сведак стабільнасці не ўзнікала благіх сумненняў з нагоды сваёй будучыні, ім трэба прад'явіць, што ў гэтай будучыні ёсць гарантыі. Што, нават пасля заканчэння асабістага гарантыйнага тэрміну ў дзеючага гаранта, стабільнасць будзе каму гарантаваць. Вось раней у стабільнасці для гарантый быў толькі Усебеларускі сход, а цяпер з'явіўся яшчэ і спадчыннік.
І зноў жа. Заўваж, я не кажу, што яны змогуць каму-небудзь гарантаваць якую-небудзь стабільнасць. Усебеларускі сход дакладна не зможа гарантаваць стабільнасць нават сабе. Але бягучы гарант іх жа не для таго прыдумаў, каб на самай што-небудзь там гарантаваць. Што будзе пасля яго, яму зусім абыякава.
Усё, што патрабуецца ад спадчынніка і сходу – стварыць ілюзію бесперапыннай стабільнасці. Каб асабістая стабільнасць дзеючага гаранта выпадкова не пацярпела.
Зрэшты, пытанне асабістай стабільнасці нязменна актуальнае з таго часу, як сокалы скінулі пацука на прыступкі дома ўрада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі Бабарыкі і Цапкалы.