«Калі ты прызначаеш сабе спадчынніка, ты ўжо не верыш у сваю доўгую светлую будучыню»
Вось і зрабіў Лукашэнка ракавое і вельмі непрыемнае для сябе прызначэнне, іранізуе ТГ-канал «Лісты да дачкі». Толькі не падумайце, што гэта пра пераемніка — не, ні ў якім разе! Гаворка ідзе толькі пра спадчынніка, які так, на ўсялякі выпадак.
Дзмітрый Круты. Крыніца фота: riapo.ru
Нехта пазаўчора зрабіў прызначэнне, якое ён доўга адкладваў. Таму што баяўся. Але, мабыць, асабістая стабільнасць яе гаранта знаходзіцца ў такім стане, што далей цягнуць з гэтым прызначэннем ўжо было няма куды.
Вось прынята лічыць, што перамена месцамі фігурантаў беларускага ўрада нічога не мяняе. Таму што фігуранты беларускага ўрада нічога не вырашаюць і ні на што не ўплываюць. Але, па-першае, гэта не дакладна. На сяго-таго яны ўсё-ткі ўплываюць. Прынамсі, некаторыя і часам.
Але ў дадзеным выпадку сутнасць не ў гэтым. Прызначыўшы Крутога кіраўніком сваёй адміністрацыі, сёй-той пацвердзіў яго ў статусе спадчынніка.
І заўважце, я кажу не пра пераемніка, які мог бы кагосьці падмяніць, калі сёй-той раптам стоміцца. Я кажу пра спадчынніка. Каго-небудзь змяніць, калі кагосьці не стане.
Глядзіце таксама
Насамрэч Круты атрымаў статус наследнага прынца, яшчэ калі яго прызначылі паслом Беларусі ў Расіі. І асабліва пасля таго, як Круты-пасол Беларусі ў Расіі атрымаў паўнамоцтвы намесніка прэм'ера Галоўчанкі. Па-першае, гэта было такое выпрабаванне, а па-другое, школа жыцця.
Таму што для гаранта беларускай стабільнасці няма нічога важнейшага, чым уменне гарантаваць сваю стабільнасць сярод старэйшага саюзніка. Бягучы гарант трыццаць гадоў займаўся гэтым з такім поспехам, што цяпер, акрамя старэйшага саюзніка, гарантаваць беларускую стабільнасць ужо няма каму. Таму любому будучаму гаранту трэба разумець, як гэта трэба правільна рабіць. Зноў жа, і старэйшага саюзніка карысна прывучыць да будучыні гаранта.
Проста раней статус Крутога-наследнага прынца быў мала каму відавочны. Хоць па некаторых прыкметах можна было і здагадацца. У беларускім тэлевізары Круты-пасол у Расіі з'яўляўся часцей за любога сведку стабільнасці самага высокага ўзроўню. Не часцей за гаранта, вядома. Гэта было б з яго боку саманадзейна. Але за астатніх — часцей.
І паводзіў ён сябе пры гэтым як бягучы гарант. У пасла Крутога гэта не заўсёды атрымлівалася, але ён стараўся. То рабіў разносы фігурантам беларускага ўрада, то змагаўся з праявамі беларускага экстрэмізму ў Расіі.
Але раней Круты-наследны прынц быў далёка. А цяпер — блізка. Так што пра яго новы статус хутка сцямяць нават не вельмі дальнабачныя сведкі стабільнасці высокага ўзроўню.
Глядзіце таксама
І таму сёй-той так цягнуў з прызначэннем. Па-першае, калі ты прызначаеш сабе спадчынніка, то гэта значыць, што ўжо не верыш у сваю доўгую светлую будучыню. А калі ты сам не верыш, то чаму павінны верыць іншыя? А калі адказныя дзяржаўныя асобы перастаюць верыць у светлую будучыню старога гаранта, вектар іх лаяльнасці можа перамясціцца ў бок новага.
А па-другое, статус наследнага прынца мяняе людзей. Нават калі раней гэты чалавек быў заўважаны толькі ў асабістай адданасці, а ні ў чым дрэнным заўважаны не быў. Асабліва, калі ён ні ў чым дрэнным заўважаны не быў. Чаму яго ні ў чым дрэнным не заўважылі? Таму што прыкідваўся. А навошта сумленнаму чалавеку прыкідвацца? Таму што задумаў нешта нядобрае.
І я хачу вам сказаць, што з наследнымі прынцамі ўсялякія нядобрыя рэчы здараліся, бывае, часцей, чым з гарантамі стабільнасці. Тут жа галоўнае пытанне ў тым, хто каго здолее перажыць раней.