«Сапраўдная вайна багатая на такія рызыкі, якіх саюзнікі, нават удваіх, могуць і не перажыць»

Тэлеграм-канал «Лісты да дачкі» ва ўласцівым яму публіцыстычным стылі тлумачыць, што могуць азначаць словы Лукашэнкі пра беларускую мову, і чаму яны, як мінімум, запозненыя.

Учора нехта заклапаціўся лёсам беларускай мовы. З нязвычкі, вядома, шакіруе. Але, з другога боку, беларуская мова столькі ўсяго перажыла, што перажыве і гэты клопат. Хоць матывацыя ўсё роўна бянтэжыць. Таму што, калі гэта дзеля грамадскай кансалідацыі, то крыху пазнавата — год народнага адзінства ўжо скончыўся. Улічваючы знешнепалітычную абстаноўку, кансалідацыя дакладна б не пашкодзіла. Вось толькі дзе яе ўзяць?

Вось ніколі наша краіна не трапляла ў такія трывожныя знешнепалітычныя акалічнасці, як пасля паўтара года навядзення стабільнасці. Прычым, з расійскімі войскамі на беларускай тэрыторыі, беларускія ўлады не асабліва ўжо ў стане гэтыя абставіны кантраляваць. Гэта значыць, пагоршыць абставіны яны, вядома, могуць. Дастаткова беларускім памежнікам адзін раз у няўдалы момант выканаць загад свайго начальніка аб стральбе без папярэджання ў бок польскіх калегаў.

А палепшыць не атрымаецца. За апошні тыдзень ЗША ўжо двойчы, як я разумею, папярэдзілі беларускія ўлады аб непрыемных наступствах прадастаўлення сваёй тэрыторыі для чужых ваенных ініцыятыў. Але нават калі б ва ўладаў паўстала жаданне прыслухацца да гэтых папярэджанняў, зрабіць яны ўсё роўна нічога не могуць. Ну, на самай справе, нельга ж сказаць адзінаму саюзніку: «Пуцін, выведзі войскі!». І нават калі сказаць, ён усё роўна можа не вывесці.

І пры ўсім гэтым я ўсё роўна лічу, што на самой справе саюзнікі, што старэйшы, што малодшы, сапраўднай вайны не хочуць. Старэйшы хацеў прыцягнуць да сябе ўвагу, а малодшы, наадварот, адцягнуць. І для гэтага не абавязкова ладзіць вайну, калі можна абысціся ваеннымі манеўрамі. Таму што сапраўдная вайна багатая на такія рызыкі, якіх саюзнікі, нават удваіх, могуць і не перажыць.

Іншая справа, што манеўры зайшлі занадта далёка, і з кожным днём заходзяць усё далей. І чым далей яны заходзяць, тым цяжэй саюзнікам іх спыніць. На самай справе, ужо нават цяжка ўзяць паўзу. Таму што пасля гучных ваенна-дыпламатычных падрыхтовак усе чакаюць ад саюзнікаў якіх-небудзь злачынстваў і кровапраліцця. А абставіны, між тым, складваюцца такім чынам, што нават чыжыка з'есці не атрымліваецца.

Старэйшага саюзніка, можа, і задаволілі б ужо якія-небудзь фармальныя саступкі з боку стратэгічнага праціўніка. Але праблема ў тым, што праціўнік не хоча саступіць нават сімвалічна. Так што саюзнікі накручваюць вакол сябе напружанасць у спадзяваннях, што ў іншых нервы не вытрымаюць раней.