«Сведкам стабільнасці, пры ўсёй іх стабільнасці, востра не хапае народнага адзінства»

Тэлеграм-канал «Лісты да дачкі» тлумачыць, як зрабіць бачнасць перамогі ў адсутнасць перамог і для чаго ўладам спатрэбілася «палітыка альтэрнатыўнай міласэрнасці».

Вось што беларускія ўлады любяць, дык гэта займацца імітацыяй. Падабаецца ім гэта справа. Могуць табе імітаваць што заўгодна. Хоць донара міру, хоць абложаную крэпасць, хоць прыроджаную міралюбнасць, абцяжараную ростам баяздольнасці. Прычым усё гэта адначасова, не бянтэжачыся дробных лагічных неадпаведнасцей.

Цяпер вось уваходзіць у моду нацыянальнае прымірэнне і палітыка альтэрнатыўнай міласэрнасці. Як яны яе разумеюць. Учора ўжо зацвердзілі камісію публічнага пакаяння. У сэнсе вяртання ўмоўна пажаданых эмігрантаў у таварных колькасцях толку ад камісіі няшмат, але для імітацыі будзе добра. Таму што па няўмольных законах статычнай верагоднасці сярод дзясяткаў тысяч тых, хто з'ехаў, абавязкова, вядома, знойдзецца дзясятак тых, хто ні ў чым не вінаваты, але хоча пакаяцца. А больш беларускім уладам увогуле і не трэба. Калі правільна арганізаваць выступленні па тэлевізары, то выдатна будзе выглядаць на масавае пакаянне.

Заўваж, я не кажу, што беларускія ўлады ўмеюць імітаваць. Некаторыя вось не ўмеюць спяваць, а ўсё роўна любяць. Таму што ў іх ёсць альтэрнатыўны музычны слых і барытанальны дыскант. Вось у беларускіх улад таксама шмат розных альтэрнатыўных талентаў. У імітацыі ж галоўнае што? Галоўнае імітаваць гучней, заглушаючы староннія гукі. Яны ж не дзеля нас з табой стараюцца. І тым больш не дзеля астатніх антыдзяржаўных элементаў. Элементы ўсё роўна не ацэняць.

Старацца мае сэнс толькі дзеля ўдзячнай публікі сведак стабільнасці. Таму што сведкам стабільнасці, пры ўсёй іх стабільнасці, востра, вядома, не хапае народнага адзінства. Не такога адзінства, каб у адным парыве, а такога, калі вораг пабіты і паўзе каяцца на каленях. Вось ім ужо нават партыю дазволілі сабе стварыць, каб можна было адлюстроўваць агульнанароднае адзінства ў зале партыйнага з'езду.

Але адной партыі для ўпэўненага адчування перамогі, вядома, замала. Асабліва калі драпежны вораг вакол меж выскаляе зубы. Людзі ж запісваліся ў сведкі стабільнасці дзеля стабільнасці, а не для таго, каб на іх шчэрыліся зубамі. І, паколькі перспектыва перамогі над ворагамі, якіх з кожным днём становіцца толькі больш, не праглядаецца, то трэба хоць каго-небудзь перамагчы.

Вось тыя, якія ні ў чым не вінаватыя, але згодныя пакаяцца, выдатна сыграюць ролю ўмоўна пераможанага непрыяцеля. І не важна, колькі іх будзе. Важна, хто іх будзе паказваць у тэлевізары.