Не пра катаванні, але пра любоў. Ганна Севярынец прэзентавала «Гасцініцу «Бельгія»»

Прэзентацыя новага гістарычнага рамана пісьменніцы, літаратуразнаўцы, даследчыцы рэпрэсаваных аўтараў і настаўніцы сабрала аншлаг на Мінскай кніжнай выставе.

Ці шмат мы ведаем пра нашых пісьменнікаў і пра тое, што адбывалася ў нашым літаратурным асяроддзі ў 1920 — 1930-х гадах? Школьныя курсы беларускай літаратуры і гісторыі не даюць пра гэта амаль ніякага ўяўлення. Імёны Алеся Дудара, Уладзіміра Дубоўкі, Адама Бабарэкі і іншых беларускіх пісьменнікаў таго часу ўсё яшчэ застаюцца невядомымі для большасці беларусаў. Ад такой пустэчы некалі пакутвала і сама Ганна Севярынец. Пакуль не пачала даследаваць часы «Маладняка» і «Узвышша» і літаральна не закахалася ў эпоху і яе герояў. Настолькі, што вырашыла напісаць пра гэта кнігу.
«Найперш гэта будзе раман пра каханне. Я пісала яго так, каб нават тым, хто пакуль нічога не ведае і не хоча ведаць пра час, у які адбываецца дзеянне, і пра герояў, якія жывуць і дыхаюць там, каб нават гэтым чытачам чытаць яго было цікава», — пісала Ганна Севярынец пра свой новы раман.

Зрэшты, мяркуючы па колькасці чытачоў Фэйсбука Ганны (і тых, хто прыйшоў на прэзентацыю), цікавасць выклікае літаральна ўсё, пра што яна піша: ці тое новыя адкрыцці ў даследаванні лёсаў рэпрэсаваных пісьменнікаў, ці тое хвароба сына, ці тое гісторыі з настаўніцкай практыкі. «Сакрэт Ганны Севярынец» раскрыў пісьменнік, журналіст Валер Гапееў: яна мае і ўзрошчвае ў сабе талент любіць. У кожным яе тэксце — ці тое кніга, ці тое допіс у Фэйскубу — ёсць кропка прыцягнення любові. Нават у гнеўных допісах Ганны заўсёды прысутнічае любоў.

Гэтай жа любоўю прасякнута і «Гасцініца "Бельгія"». Хаця, мяркуючы па словах тых, хто ўжо паспеў прачытаць раман, кніга — не з лёгкіх. Лідзія Маркаўна Малініна, пляменніца Алеся Дудара, адной з першых пабачыла рукапіс.
— Я прачытала кніжку, калі яна толькі была здадзена ў выдавецтва. Раю прачытаць яе ўсім, але толькі не на ноч — не зможаце спаць. Я не змагла. Да гэтага я не ведала Дудара такім. Тое, што зрабіла Ганна Канстанцінаўна — гэта цуд. Яна па кропельцы збірала інфармацыю пра сваіх герояў з розных крыніц. Гэта фантастычна, гэта вельмі вялікая праца, — падзялілася яна ўражаннямі.

А галоўны рэдактар выдавецтва «Рэгістр», у якім выйшаў раман, Таццяна Фалалеева ўвогуле не змагла стрымаць слёз. Яна прызналася, што ў пэўныя моманты не магла чытаць рукапіс, калі ведала, што гэтых хлопчыкаў — герояў рамана, — неўзабаве пачнуць катаваць. У той жа час кніга ўяўляе сабой спалучэнне шчасця і драматызму, чытаючы яе, перажываеш сапраўдны катарсіс.

«Гасцініца "Бельгія"» — твор мастацкі, хаця часы, героі, многія падзеі, а таксама месцы ў ім рэальныя. Уявіць дакладную карціну Мінска 1920 — 1930-х гадоў чытачы змогуць дзякуючы працы краязнаўца, даследчыка гісторыі Мінска Вадзіма Зелянкова. Па яго словах, горад у рамане — дзеючая асоба. І як любая дзеючая асоба, ён змяняецца: Менск становіцца Мінскам, мяняюцца назвы вуліц, іх структура… У той жа час са старонак рамана паўстаюць успаміны пра той Мінск, якім ён быў яшчэ ў 1970-х гадах.

Сама аўтарка не хавае, што вельмі перажывае за сваю новую кнігу і вельмі любіць яе.
— Яна не простая. Я старалася, каб там не было зашмат трагізму, бо хлопцы маладыя, закаханыя, прыгожыя, і на той момант, пра які я пішу, у іх жыцці яшчэ не было бачна канца. Мне вельмі хочацца, каб праз гэтую кніжку яны прыйшлі да кожнага. І каб да кожнага прыйшоў гэты час — неверагодных людзей, неверагодных надзей на тое, што ўсё будзе добра, калі людзі не верылі, што можа здарыцца нешта благое, хоць яно і здаралася на кожным кроку. Мне таксама хацелася паказаць каштоўнасць чалавечага жыцця такога, якое яно ёсць. 

Папярэдні слайдНаступны слайд

Фота аўтаркі