Знічы кахання на Каляды
29 снежня паэт Уладзімір Някляеў прэзентаваў новую кнігу «Знічы кахання». Кніга, якая наскрозь — пра каханне: Божае і чалавечае. Прэзентацыя адбылася ў «Грай кафэ» падчас калядных заняткаў «Мова Нанова». З Каляднай праграмай на вечарыне выступіў музычны госць — фольк-гурт «Astroūna».
Пераадолеўшы тры мяжы, новая кніга паэта Уладзіміра Някляева дайшла да Беларусі, акурат на Каляды. Як напісаў сам паэт на сваёй старонцы: «Дзякую Богу, які зрабіў на святы падарунак. Нарэшце, адолеўшы тры мяжы, польскую, літоўскую і беларускую, на якой затрымаліся, дайшлі да Беларусі “Знічы кахання”. Кніга, якая наскрозь — пра каханне: Божае і чалавечае».
Распачаў вечарыну фолк-гурт «Astroūna», які нядаўна папоўніўся новым удзельнікам — вядомым выканаўцам на беларускіх народных інструментах Ярашам Малішэўскім. Са сцэны гучалі калядныя песні не толькі з розных куткоў Беларусі, але нават і песні, якія захавалі беларусы, чые продкі калісьці апынуліся ў Сібіры.
Пад завейны гук акарыны песні ліліся нават трохі магічна, што надавала ім асаблівае гучанне, сапраўдны зімовы і калядны настрой. Можна было пачуць таксама дуду і дудку, беларускую леру.
Паэт Уладзімір Някляеў з усім уласцівым яму натхненнем прачытаў некаторыя вершы і паэмы са сваёй новай кнігі: «Аліва» (прысвечаная жонцы), «Марыя, Магдалена» (прысвечаная малодшай дачцэ Зміцера Дашкевіча).
Распавёў выступоўца і пра тое, як пісаўся раман, прысвечаны Янкі Купале — быццам бы сам Купала з’яўляўся да яго ў сне і падказваў, якія недапрацоўкі і як варта выправіць.
А найбольш цікавым з адказаў на пытанні, што гучалі з залы, быў адказ пра планы Някляева на будучыню, на што той адказаў вельмі лаканічна і адначасова змястоўна: «Жыць!».
Падчас прэзентацыі можна было прыдбаць новую кнігу Уладзіміра Някляева і ўзяць аўтограф у аўтара. Ілюстратарам да кнігі выступіў бліскучы беларускі графік Уладзімір Вішнеўскі (аўтографы якога таксама можна было ўзяць). Дызайн кнігі — мастак Кастусь Вашчанка, укладанне — Таццяна Процька.
З адным з вершаў з кнігі нашыя чытачы маюць магчымасць азнаёміцца. Гэта верш «Аліва», прысвечаны Вользе, жонцы паэта:
АЛІВАЁн моўчкі крочыў берагам марскім.Ягоныя сляды змывалі хваліІ адбягалі... Потым цалаваліСляды жанчыны, што ішла за ім.
Ён не глядзеў, ці йдзе? Ён шлях пачаўІ доўжыў так, нібыта йшоў да мэты,Якой ніхто не ведаў, апрачаЯго самога і жанчыны гэтай.
За імі шлях не рассыпаўся ў прах,Бо самі йшлі яны, куды хацелі,І разам з імі па сваіх шляхахЗвяры і птушкі беглі і ляцелі.
Днём грэла сонца. Ноччу грэў касцёр.Яны ішлі — нічога не шукалі.Пілі ваду, што працякала з гор,І елі сыр, што пастухі давалі.
Калі ісці стамляліся, плылі.Спаць клаліся пад вечнаю алівай.І ён спяваў нараніцы, каліЯна з ім прачыналася шчаслівай.
У ёй аліва вечная цвіла,Якая йсці яму давала сілу,Ён вёў яе, яна яго вялаАд небасхілу і да небасхілу.
На іх сляды, што йшлі вакол зямлі,Паклаліся сляды дачкі і сына...
Бог ведае, куды яны ішлі...І хто быў ён... І хто была жанчына...
Таксама Уладзімір Някляеў перадаў для распаўсюду новае відэа, дзе ён чытае паэму «Калі мяне не стане», якая ўвайшла ў кнігу: