Дзе могуць сустрэцца энергічны ваенкам, гісторык-праўдаруб і заслужаны прапагандыст? Вядома, у Савеце Рэспублікі

Нядаўна ў Беларусі змяніўся склад Палаты прадстаўнікоў, а 4 красавіка будзе абнаўленне Савета Рэспублікі. Цэнтрвыбаркам апублікаваў спіс кандыдатаў. Сярод іх, напрыклад, меркаваная маці Мікалая Лукашэнкі Ірына Абельская і яго ж былы хакейны трэнер, скандальна вядомы бізнесмен Дзмітрый Баскаў, які мае дачыненне да забойства Рамана Бандарэнкі, піша «Люстэрка».

Нагадаем, звычайныя грамадзяне галасаваць на гэтых выбарах не будуць. У спісе ЦВК 56 чалавек — па восем кандыдатаў ад кожнай вобласці і Мінска. Новых чальцоў верхняй палаты парламента зацвердзяць мясцовыя рады дэпутатаў (тэарэтычна яны могуць кагосьці не зацвердзіць, але на практыцы так не бывае). Так што ўсе кандыдаты павінны патрапіць у Савет Рэспублікі. Яшчэ восем чалавек потым прызначыць асабіста Аляксандр Лукашэнка. Дарэчы, таго ж Баскава ў 2021 годзе, пасярод кадэнцыі, прызначыў менавіта ён, але зараз бізнесмен выступае кандыдатам ад Мінска.

Усе, хто вылучаны ў Савет Рэспублікі, маюць вышэйшую адукацыю і займаюць кіруючыя пасады. Партыйных сярод іх роўна 30% — адзін член Камуністычнай партыі, яшчэ 16 — «Белай Русі». 15 кандыдатаў ужо займаюць крэслы ў верхняй палаце парламента. Пяцёра кіруюць абласнымі або раённымі саветамі дэпутатаў, пяцёра — чыноўнікі, яшчэ пяцёра — прадстаўнікі сістэмы адукацыі, шасцёра — кіраўнікі медыцынскіх устаноў. Астатнія — у асноўным кіраўнікі буйных прадпрыемстваў, калгасаў, арганізацый ЖКГ. Журналісты «Люстэрка» выбралі дзевяць найбольш цікавых кандыдатаў. Усе яны аказаліся мужчынамі: жанчын у спісе толькі трэць — 18 чалавек, і вядомых імёнаў, акрамя Качанавай і Абельскай, сярод іх няма.

Бюракратычны мастадонт

Былы віцэ-прэм'ер Міхаіл Русы — сапраўдны доўгажыхар беларускай наменклатуры. Ён паспеў папрацаваць міністрам пры ўсіх прэм'ер-міністрах Беларусі, а зараз ідзе на другі тэрмін у Савеце Рэспублікі. У адрозненне ад першага тэрміну, цяпер ён абіраецца як прадстаўнік свайго роднага рэгіёна — Гомельскай вобласці.

Русы не толькі равеснік Лукашэнкі, але і, як і ён, выхадзец з калгаса. Папрацаваўшы дырэктарам гаспадаркі, ён перайшоў у Кармянскі райвыканкам, а потым стаў функцыянерам кампартыі. У 1991-м узначаліў Камітэт па зямельнай рэформе і землеўпарадкаванні ў Савеце міністраў, у 1994-м стаў міністрам прыродных рэсурсаў, а ў 2001-м — кіраўніком Мінсельгаса. Аднак ужо праз два гады гучна вылецеў з пасады разам з прэм'ерам і віцэ-прэм'ерам. Лукашэнка задаволіў разнос за тое, што чыноўнікі зрабілі справаздачу аб поўнай выплаце работнікам сельскай гаспадаркі заробкаў і даўгоў за здадзеную прадукцыю, хаця насамрэч гэтага не было зроблена, а дадзеныя былі сфальсіфікаваныя.

Русага адправілі «ў высылку» дарадцам у амбасаду Беларусі ў Санкт-Пецярбургу. Але ўжо менш як праз год, у 2004-м, чыноўнік вярнуўся ў Мінск і стаў дэпутатам Палаты прадстаўнікоў. Там ён правёў паўтара тэрміна, узначальваў аграрную і «чарнобыльскую» камісіі. Прычым на другі тэрмін абіраўся як кіраўнік Беларускай аграрнай партыі (ліквідаваная ў 2023-м). Той тэрмін быў няпоўным: у 2010-м Лукашэнка зноў прызначыў праверанага чалавека міністрам сельскай гаспадаркі.

А ўжо ў 2012-м Русы становіцца віцэ-прэм'ерам па аграрных пытаннях і захоўвае гэтую пасаду вельмі доўга. Крэслы ён пазбавіўся ў сакавіку 2019 года пасля нашумелай паездкі Лукашэнкі ў Шклоўскі раён — той самай, дзе тагачасны прэзідэнт абурыўся «абос*анымі каровамі». Пасля гэтага Лукашэнка адпраўляе Русага паднімаць Магілёўшчыну — прызначае сваім памочнікам-інспектарам па рэгіёне. Але ўжо ў снежні 2019-га ягонае «высылка» заканчваецца, і зноў жа па прызначэнні Лукашэнкі Русы становіцца сябрам Савета Рэспублікі — дзе застаецца і дагэтуль.

Вялікі трансплантолаг

Яшчэ адзін «паўторнік» у спісе — самы знакаміты трансплантолаг Беларусі Алег Румо. У Савеце Рэспублікі ён прадставіць Мінск, гэта будзе ўжо трэці яго тэрмін.

Румо — доктар навук, заслужаны лекар Беларусі, аўтар больш за 400 навуковых артыкулаў і некалькіх вынаходстваў, гаворыцца ў яго біяграфіі. Яго кар'ера пачыналася з фельчара паліклінікі, у 35 гадоў ён узначаліў хірургію 9-й ГКБ Мінска, а ў 38, у 2008 годзе, правёў першую ў краіне трансплантацыю печані і стаў "Мінчанінам года". З 2010-га Румо — дырэктар Мінскага навукова-практычнага цэнтра хірургіі, транспланталогіі і гематалогіі. Ён атрымаў нацыянальную дзяржпрэмію ў галіне навукі і тэхнікі, мае некалькі ордэнаў, але да гэтага часу, нягледзячы на адміністрацыйную працу, многія аперацыі выконвае сам.

Пры гэтым Румо ніколі не забываецца дэманстраваць падтрымку і падзяку дзейнай уладзе і асабіста Аляксандру Лукашэнку — а той у адказ аднойчы назваў яго «вялікім». Медык часта выступае ў СМІ, дае каментары друкаваным выданням па палітычных пытаннях, з'яўляецца на тэлебачанні і ўсюды абавязкова расказвае пра тое, як шмат чаго дасягнула Беларусь ва ўзроўні жыцця і медыцыны, якая граматная палітыка не толькі ў галіне аховы здароўя, але і ва ўсіх астатніх. 

Карані сваёй лаялісцкай пазіцыі медык патлумачыў у 2022 годзе, агітуючы студэнтаў медуніверсітэта прыйсці на рэферэндум і прагаласаваць за прапанаваную Лукашэнкам новую рэдакцыю Канстытуцыі. Падобна, ён лічыць палітычную стабільнасць залогам паспяховай працы сваёй галіны.

«Усе механізмы прадугледжаны, каб рэалізаваць базавыя каштоўнасці беларусаў. Калі мы іх выберам і скажам, што так таму і быць, то ў мяне ёсць упэўненасць — нашы дзеці будуць жыць лепш, чым мы. Калі вырашым па-іншаму — давядзецца шукаць іншае выйсце для той спецыяльнасці, якую я ўяўляю. Вось гэты пошук і турбулентнасць даволі негатыўна ўплываюць, паколькі калі ёсць нявызначанасць, тады не да медыцыны і здароўя людзей», — сказаў тады Румо.

Энергічны ваенкам

Навічком у палітыцы стане 56-гадовы ваенкам Гомельскай вобласці Андрэй Крываносаў, які праявіў сябе ў 2021 годзе. Гэта ён паціснуў руку Лукашэнку на Усебеларускім сходзе, а пасля перадаваў «зарад энергіі і рашучасці» ўсёй краіне — у прыватнасці, вайскоўцам Гомельскага гарнізона і мясцовай міліцыі.

Пасля гэтага Крываносаў стаў адным з самых медыйных ваенкамаў Беларусі.

Крываносаў лічыць, што "прызыўнік павінен ісці ў ваенкамат служыць, мужык павінен умець абараняць сваю зямлю, сваю сям'ю, жанчына павінна тылавое забеспячэнне гэтага ўсяго рабіць, а дзеці павінны вучыцца так, каб потым замяніць сваіх бацькоў у высакароднай справе абароны нашай Радзімы".

Ваенкам выказваўся за зніжэнне патрабаванняў да прызыўнікоў і прывёў у прыклад сябе самога, расказаўшы, што паступіў у ваенную вучэльню з «сур'ёзным плоскаступнёвасцю».

Гісторык-праўдаруб

Яшчэ адзін будучы навічок у верхняй палаце парламента — 48-гадовы гісторык з Брэста Аляксандр Каркатадзе. Менш за год таму ён быў прызначаны дырэктарам мемарыяльнага комплексу «Брэсцкая крэпасць» і ўжо атрымлівае новую пасаду. Аднак начальнікам комплексу Коркатадзе стаў не выпадкова. Ён працуе ў "Брэсцкай крэпасці" ўжо 20 гадоў, апошнія 13 быў загадчыкам філіяла "5-ы форт" - гэта адзін з самых цікавых і аўтэнтычных аб'ектаў комплексу. Каркатадзе шмат займаўся навуковай працай, удзельнічаў у распрацоўцы сцэнара да фільма "Брэсцкая крэпасць". У 2021 годзе ён атрымаў званне "Чалавек года Брэстчыны" ў галіне культуры.

Мяркуючы чы па словах Каркатадзе, ён вялікі прыхільнік «гістарычнай праўды». Аднак, здаецца, гэтую праўду ён адстойвае менавіта ў той версіі, як яе бачыла савецкая і бачыць беларуская ўлада.

«Важнасць нашага мемарыяла я, вядома, бачу найперш у тым, каб адстойваць праўду пра Вялікую Айчынную вайну. Цяпер яшчэ адна абарона Брэсцкай крэпасці ідзе — ад нападак, ад фальсіфікацыі. Таму што, калі гісторыю фальсіфікуюць, часта гэта заканчваецца войнамі, — заявіў Каркатадзе падчас свайго прызначэння ў жніўні 2023 года. Ён таксама адзначаў узрастаючую цікавасць турыстаў да крэпасці. — Таму што людзі зразумелі, што тэма Вялікай Айчыннай вайны, памяць пра яе — гэта краевугольны камень нашай нацыянальнай бяспекі».

Яшчэ раней ён выступаў у падтрымку ўведзенага Лукашэнкам свята 17 верасня. «Дзень народнага адзінства — адна з ключавых дат нашай гісторыі, таму што Беларусь, народ уз'ядналіся», — казаў Каркатадзе.

Гісторык чамусьці не ўзгадвае, што гэтаму ўз'яднанню папярэднічала пагадненне, заключанае паміж СССР і гітлераўскай Нямеччынай, дзякуючы якому Саветы 17 кастрычніка 1939 года акупавалі частку тэрыторыі суверэннай Польшчы (хоць гэта і былі этнічныя беларускія землі), а астатнюю частку крыху раней захапілі нацысцкія войскі. — уключаючы Брэст. 22 верасня прайшла ўрачыстая перадача Брэста і крэпасці СССР — так званая сустрэча на Бугу. Салдаты вермахта прайшлі парадам з аркестрам перад падраздзяленнямі Чырвонай арміі, а савецкія салдаты салютавалі ім сваімі сцягамі. Камандзіры танкавых карпусоў абодвух бакоў Гудэрыян і Крывашэін завяршылі цырымонію спускам нямецкага і ўзняццем савецкага флага.

Дарэчы, у экспазіцыі "Брэсцкай крэпасці", прынамсі некалькі гадоў таму, аб гэтым парадзе не было ні слова. Як і пра тое, што чакала брыгаднага генерала польскага войска Канстанціна Плісоўскага, які падчас той атакі вермахта ў верасні 1939 года кіраваў абаронай Брэсцкай крэпасці. Яму ўдалося выратавацца з часткай байцоў, але праз некалькі дзён савецкія войскі захапілі яго ў палон. Плісоўскага адправілі ў Старабельскі лагер ваеннапалонных і ў красавіку ці пачатку траўня 1940 года расстралялі ў будынку харкаўскага ўпраўлення НКУС разам з яшчэ 3809 польскімі афіцэрамі. У экспазіцыі «Брэсцкай крэпасці» Плісоўскі згаданы, але замест інфармацыі пра яго пакаранне — толькі фраза «Лёс невядомы». Прынамсі, такой была сітуацыя ў 2021 годзе - магчыма, з тых часоў новы дырэктар Коркотадзе ўжо паспеў аднавіць гістарычную праўду.

Заслужаны прапагандыст

Галоўнай зоркай прапаганды ў Савеце Рэспублікі стане 54-гадовы галоўны рэдактар "Выдавецкага дома "Беларусь сёння"" Дзмітрый Жук.

Гэта сын вядомага беларускага празаіка Алеся Жука, аўтара “Палявання на Апошняга Жураўля”, які працаваў у кіраўніцтве выданняў “Маладосць”, “Полымя”, “ЛіМ” і “Нёман”. Жук-малодшы спярша пайшоў па шляху бацькі, скончыў філфак БДУ, быў настаўнікам беларускай мовы і літаратуры. Але потым уладкаваўся ў выдавецтва Нацбанка, яшчэ пару гадоў папрацаваў у менскім офісе «Інтэрфакса», а ўжо ў 1999 годзе — у 29 гадоў — быў прызначаны кіраўніком прэс-службы Лукашэнкі.

У 2003 годзе Жук сышоў на пасаду дырэктара БелТА, дзе прапрацаваў 15 гадоў, часткова ператварыўшы інфармацыйнае агенцтва ізноў жа ў прэс-службу Лукашэнкі. Пры ім журналістаў выклікалі на дыван, калі нейкая навіна выйшла на БелТА пазней, чым на TUT.BY. Калі на "Беларусь 1" з'явілася прапагандысцкая перадача "Клуб рэдактараў", Жук стаў яе рэгулярным госцем.

У 2018-м Зміцера Жука прызначаюць галоўным рэдактарам «СБ. Беларусь сёння». Пры ім газета Адміністрацыі Лукашэнкі дасягнула піку свайго прапагандысцкага развіцця, стаўшы пляцоўкай для Андрэя Мукавозчыка, Людмілы Гладкай і іншых распальвальнікаў сацыяльнай варожасці.

Былы «міністр цэнзуры»

Яшчэ адзін дасведчаны менеджэр прапаганды, якому падрыхтавана месца ў Савеце Рэспублікі, — гэта 51-гадовы Ігар Луцкі, былы калега Дзмітрыя Жука. Ён абіраецца ад сваёй роднай Брэсцкай вобласці, хаця не жыве там з 17 гадоў.

Луцкі, скончыўшы факультэт радыёфізікі БДУ, ужо з 23 гадоў пайшоў па чынавенскім шляху, уладкаваўшыся працаваць у Міністэрства па кіраванні дзяржмаёмасцю, а ў 28 гадоў, атрымаўшы дыплом Акадэміі кіравання, перайшоў на працу ў канцылярыю Лукашэнкі, затым у апарат Федэрацыі прафсаюзаў Беларусі. У 32 ён стаў намеснікам дырэктара БЕЛТА, на пару гадоў пайшоў працаваць дырэктарам "Новага радыё", а затым вярнуўся ў агенцтва на пасаду першага намесніка Жука. У 2014-м ён "пераскочыў" начальніка і быў прызначаны першым намеснікам міністра інфармацыі. Праз чатыры гады Луцкі становіцца гендырэктарам канала СТВ, але яшчэ праз два, у ліпені 2020-га, Лукашэнка ставіць яго ўжо міністрам інфармацыі.

Менавіта пры Луцкім Мінінфарм пачаў аказваць наймацнейшы ціск на недзяржаўныя СМІ і вэб-рэсурсы, дамагаючыся таго, каб яны спынілі дакладна асвятляць пратэсты і дзеянні ўлад. Сайты блакіравалі, газеты пазбаўлялі магчымасці друкавацца, выключалі з падпісных каталогаў. Журналістаў пазбаўлялі акрэдытацыі і саджалі на "суткі". З'явіліся першыя крымінальныя справы — супраць журналісткі TUT.BY Кацярыны Барысевіч, якая напісала праўду пра стан забітага сілавікамі Рамана Бандарэнкі, і супраць журналістак «Белсату» Кацярыны Андрэевай і Дар'і Чульцовай за рэпартаж з пратэснай акцыі ў памяць таго ж Бандарэнкі. Тым не менш незалежныя выданні працягвалі працу ў Беларусі і не збіраліся змяняць рэдакцыйную палітыку.

У красавіку 2021 года Лукашэнка здымае Луцкага з пасады міністра і прызначае намеснік кіраўніка сваёй адміністрацыі. Праз месяц рушыць услед разгром TUT.BY і арышт кіраўніцтва партала. Затым і ўсе астатнія буйныя незалежныя СМІ былі разгромленыя і выдушаныя з краіны, многія журналісты патрапілі ў турму. Ігар Луцкі не толькі не адмаўляе сваёй ролі ў знішчэнні незалежных выданняў, але і ганарыцца ёю.

“Я рабіў сваю працу. Я бачыў, што СМІ, якія працавалі на той час, працавалі ў парушэнне Канстытуцыі. Было прамое замах на суверэнітэт і незалежнасць нашай краіны, фінансаванне гэтых СМІ, недзяржаўных, ажыццяўлялася звонку і каардынавалася таксама звонку», — казаў ён у 2022 годзе, сцвярджаючы, што гэта тычыцца ў тым ліку TUT.BY (гэта хлусня - партал быў паспяховым бізнесам і не меў замежнага фінансавання).

Луцкі прызнаўся, што ён, яшчэ будучы міністрам, асабіста прыклаў усе намаганні для закрыцця выдання. Нагадаем, партал быў знішчаны задоўга да суда і афіцыйнага рашэння аб закрыцці: 18 мая 2021 года ў рэдакцыю прыйшлі сілавікі, узялі пад свой кантроль усё абсталяванне і серверы, арыштавалі кіраўніцтва і шэраг супрацоўнікаў, сайт TUT.BY быў поўнасцю заблакаваны і адключаны. Луцкі ж спрабаваў уявіць усё так, быццам гэтыя дзеянні былі правамерныя і абгрунтаваныя.

«Мы вельмі дэталёва аналізавалі тады, у 2020 годзе, я ж прайшоў усе судовыя інстанцыі, закрываючы TUT.BY, па-простаму кажучы. Хлусня, падтасоўка фактаў, фэйкі — гэта тое, чым займаўся ў той момант TUT.BY. Гэта вяло фактычна да дэстабілізацыі абстаноўкі і прывяло па выніку да таго, што мы прынялі гэтае рашэнне аб закрыцці гэтага рэсурсу. Усе рашэнні аб гэтым былі юрыдычна вывераныя, прайшлі ўсе судовыя інстанцыі, гэта не проста ўзялі і закрылі, як „Жоўтыя слівы“. Усё было зроблена па законе», — запэўніваў чыноўнік.

Паспяховы бізнесмен

Адзіным прадстаўніком прыватнага бізнесу ў Савеце Рэспублікі другую пяцігодку запар будзе 54-гадовы гродзенец Валянцін Байко — заснавальнік СТАА «Контэ Спа», які зараз займае пасаду намесніка дырэктара.

Байко па адукацыі — настаўнік музыкі і пачатковых класаў, ён нават паспеў два гады папрацаваць па прафесіі ў вёсцы. Але безграшоўе 90-х прымусіла сысці ў бізнес разам з сям'ёй. Спачатку займаліся рознічным гандлем, а затым вырашылі заняць пустуючую нішу вытворчасці калготак. У 28 гадоў, у 1997-м, Валянцін разам з братам Дзмітрыем заснаваў "Контэ Спа". З невялікай сямейнай фірмы кампанія неўзабаве дарасла да вядучага вытворцы панчошна-шкарпэткавых вырабаў у СНД, таксама там выпускаюць адзенне і бялізну.

Байко ўваходзіць у топ-100 самых паспяховых бізнесменаў Беларусі па версіі выдання "Беларусы і рынак" — зараз ён на 33-м месцы, але ў мінулыя гады ўзнімаўся да сёмага. Сярод актываў бізнесмена таксама Брэсцкі панчошна-шкарпэткавы камбінат, Тураўскі малочны камбінат, "Малочная праўда", "Праймілк", "Беллакт". Яму часткова належыць ТРЦ "Трыніці" ў Гродне, а таксама іншая гандлёвая і офісная нерухомасць. Акрамя таго, за Байко каля дзясятка кампаній у розных абласцях Беларусі, якія валодаюць сонечнымі і ветранымі электрастанцыямі, Байко шмат інвеставаў у зялёную энергетыку.

Яшчэ да таго, як патрапіў у парламент, Байко нямала агітаваў за ўзмацненне жорсткасці ўмоў для прадпрымальнікаў і забарону продажу несертыфікаваных тавараў без дакументаў аб якасці. У выніку такая сертыфікацыя была ўведзена, што моцна ўдарыла па ІП у Беларусі.

Як член Савета Рэспублікі, бізнесмен у 2022 годзе патрапіў пад санкцыі Канады ў сувязі з датычнасцю Беларусі да ваеннай агрэсіі супраць Украіны.

Таленавіты менеджар

У адрозненне ад астатніх удзельнікаў спісу, апошніх дваіх можна аднесці да маладога пакалення. Прадстаўнік Віцебшчыны Глеб Лапіцкі — генеральны дырэктар фестывалю "Славянскі базар" (афіцыйна гэта Цэнтр культуры "Віцебск"). На сваю пасаду ён быў прызначаны яшчэ ў 30 гадоў, а зараз мужчыну 36.

Лапіцкі з юнацтва займаўся спевамі і мае дыпломы мноства вакальных конкурсаў. Ён адвучыўся ў Акадэміі ветэрынарнай медыцыны, але затым усё ж канчаткова абраў творчы шлях і скончыў Універсітэт культуры па спецыяльнасці «рэжысура». Нягледзячы на адсутнасць музычнай адукацыі, Лапіцкаму ўдалося папрацаваць салістам у абласной філармоніі.

Але, прызнаваўся спявак, ён ніколі не хацеў стаць зоркай. Мабыць, таму ён перайшоў на пасаду начальніка галоўнага ўпраўлення па культуры і грамадскай рабоце апарата савета Федэрацыі прафсаюзаў. А праз некалькі гадоў яго запрасілі ўзначаліць "Славянскі базар". Тады да сваіх двух дыпломаў ён вырашыў дадаць яшчэ і скарынку Акадэміі кіравання.

Адміністрацыйныя абавязкі не прымусілі Лапіцкага адмовіцца ад творчасці — наадварот, яму ўдаецца сумяшчаць. Напрыклад, на сваё 35-годдзе год таму ён арганізаваў сабе сольны канцэрт, дакладней, музычны спектакль "Вымярэнне жыцця" на сцэне роднага цэнтра культуры.

«Усе білеты разышліся яшчэ за два тыдні да шоу. Напярэдадні канцэрта прайшла адкрытая рэпетыцыя, куды маглі прыйсці тыя, хто не зможа трапіць на сам канцэрт. Такога фармату генеральны прагон арганізавалі ўпершыню», — пісала агенцтва БелТА.

Адзін з нумароў разам з Лапіцкім выканаў ягоны старэйшы сын. Малодшы таксама займаецца вакалам. Гэта не дзіўна, бо музыканты ў іх не толькі бацька, але і маці Крысціна. Ад яе, па словах Глеба, сыны атрымалі абсалютны слых. Але вось рэалізаваць сябе ў музыцы жанчына, у адрозненне ад мужа, не змагла — і ён ёй за гэта вельмі ўдзячны.

«Мая жонка — гераічная жанчына, лепшая ў свеце. Яна ўсё сваё жыццё прысвяціла мне і дзецям, я ўпэўнены, што яна магла б пабудаваць паспяховую музычную кар'еру дамбрысткі, потым дырыжора, салісткі актэта балалаек у абласной філармоніі. Але ў сувязі з частымі пераездамі і зменай працы яна аддала ўсю сябе сям'і. Я вельмі шаную яе за падтрымку і веру ў самыя розныя перыяды жыцця, з дня ў дзень яна дапамагае выпростваць крылы і рухацца далей», — казаў Лапіцкі ў інтэрв'ю год таму.

Камсамольскі актывіст

Гэты будучы сенатар, здаецца, стане самым маладым у гісторыі Савета Рэспублікі. Аляксандру Лук'янаву ўсяго 34 гады, і ён з'яўляецца першым сакратаром Цэнтральнага камітэта БРСМ. Мужчына прадстаўляе Магілёўшчыну, хаця сам жыве ў Мінску з 18 гадоў.

Лук'янаў нарадзіўся ў 1989-м у Магілёве ў сям'і афіцэра-выратавальніка і пайшоў па шляху бацькі. Скончыў Універсітэт грамадзянскай абароны МНС і яго магістратуру, выкладаў, займаўся навуковай працай, у 2018-м абараніў кандыдацкую дысертацыю. Быў пераможцам конкурсу БРСМ "100 ідэй для Беларусі" і лепшым маладым спецыялістам Мінска сярод праваахоўных органаў і падраздзяленняў па НС, двухразовым лаўрэатам прэміі БРСМ "За справу". Таксама малады чалавек паспеў пабываць кіраўніком Маладзёжнай палаты пры Парламенцкім сходзе Саюзнай дзяржавы.

«Для актыву БРСМ асаблівы гонар несці званне правапераемніка камсамола», — заяўляў Лук'янаў.

Цяпер кіраўнік БРСМ і сябра партыі «Белая Русь» — актыўны прыхільнік супрацоўніцтва Беларусі і Расіі, ён нярэдка ўдзельнічае ў мерапрыемствах у суседняй краіне. Напрыклад, нядаўна пабываў на прапагандысцкім Сусветным форуме моладзі ў Маскве, хваліў сумесныя праекты, куды ездзілі маладзёжныя будатрады з Беларусі.

«Хлопцы імкнуцца туды паехаць зноў. Але асабліва мы чакаем расійскую моладзь у Беларусі! Сёння наша моладзь разумее, што развіццё такіх міждзяржаўных моладзевых праектаў па працоўным выхаванні моладзі магчыма выключна пры падтрымцы двух кіраўнікоў дзяржаў — Уладзіміра Пуціна і Аляксандра Лукашэнкі», — казаў Лук'янаў.

Магчымасцяў для прапаганды ён не прапускае — ездзіць па краіне і сустракаецца са студэнтамі, выступае ў СМІ, напрыклад, часта бывае ў гасцях у Рыгора Азаронка на СТВ, дзе разносіць у пух і прах лібералізм, Захад і «збеглых» і праслаўляе Лукашэнку. Як і іншыя прапагандысты, ён выконвае спушчаную метадычку. Напрыклад, як толькі беларуску Марыну Васілеўскую запусцілі ў космас, Лук'янаў апрануў тэматычны бомбер і з таго часу носіць яго на ўсе выступленні як аргумент аб паспяховай палітыцы ўладаў.