«Перамены могуць адбыцца зусім не ў той форме і не ў той час, калі яны маглі б чакацца»

Еўропа на ўсіх колах нясецца да вялікай вайны. Расія ўсёй унутранай логікай свайго развіцця перабудоўваецца пад той факт, што вайна будзе ісці дзесьці заўсёды. А для Беларусі важна, каб на яе тэрыторыі не з’явілася ўстойлівая лінія фронту.

Стрэльба павешана на сценку ў спектаклі. Расія ўсёй унутранай логікай свайго развіцця перабудоўваецца пад той факт што вайна будзе ісці дзесьці заўсёды (не хочацца згадваць пра які набіў аскому Оруэла, але тут аналогія дарэчная). Адсутнасць вайны стварае рызыкі, як у старога аўтамабіля, які едзе, пакуль ён едзе. А як толькі спыняецца і выключаецца, то можа не завесціся, піша тэлеграм-канал «Рэфлексія і рэакцыя».

Еўропа гэта разумее і рэагуе. Выказванні Макрона, гіганцкія вучэнні, а галоўнае – разгортванне ВПК. Лініі ВПК не будаваліся б, калі б для прадукцыі не было збыту. Значыць збыт будзе. Значыць Еўропа рыхтуецца да вялікай вайны, на фоне нявызначанасці будучай палітыкі ў ЗША. Гэта не план нейкай канкрэтнай краіны ці нейкага канкрэтнага чыноўніка ў Дзярждэпе або штабе NATO. Гэта агульная атмасфера, агульны зразумелы ўсім вектар.

І можна было б далей будаваць мільён прагнозаў рознай ступені апакаліптычнасці, калі б не адно абставінаў — у Расіі няма сіл на новую вайну. Маецца на ўвазе паўнавартасная канвенцыянальная маштабная аперацыя.

Рост расійскай эканомікі па выніках першых двух месяцаў спыніўся. У першую чаргу выйшлі на плато галіны ВПК. Сярод прычын можна вылучыць дзве: абмежаванні станочнага парку (які цяжка папаўняць з-за санкцый), а таксама галоўную — кадравыя абмежаванні. Людзей не хапае. З мігрантамі ёсць пытанні (паспрабуйце паглядзець на тэракт у «Крокусе» праз прызму бенефіцыяраў барацьбы з міграцыяй, будзе цікавая падстава для разважанняў. Фактычна будоўля нерухомасці ў РФ спыніцца ў выпадку масавага непрымання таджыкаў. А самая буйная апаратная барацьба ў РФ цяпер — гэта барацьба будаўнічага лобі за танны іпатэчны крэдыт з Мінфінам, які не можа даць танны крэдыт).

Адпаведна, можна казаць пра тое што ў колькасных адносінах цяпер рэсурсаў РФ хапае на падтрыманне бягучай вайны. І рэсурсаў будзе становіцца менш, бо санкцыі хоць крыва і коса але працуюць, а пабудаваць танк з нуля зусім не эквівалентна намаганням па яго раскансервацыі. Ёсць сведчанні якаснай змены характару баявых дзеянняў (прымяненне дронаў, УМПК, новыя тактыкі і да т.п.), але ступень магчымасці развіцця гэтага не бясконцая, па-другое, сапраўды таксама развіццё думкі і тэхналогіі ідзе і на адваротным баку, сведчаннем чаму з'яўляецца тое, што лінія фронту пасоўваецца вельмі павольна — пры відавочным недахопе забеспячэння УСУ.

Калі вайна непазбежная, але сіл ваяваць і нарошчваць фронт, павялічваць яго, узбройваць новых мабілізаваных няма, то што нас чакае ў выніку?

Ці нападзе расейскае і беларускае войска на Літву?

Гэта выглядае як партыя са зразумелым канцом, якую проста трэба згуляць. Пры гэтым усе бакі паставілі сябе ў рамкі калі яны будуць яе гуляць, нават калі для аднаго боку канец зразумелы. Прынамсі, пакуль ідзе гульня, то можна адцягваць пройгрыш і спадзявацца на цуд.

РФ не можа не правакаваць. РФ не можа не павышаць градус правакацый, аж да ядзернага. Верагоднасць таго, што дойдзе да ядзерных удараў, усё ж, пакуль не вельмі вялікая. Проста таму што стратэгічна пасля ўступлення Фінляндыі ў NATO, Альянс можа блакаваць выхад падлодак у адкрытае мора і кантраляваць іх колькасць, у выпадку любой пагрозы знішчаць. З трыяды застаюцца МКБР і авіяцыя.

Стан СПА ўсе бачаць. МКБР як носьбіты рэгулярна выдаткоўваюцца па мэтах ва Украіне. Ядзерных выпрабаванняў не праводзілася. Так, у Расіі ёсць шанцы нанесці шкоду ў ядзернай вайне, шкода непрыемная. Але шанцы перамагчы і выжыць у ядзернай вайне мінімальныя. А хто першы выпусціць ядзернага джына з бутэлькі, на таго і павесяць усіх сабак. Таму правакаваць і шантажаваць выгадна па максімуму, але не ўжываць.

Карэннае змяненне сітуацыі заключаецца ў тым, што Еўропа ўзяла шантаж і правакацыі як падставу паказаць іх як чыстую манету перад сваімі выбаршчыкамі. Так, расійцы хочуць вайны, так, Трамп хоча развалу NATO. Таму мы павінны прачынацца і запускаць вытворчасць. Праводзіць вучэнні. Даваць адкрытыя гарантыі што ў выпадку пагаршэння сітуацыі на фронце ва Украіне туды ўвойдуць войскі NATO.

Гэта рэакцыя на правакацыю, як калі яна была б рэальнай пагрозай.

У РФ і РБ няма сіл дэблакаваць Калінінград. На стварэнне неабходнай групоўкі спатрэбяцца месяцы. Але еўрапейская частка NATO упершыню за доўгія гады з пазіцыі прымірэння пераходзіць у пазіцыю сілы: добра, стварайце «казус бэлі». З боку Альянсу ёсць 20-тысячная адмабілізаваная групоўка. Любая правакацыя з высокай ступенню верагоднасці прывядзе да інтэрвенцыі ў адказ у Беларусь, у ваенных адносінах слабую, а ў палітычных адносінах — схаваны пажар. Калі перад вайскоўцамі стане выбар ваяваць за рэжым або здацца ворагу, тэхнічна яго пераўзыходзячага, які яны выбар зробяць?

Лукашэнка не можа гэтага не разумець. Таму ён усімі сіламі будзе імкнуцца не дапускаць правакацый, тым самым гуляючы супраць Пуціна і, парадаксальным чынам, за Украіну. Таму што калі рухацца па логіцы дагульвання партыі, то непазбежна матэрыяльнае забеспячэнне Украіны ў нармальным сцэнары будзе паляпшацца, па меры насычэння арсеналаў у Еўропе, у тым ліку магчымы варыянт і дапамогі ў самым цяжкім рэсурсе — у людскім. Гэта азначае, што Расія зноў пачне прайграваць на полі бою. Гэта азначае, што першы фронт, дзе пацерпіць паразу РФ, будзе ўкраінскі, а не беларускі.

Палітолаг Роза Турарбекава: «Лукашэнка сам не хоча нападаць на Літву»

Паглядзіце што робяць спецслужбы Украіны ў Расіі. Нафтаперапрацоўка палыхае. Прапагандысты выбухаюць. Калі б дзясятая доля сіл, што ідзе на дэстабілізацыю рэжыму ў РФ праз эканоміку і персанальны тэрор ішла ў дачыненні да Беларусі, то ўжо даўно б хісталася ўсё.

Але пытанне тут не ў тым, ці будзе разыграны гэты фронт. Ён будзе разыграны. Пытанне, калі ён будзе разыграны, пасля Украіны, або паралельна. Роўна як і будзе вырашана пытанне з Прыднястроўем, у высокай ступенню верагоднасці і з грузінскімі тэрыторыямі. Магчыма мноства варыянтаў, але гатоўнасць Расіі ваяваць да канца стварыла прынцыпова новую карціну.

Тут хочацца пажадаць, каб экспертнае асяроддзе па Беларусі перастала жыць рэаліямі сакавіка 2022-га. Свет мяняецца, 2024-ты ўжо па першым квартале зусім не падобны па дынаміцы падзей на 2023-ці. Цалкам верагодна, перамены могуць адбыцца зусім не ў той форме і не ў той час, калі яны па логіцы маглі б чакацца.

Адзінае на што можна ў гэтай сітуацыі паўплываць — дык гэта на тое, ці будзе ў Беларусі ўстойлівы фронт. Таму што калі ў Беларусі будзе фронт, то гэта канец для нацыі. Калі ў Беларусі ўсё абрынецца за некалькі гадзін або дзён — у нацыі ёсць шанцы.

І тут трэба адкідваць эмоцыі і вельмі выразна глядзець на карціну і ставіць прыярытэты. Хутчэй за ўсё, прыйдзецца дамаўляцца з вельмі непрыемнымі людзьмі, якія наварацілі вельмі шмат дрэнных спраў. Магчыма, прыйдзецца пайсці на вельмі сур'ёзныя тактычныя саступкі, каб выйграць стратэгічна.

Ці гатовыя беларусы да гэтага? У першую чаргу тыя, якія ўяўляюць сабой замежны актыў?