Трыбуны скандзіравалі «Ухадзі!», «Трыбунал!» і «Жыве Беларусь!»

Дабро перамагло. «Крумкачы» навалялі мінскаму «Дынама» ў палітычным матчы на Кубак краіны. Годны ўнёсак у агульную добрую справу ад маленькага, але высакароднага клуба — у той час, як астатнія футбалісты працягваюць маўчаць і баяцца.

У дзень 1 верасня, калі інфармацыйную павестку захапілі мужныя студэнты, свая хвіліна пратэстнай славы дасталася і футбалістам. А менавіта — сталічнай камандзе “Крумкачы”, якая ўзорна-паказальна адлупцавала мінскае “Дынама” ў гульні 1/16 фінала Кубка Беларусі. Матч набыў статус палітычнага маніфеста ў мінулыя дні — у нядзелю і панядзелак, калі двое “крумкачоў” нечакана апынуліся ў аўтазаку, былі пабітыя, пераначавалі ў “казённым доме” і толькі затым выйшлі на свабоду.

Дабро заўсёды перамагае

Не будзем перабольшваць грамадскую актыўнасць Сяргея Казекі і Паўла Расолькі. У замес падчас нядзельнага марша за чэсныя выбары яны патрапілі выпадкова. Вярталіся з трэніроўкі, выйшлі на праспект Незалежнасці, а там… А там ужо амапаўцы не цырымоніліся: схапілі, кінулі за краты, пачалі звыкла апрацоўваць метадамі фізічнага ўздзеяння. У выніку больш пацярпеў Казека — зламаны трэці пазванок, пашкоджаны ныркі… Ноч ён правёў у лякарні, па меркаваннях медыкаў, у футбол не зможа гуляць каля чатырох тыдняў.
Гэта перадгісторыя, да якой патрэбна дадаць самую драбніцу. Страціўшы праз дзяжурны садызм сілавікоў двух гульцоў, “Крумкачы” напачатку разглядалі варыянт радыкальнага рэагавання — у знак пратэсту ўвогуле не выходзіць у аўторак на поле. Але затым усё ж вырашылі гуляць — і справай даказаць, што дабро ў сенняшняй Беларусі перамагае не толькі на масавых акцыях сумленных грамадзян.
С супернікам, дарэчы, пашанцавала. Мінскае “Дынама” — клуб з каранямі, якія вядуць акурат да МУС. Ды тое гісторыя, аднак і сучаснасць у дынамаўцаў адпаведная. Зараз каманда існуе пад крылом аднаіменнага БФСО, дзе кіруюць людзі ў пагонах — пераважна міліцыянеры. Даўно не сакрэт, што яе апекуе міністр спорту Сяргей Кавальчук — былы супрацоўнік Службы аховы прэзідэнта.
“Крумкачы” на гэтым фоне — родам з народу. Каманду стварыла колькі год таму суполка балельшчыкаў, яна не сілкуецца, як тое ж “Дынама”, ад шчадротаў дзяржавы, а жыве за кошт камерцыйнай актыўнасці. Зразумела, што небагата — але дапамагае энтузіязм і адданасць любімай справе. Дапамае патрыятычная айдэнтыка — беларуская мова ў афіцыйных рэлізах, нацыянальныя матывы ў пазіцыянаванні, і шмат што яшчэ, да чаго дзяржаўныя органы ды тая ж федэрацыя ставяцца насцярожана. Дапамагаюць заўзятары — людзі, таксама арыентаваныя на незалежніцкі лад, якія падарожнічаюць за сваімі хлопцамі па краіне і нідзе не пакідаюць іх без падтрымкі.
Гэтак і сышліся дзве супрацьлегласці. Адна — нібыта флагман з багатай гісторыяй, з велізарнымі амбіцыямі і велічэзнымі заробкамі гульцоў. І другая — энтузіясты-разначынцы, што бегаюць у другім дывізіёне амаль за ідэю і не могуць абараніцца ад міліцэйскага дручка.
Сыйшліся на вуліцы Сурганава — на стадыёне СОК “Алімпійскі”, які разлічаны на 1500 гледачоў і з гэтай нагоды запоўніўся пад завязку. Нават за агароджай стаялі людзі, прагна назіраючы за падзеямі і ловячы атмасферу гульні.

А атмасфера была шыкоўная…

Дзесьці напрыканцы першага тайма ў адным з сектароў заходняй трыбуны загучаў пісклявы дзіцячы голас: “Ухадзі! Ухадзі!” Падняўся рогат, амапавец у масцы, які кантраляваў “законапаслухмянасць”, ніяк не адрэагаваў.
Рэакцыя сілавых структур была прэвентыўнай. За некалькі часоў да матчу праваахоўнікі папярэдзілі: з нацыянальная сімволікай на футбол прыходзіць не варта. Бо будзе кепска і гульні вы можаце не ўбачыць. У пацверджанне свайго гуманнага настрою АМАП падагнаў да стадыёну пару аўтазакаў.
Людзі зрабілі папраўку на вецер — нічога заўважна бел-чырвона-белага на стадыёне не здарылася. Але ж і вуснамі дзіцяці глаголіць ісціна. Тыя крохкія “Ухадзі!” не засталіся голасам адзіноты.
Спачатку трыбуна пратэставалі на маўклівых амапаўцах знешне бяскрыўдную крычалку “Верым! Можам! Пераможам!” — яе і раней выкарыстоўвалі на футболе. Затым у ход пайшлі больш цяжкія зарады — “Ухадзі!” і “Жыве Беларусь!” І нарэшце, пасля перапынку, гледачы гукнулі палітычную вясну па-сапраўднаму — над “Алімпійскім” паняслося “Трыбунал! Трыбунал!”
Вартавыя “канстытуцыйнага ладу” вухам не павялі. Ці не атрымалі прыказу на хапун. Калі так, то рашэнне разумнае, бо цягнуць святочна настроеных людзей — розных узростаў і палоў, многія прыйшлі з дзецьмі — гэта зашквар нават для неразборлівых у сродках юбеларускіх сілавікоў.

Салідарнасць гэта не пра “Дынама”

Між тым уздымны настрой вечару надалі самі “Крумкачы”. Яны выйшлі на поле ў майках з беларускамоўнымі надпісамі “Мы супраць гвалту” і “Рассолька, Казека… і іншыя”. А адразу пасля стартавага свістка суддзі не пабеглі на чужыя вароты, а пачалі апладзіравать. Гэта было працягам акцыі супраць міліцэйскай агрэсіі, што ўсе хутка зразумелі. Заўзятары падняліся са сваіх месцаў і падхапілі апладысменты, якія паступова ператварыліся ў авацыі і працягваліся амаль дзве хвіліны.
Гульцы “Дынама”… Не, яны пляскаць у далоні так і не адважыліся — за выключэннем Яўгена Шыкаўкі. На жаль, салідарнасць — гэта сёння пра клуб “Крумкачы”, а не пра беларускі футбол наогул. Не пабеглі дынамаўцы забіваць, пакуль сапернікі працягвалі перформанс у гонар сваіх пацярпелых сяброў, і на тым дзякуй. Як напіша потым вядомая блогерша Ганна Бонд: “Я так разумею, з усіх футбольных клубаў яйкі і характар ёсць толькі ў “Крумкачоў”. Дзякуй!”
“Мы прыйшлі камандай падтрымаць беларускі спорт. Лічым, тое, што зараз адбываецца, вельмі важна. Радасна бачыць тут вялікую колькасць людзей, якія нягледзячы ні на што займаюцца такой справай,” — а гэта ужо словы Марыі Калеснікавай (цытата: tut.by), прадстаўніка штаба Святланы Ціханоўскай. Яна з калегамі таксама прысутнічала на трыбунах, нібыта падкрэсліўшы, што гэты футбол — больш, чым футбол.
Былі на гульні і Сяргей Казека з Паўлам Расолькам. Аднойчы яны вернуцца ў шэрагі каманды, а пакуль назіралі, як іх аднаклубнікі літаральна разбіралі хваленае “Дынама” на запчасткі. У першым тайме забіў Сяргей Лынько, неўзабаве пасля перапынку дадаў Міхаіл Калядка. 2:0 — партыя. “Бела-блакітныя” так і не змаглі нічым адказаць. Здаецца, увогуле не стварылі за 90 хвілін ні аднаго галявога моманту.

Тры хвіліны, тры працэнты

“Да асноўнага часу гульні дададзена тры хвіліны!” — абвесціў дыктар на самым фінішы. “Тры працэнты!” — падхапілі на галоўнай трыбуне, пакаціўшы зверху ўніз чарговы дасціпны гумар. І пачалі прыспешваць арбітра, які не спяшайся даваць фінальны свісток: “Суддзя з народам!”
Так, было сапраўды весела, лёгка і натхнёна. Сваю сенсацыўную перамогу “Крумкачы” назавуць гістарычнай. А сродкі за рэалізацыю квіткоў перададуць ахвярам міліцэйскага гвалту.
Годны ўнёсак у агульную добрую справу ад маленькага, але высакароднага клуба — у той час, як астатнія футбалісты працягваюць маўчаць і баяцца.