Павел Грыб: «У СІЗА мне больш за ўсё не хапае роднага слова»

У акруговым ваенным судзе ў Растове-на-Доне працягваецца суд над 19-гадовым грамадзянінам Украіны Паўлам Грыбам. Малады чалавек, па версіі ФСБ, спрабаваў пераканаць 17-гадовую школьніцу з Сочы Таццяну Яршова закласці самаробнае выбуховае прыстасаваньне ў школе № 26 і падарваць яго ў дзень выпускнога Увечары 30 чэрвеня 2017 года, пасля чаго Таццяна павінна была з'ехаць з Расіі.

Выбуху падлеткі не здзейснілі, затое супрацоўнікі краснадарскага УФСБ, атрымаўшы доступ да перапіскі маладых людзей, вырашылі завесці на іх крымінальную справу. У жніўні 2017-га Павел Грыб быў выкрадзены невядомымі ў беларускім Гомелі і дастаўлены ў горад Ярцава Смаленскай вобласці. Праз два тыдні падлетак выявіўся ў Краснадарскім СІЗА-5.
1 лютага на чарговым пасяджэнні Грыб паскардзіўся на пагаршэнне самаадчування. «Мяне на тыдні вывозілі ў АКДЦ (абласны клінічны дыягнастычны цэнтр), дзе мне парэкамендавалі дадатковы агляд. Вельмі моцна турбуюць болі ў жываце і галаўныя болі, яны замінаюць браць удзел у пасяджэнні, — сказаў Грыб суду. — Я прашу вас быць гуманнымі і адкласці пасяджэнне хаця б на два дні, да наступнага тыдня».
У сваю чаргу адвакат Грыба Марына Дубровіна заявіла, што ў медыцынскіх дакументах СІЗА ні адна скарга юнакі ня фіксуецца, хоць здароўе Грыба імкліва пагаршаецца. Таксама Дубровіна зачытала заключэнне ўкраінскага лекара Васіля Прытулы, зробленае ім пасля праходжання Грыбам аналізаў.
У дакуменце гаворыцца аб хуткім прагрэсаванні прыроджаных захворванняў юнака. У прыватнасці, партальнай гіпертэнзіі, спленамегаліі (павелічэнне селязёнкі) і цырозу печані.
На думку Прытулы, Паўлу Грыбу неабходна правесці хірургічныя аперацыі ў спецыяльных клініках Масквы ці Берліна.
Акрамя гэтага прафесар Прытула выказаў асцярогі, што з прычыны абвастрэння даўніх захворванняў і рэзкага пагаршэнне мазгавога кровазвароту ў Паўла можа развіцца рэдкая форма хваробы Альцгеймера.
— Па словах прафесара, першыя прыкметы ўжо можна назіраць, — распавёў «Новай газеце» бацька Паўла Ігар Грыб. — Мы хочам як мага хутчэй абследаваць Паўла ў грамадзянскай клініцы ў Растове-на-Доне, каб зразумець яго стан. Таму што самі гэтага зрабіць турэмныя лекары ці то не могуць, ці то не хочуць, і ўпарта ігнаруюць небяспечныя сігналы.

Чытайце таксама: 

Павел Грыб у турме імкліва губляе здароўе

Заслухаўшы матэрыял абароны, суд прыняў рашэнне выклікаць хуткую дапамогу.Раней Павел Грыб пісьмова адказаў на пытанні «Новай газеты», перададзеныя яму праз яго маму Марыю.
«Мой дзень праходзіць сумна і аднастайна. Сплю да 7.30. Ем кашу або бутэрброд — тое, што даюць. Адносіны з суседзямі ў мяне добрыя. Калі мяне вызваляць — буду ім дапамагаць. У СІЗА мне больш за ўсё не хапае роднага слова. Чытаю кнігі з мясцовай бібліятэкі. Мне перадаюць кнігі на ўкраінскай мове», — піша Павел.
У лісце падлетак прызнае, што здагадваўся пра тое, што сустрэча з Таццянай Яршовай была пасткай. Нагадаем: перад сустрэчай у доме дзяўчыны прайшоў ператрус, а супрацоўнікі кубанскага УФСБ вымусілі яе супрацоўнічаць, пагражаючы крымінальным пераследам.
«Трэба трохі пацярпець. Гэта «трохі» мне кожны дзень здаецца вечнасцю. Цяжка будзе апісаць на паперы гэтую вечнасць, таму што не хапае слоў для гэтага існуе. Прачынаюся, не разумеючы, спаў я? І ведаю, што сённяшні дзень не будзе адрознівацца ад учорашняга.
Я думаю, што не варта плакацца і жаліцца, хоць дзе яшчэ я гэта магу зрабіць, як ня тут. Бо я павінен пераадолець тое, што здарылася са мной. Трэба не цешыць сябе надзеямі, але і не здавацца. Малаверагодна, што хутка ўсё скончыцца. Я бачу такую ​​перспектыву: альбо смерць, альбо турма, дзе мне трэба будзе прабыць наступныя гады свайго жыцця. Гэта ў тым выпадку, калі я не памру раней, чым туды паеду. Туды адпраўляюць тэрарыстаў, і не ўсе вяртаюцца жывымі. Мне там наогул без лекаў ня выжыць. А іншай перспектывы няма.
Я разумею, што не вінаваты, але я, як звер у пастцы. Вінавачу сябе вось у чым: я ведаў, куды і для каго еду, і адчуваў, што не вярнуся. Але, ня слухаўшы нічыіх перасцярог, я паехаў. Думка такая: ня пакутаваць дарма. Я не мог усё цалкам прадбачыць. Гэта пастка, у якую я трапіў, як звер у пастку. Навошта я папёр у пастку, ведаючы, што некаторыя абставіны і абяцанні прымушаюць зрабіць нечуванае? Затым я толькі пераканаўся ў тым, што падазраваў. Цаной свайго вольныя і жыцця. Найбольшая расчараванне ў тым, што мае страхі спраўдзіліся. Мяне сапраўды здалі і здрадзілі па слабой волі. Наўрад ці мне было наканавана якім-небудзь такім спантанным і незразумелым мне рашэннем тут апынуцца. І не дай бог тут застацца назаўжды і памерці.
Пра дом я амаль не ўспамінаю. Усё гэта прайшло. Дом, кампутарныя гульні, ежа, родныя, сябры, усё гэта засталося далёка ў памяці. Ёсць нешта роднае, але неймаверна далёкае, бо вакол мяне чужое.
У турме ёсць што пачытаць. Адна кніга на роднай мове, пра Русь — «Святаслаў» Сямёна Скляренка. Час ляціць вельмі хутка, і словы, якія я не паспеў сказаць родным, так і застаюцца невымоўна.
З фізкультурай усё дрэнна. Нешта рабіць неабходна для выжывання, а сіл гэта рабіць няма. Ніяк не магу прымусіць сябе на ранішняй прагулцы ў бетонным «калодзежы» (агароджанай тэрыторыі) что-то рабіць. У нежадання тысячы прычын. У жадання тысячы магчымасцяў», піша Грыб.
Новая Газета