Калі вельмі доўга ісці да поспеху — неўзабаве ты ў гэты поспех уляпаешся
Беларускія і расійскія ўлады прывыклі лічыць Захад слабым і бездапаможным. Пазбавіцца ад гэтай ілюзіі цяжка, дый неяк і не хочацца — бо занадта ж яна прыемная… Аднак зрабіць тое давядзецца, піша аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі».
Ёсць адзін выраз, які яскрава апісвае бягучы знешнепалітычны стан беларускіх уладаў. Ён, праўда, зусім недарэчны ў маіх да цябе лістах, але не хвалюйся. Я замяню дрэннае слова сінонімам. Як гаворыцца, Пушкін дапісаўся, Гагарын далятаўся, а сёй-той дапрамаўляўся. З сінонімам гучыць менш экспрэсіўна, але ты зразумела, што я меў на ўвазе.
Таму што гэта класічны выпадак, калі сёй-той дапрамаўляўся. Вось спачатку ён уявіў сябе вялікай ядзернай дзяржавай. Махаў у розныя бакі віртуальнымі боегалоўкамі. Чужымі, падкрэсліваю, віртуальнымі боегалоўкамі. Маляваў цэнтры прыняцця рашэнняў на сакрэтных картах і абяцаў, што свету мала не падасца.
Потым абзавёўся сабе наймітамі і вырашыў, што ён цяпер ужо амаль другая армія свету. Ну а што? Пасля таго, як з першай другой арміяй свету здарыўся неспадзяванка, гэта месца можа заняць у прынцыпе любы ахвочы. Хтосьці і заняў. А заадно заняў у сваім тэлевізары Варшаву і Жешуў. Зноў жа — чужымі, што характэрна, — наймітамі.
Ну і калі вельмі доўга ісці да поспеху, то, урэшце, ты ў гэты поспех уляпаешся. Галоўнае ж, што ніхто чалавека не чапаў на самай справе. Год ЕС не ўспамінаў ні пра якія санкцыі супраць беларускіх уладаў. Галоўнай санкцыяй, якую яны ў сябе абмяркоўвалі, было захаванне санкцый супраць беларускага калію.
Глядзіце таксама
А да серады апамяталіся і вырашылі, што ўжо самы час увесці што-небудзь новае. І, пры ўсёй маёй павазе да беларускай апазіцыі, я асабіста лічу, што галоўная заслуга ў прыняцці новых санкцый належыць усё ж беларускім уладам. Ну ніхто дзеля гэтых санкцый так не стараўся, як стараліся яны.
Пакуль не вельмі зразумела, якія канкрэтна прынятыя санкцыі. Проста іх яшчэ не паспявалі апублікаваць. Але сутнасць не ў гэтым. Галоўнае, што яны пра гэтыя санкцыі прыгадалі — і гэта пасля гадавога перапынку.
А бліжэйшыя суседзі яшчэ ўспомнілі, што ў іх ёсць агульная мяжа. (Хоць, улічваючы бесперапынныя мігранцкія штурмы, такое не забудзеш). І вось учора польскі міністр замежных спраў сказаў, што ў выпадку правакацыяй з наймітамі палякі гатовыя закрыць на гэтай мяжы апошняе акенца. А Літва і Латвія могуць да іх далучыцца.
Што беларускія, што расійскія ўлады прывыклі лічыць Захад слабым і бездапаможным. Пазбавіцца ад гэтай ілюзіі цяжка, дый неяк і не хочацца. Бо занадта ж яна прыемная. Хоць западозрыць нядобрае можна было яшчэ пасля першага мігранцкага крызісу. Але калі прызнаць свет такім, які ён ёсць насамрэч, то куды тады падзець сваю геапалітычную веліч?
Глядзіце таксама
P. S. А мне застаецца толькі нагадаць пра сокалаў, якія скінулі пацука на прыступкі дома ўрада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі Бабарыкі і Цапкалі.