Пётр Кузняцоў: Калі Украіна выстаіць першыя некалькі дзён, яна пераможа

Сёння здарылася тое, у што большасць разумных людзей не верыла — пачала вайна, — піша Пётр Кузняцоў у сваім тэлеграме.

Разумныя людзі на тое і разумныя, каб кіравацца логікай і практычнымі меркаваннямі. Аднак часам у жыцці здараецца так, што ніякая логіка не працуе.

У гэты момант вельмі рана спрабаваць неяк глыбока аналізаваць тое, што адбываецца, — сітуацыя ў дынаміцы і, зноў жа, як паказвае літаральна свежы вопыт, дынаміка гэтая залежыць не ад разумных і рацыянальных фактараў, а ад таго, што ў кагосьці сёння ў галаве.

Тым не менш, некаторыя моманты напрошваюцца літаральна самі сабой.

Ва ўмовах, калі свет літаральна «стаў на вушы», ключавое значэнне для зыходу мае рэальная абараназдольнасць Украіны. Усё вельмі проста: калі яна выстаіць першыя некалькі дзён, ну — тыдзень, яна пераможа. Пераможа ва ўсіх сэнсах, таму што страты стануць непрымальнымі для боку, які атакуе, а больш на шалі кідаць асабліва няма чаго. Акрамя, хіба што, ядзерных ракет, але пра гэта неяк казаць не хочацца.

Адсутнасць хуткай перамогі над такой вялікай, ва ўсіх вымярэннях, краіны, як Украіна, у ваенным сэнсе будзе азначаць увязванне з пастаяннымі гіганцкімі прамымі выдаткамі ад «аперацыі» — фінансавымі, чалавечымі і эмацыйнымі (для грамадства), што ўжо само па сабе справакуе каласальны ўнутраны ціск і напружанне. Гэтыя эфекты будуць памнажацца на знешнія эканамічныя санкцыі. З улікам таго, што сучасная Расія — гэта не просты і тупы, як зэдлік, СССР, а краіна з вельмі складаным ландшафтам эліт, памножанымі на супярэчнасцямі інтарэсаў паміж рознымі групоўкамі ва ўладзе і слабеючым ад узросту «арбітрам» (які яшчэ і можа патрапіць, у апісаным магчымым раскладзе, у пастку страты веры ў яго з боку падданых), найбольш верагодны зыход такога развіцця падзей — карозія і калапс дзяржаўнай канструкцыі. Каб уявіць, з чаго і як гэта можа пачынацца і адбывацца, дастаткова ўспомніць Нарышкіна на нарадзе ў Пуціна. Думаецца, ужо вось прама цяпер вельмі многія з расійскай кіроўнай вярхушкі моцна чухаюць патыліцу — і ёсць ад чаго.

Калі Расія хутка пераможа, яна тым самым створыць новую канфігурацыю ў рэгіёне, і Захаду прыйдзецца або ваяваць (чаго ён рабіць не збіраецца), або ісці ад жыцця. Калі перамогі не здарыцца — Расіі давядзецца несці апісаныя выдаткі і рызыкі.

200 000-га кантынгенту для поўнай (і, галоўнае, хуткай) перамогі вельмі нават можа і не хапіць. Гэта разумеюць сёння ўсё. Таму ўкраінцы настроеныя зацята абараняцца, Расія асаблівую ўвагу надае псіхалагічным аперацыям, спрабуе выклікаць паніку як сярод украінцаў, так і на Захадзе, і тым самым падштурхнуць іх да перамоваў на сваіх умовах (фактычнай капітуляцыі), а ў Мінску сёння гэта прапаноўвалася прамым тэкстам («Увага! Увага! Гаворыць Масква!»). Таму што для іх гэта — самы лепшы выхад з сітуацыі, якая складваецца, і відаць, менавіта такім і з'яўляецца тактычны (бо пра стратэгію тут гаворкі асабліва не ідзе) разлік.

P.S. Пакуль пісаў, пайшла хваля рэакцыя расійскіх «селебрыці», накшталт Галкіна, Урганта або Сабчак, якія наўпрост асуджаюць вайну. Гэта якраз гісторыя пра ўнутранае напружанне і эмацыйныя выдаткі. Таму што пералічаныя персанажы (а выказацца паспелі ўжо не толькі яны) — гэта людзі, якія ну заўсёды дзейнічаюць з аглядкай…