Андрэй Паротнікаў: Больш дакументаў — больш магчымасцяў ціснуць на Мінск

Бакі выйдуць на нейкі выніковы дакумент, хутчэй за ўсё, дэкларатыўны. Але Масква гуляе ўдоўгую, бо ў вырашальны момант добра мець «кантрольны пакет акцый».

Амаль усё па «паглыбленай інтэграцыі» ўзгоднена і гатова да падпісання — такую ​​выснову можна зрабіць з навінаў, якія з'явіліся 23 снежня  ад непасрэдных удзельнікаў перамоваў Беларусі і Расіі.
Так, 23 снежня на прыёме ў пасольстве Расіі першы віцэ-прэм'ер Беларусі Дзмітрый Круты заявіў: «На сённяшні дзень у нас па вялікім рахунку, за выключэннем некалькіх пытанняў, якія, думаю, даўдакладняцца ў бліжэйшыя 2-3 дні, увесь інтэграцыйны пакет узгоднены» . Затым, паводле яго слоў, кіраўнікі дзяржаў «ва ўрачыстай абстаноўцы» падпішуць або парафіруюць праграму інтэграцыі, паведамляе БелТА.
Дадатковая фінансавая падтрымка Беларусі з боку Расіі магчымая толькі пасля выканання дарожных карт па інтэграцыі ў рамках Саюзнай дзяржавы, заявіў 23 снежня журналістам прэм'ер-міністр Расійскай Федэрацыі Дзмітрый Мядзведзеў. Паводле яго слоў, пакуль не дамовіліся толькі аб стварэнні наднацыянальных органаў, адзінай валюце і адзіным эмісійным цэнтры.

Выканаць карты

«Я думаю, што ўсё ж на нейкі выніковы дакумент Мінск і Масква будуць выходзіць, — сказаў у інтэрв'ю Thinktanks.by стваральнік і каардынатар аналітычнага праекта Belarus Security Blog Андрэй Паротнікаў. — Але ў постсавецкай палітыцы ёсць такі феномен: «падпісаць, але не выканаць». Таму ў дадзеным выпадку высокая верагоднасць таго, што будзе падпісана пагадненне дэкларатыўнага характару — з масай адсылачных палажэнняў да праславутых дарожных карт, а вось выкананне кожнага кроку ў рамках гэтых дарожных карт — зусім іншая гісторыя. У выніку мы наўрад ці атрымаем больш, чым маем у рамках іншых утварэнняў на постсавецкай прасторы. Я далёкі ад алармісцкіх настрояў».

Гульня на будучыню

«Безумоўна, падпісанне інтэграцыйных дакументаў нават такога дэкларатыўнага характару — гэта дадатковы інструмент для ўплыву і вяртанню да пытання аб'яднання для расійскага боку ў будучыні. Не абавязкова ў найбліжэйшай, але ў нейкай агляднай будучыні. Гэта падстава ў тым ліку і для ўмяшання ва ўнутрыпалітычныя працэсы ў Беларусі, якія могуць быць выкліканыя транзітам улады ў нашай краіне. Мая версія складаецца ў тым, што рускія пачалі гульню ўдоўгую, гульню з прыцэлам на непазбежны па відавочных прычынах транзіт улады ў Беларусі, каб у патрэбны момант мець «кантрольны пакет акцый» і права вырашальнага голасу на тое, каб вызначаць, хто можа быць новым кіраўніком дзяржавы, а хто ім быць не можа. Тут не варта трымаць у розуме нейкую пэўную дату, а сачыць за агульнай дынамікай падзей», — сказаў Андрэй Паротнікаў.

Сілавы — адзін з варыянтаў

На думку Андрэя Паротнікава, «сапраўды, на бягучы момант няма сведчанняў таго, што Расійская Федэрацыя рыхтуецца да нейкага сілавога ціску на Беларусь — нават нарошчванне вайсковых груповак каля межаў з Беларуссю з'яўляецца вельмі ўмераным і носіць абарончы характар». «Але трэба памятаць, што на Захадзе Расіі знаходзяцца два галоўных горада краіны, у Крамля пры гэтым мінімум даверу да палітычнай надзейнасці беларускага боку і рэальная боязь нейкай агрэсіі Захаду. Усё ж такі гэты стэрэатып аказаўся вельмі заразным, пранік і пасяліўся ў розумах у тым ліку кіраўнікоў першага эшалона расійскага кіраўніцтва. Але і без таго генералітэт абавязаны разглядаць любыя, самыя неверагодныя варыянты развіцця падзей або ўплыву на развіццё падзей. Таму я ўпэўнены, што ў расійскім Генштабе ёсць план сілавога ўздзеяння на Беларусь, роўна як і ў беларускім ёсць план сілавога рэагавання на спробу сілавога ўздзеяння Расіі на Беларусь. У гэтай частцы нядаўна прыняты план абароны беларускай дзяржавы, я ўпэўнены, прадугледжвае ў якасці аднаго з магчымых сцэнарыяў будучыні і беларуска-расійскі ўзброены канфлікт», — лічыць Андрэй Паротнікаў.

Пратэсты толькі пры адчувальнай пагрозе

«Пакуль, як бачым па акцыях снежня, беларусы не адчулі аб'ектыўнай пагрозы. Па-другое, трэба ўлічваць, што беларусы наогул у прынцыпе мала цікавяцца знешняй палітыкай. Даступная сацыялогія паказвае, што міжнароднымі справамі цікавіцца не больш за 1 працэнт насельніцтва, тады як мясцовай праблематыкай — каля 70%. Грамадства арыентавана на лакальныя, непасрэдна закранаючыя яго праблемы, а не на нейкія экзістэнцыяльныя выклікі», — адзначыў Андрэй Паротнікаў.
«Дзяржава прайграла камунікацыю з грамадствам, але дакладна так прайграла і апазіцыя. Тыя метады, тыя пасланні і камунікатыўныя каналы, якія спрабуюць выкарыстаць нашы палітыкі, маюць вельмі абмежаваную эфектыўнасць. Ёсць нагода сур'ёзна задумацца і над формай, і над зместам. Трэба ўмець «зашываць» у парадак дня рэчы, якія выклікаюць цікавасць і ўвагу, трэба апераваць зразумелымі і блізкімі людзям катэгорыямі, а не заклікаць адразу да высокіх матэрыяў — гэта не працуе, беларусы традыцыйна прагматычныя, з імі трэба гаварыць мовай лічбаў, грошай, паказчыкаў камфорту. Падабаецца гэта ці не падабаецца камусьці, але гэта так, і з гэтым трэба вучыцца працаваць. Палітыкам трэба паменшыць фанабэрыстасці ў камунікацыі з насельніцтвам, трэба выбудоўваць камунікатыўную стратэгію, якая, магчыма, больш важная стратэгічна, чым сённяшнія вулічныя акцыі», — сказаў Андрэй Паротнікаў.
Паводле thinktanks.by