Канстанцін Баравы: Тэракт у Парыжы — помста Францыі за «Містралі»

Старшыня партыі «Заходні выбар» Канстанцін Баравы лічыць, што тэракты ў Парыжы — гэта чарговая спецаперацыя Крамля з мэтай радыкалізацыі сітуацыі ў Францыі і Еўропе, каб дапамагчы правым нацыяналістам. 



Пра гэта ён заявіў у інтэрв'ю выданню ГОРДОН. — Канстанцін Натанавіч, як толькі стала вядома пра тэракт у Парыжы, інтэрнэт застракацеў здагадкамі не толькі палітолагаў, але і звычайных карыстальнікаў сацсетак пра тое, што і да французскай сталіцы магла дацягнуцца «рука Масквы». Абсурдная версія, на першы погляд. І хоць Расія па адносінах да Украіны паводзіць сябе як сапраўдны тэрарыст, пры чым тут Францыя?
— Калі ў 2010-м пад Смаленскам упаў самалёт, у якім ляцеў прэзідэнт Польшчы Лех Качыньскі, і Валерыя Навадворская сказала мне, што спрацавала спецаперацыя, прызнаюся, я быў збянтэжаны. Мне здавалася гэта канспіралагічнай здагадкай. Але ў яе на гэты конт нават сумневаў не было. Цяпер жа, пасля падзення малайзійскага Boeing і розных іншых правакацый, я ўжо разумею, што, хутчэй за ўсё, так і было.
Сапраўды гэтак жа ў мяне няма сумневаў і з нагоды тэрактаў у Парыжы. Вядома, што Марын Ле Пэн, лідэр французскай правай нацыяналістычнай палітычнай партыі «Нацыянальны фронт», атрымала на сваю перадвыбарчую кампанію велізарныя грошы праз крэдыт, тэрмін вяртання якога не фіксуецца, а значыць, проста адсутнічае. Гэта адна з многіх схем, выкарыстоўваная Крамлём для фінансавання, якая дазваляе перадаваць вялікія сумы і пры гэтым не плаціць падаткі.
Тэракт у Парыжы — гэта, безумоўна, спроба радыкалізацыі сітуацыі ў Еўропе, каб дапамагчы правым нацыяналістам, а таксама адпомсціць Францыі за адмову пастаўляць у Расію дэсантныя караблі «Містраль». Але галоўная прычына ўсё-такі ў тым, каб нанесці істотны ўрон стабільнасці ў Еўропе. Пуцін хацеў даказаць сам сабе, што ўплывае на міжнародную палітычную сітуацыю. Бо ён сёння застаўся ў ізаляцыі і супрацьстаіць усёй еўрапейскай супольнасці. І гэта вельмі небяспечна.
— Тады можна выказаць здагадку, што была яшчэ адна мэта — спроба хоць бы на час адцягнуць увагу сусветнай супольнасці ад вайны ва Украіне.
— Вядома. Гэта стыль Пуціна — фармальна, так бы мовіць, перанесці сітуацыю з плоскасці тэрарызму Расіі ў плоскасць барацьбы з тэрарыстычнай дзейнасцю ўжо ледзь жывой «Аль-Каіды». У 1999-м я вёз у Амерыку інфармацыю для ФБР аб дзейнасці «Аль-Каіды» супраць Злучаных Штатаў. Акрамя папярэджанняў аб магчымых тэрактах, у гэтай інфармацыі ўтрымліваліся абсалютна відавочныя дадзеныя аб цесным супрацоўніцтве расійскіх спецслужбаў з Усамой Бэн Ладэнам. Праўда, ЗША не звярнулі на яе належнай увагі.
—  Як вы думаеце, версію аб магчымай датычнасьці Крамля да тэракту ў Парыжы Захад таксама разглядае?
—  Так, усе гэта разумеюць і аналізуюць, так што падрабязнасці яшчэ ўсплывуць. Заўважце, Пуцін і Лаўроў вельмі стрымана каментуюць тое, што здарылася ў Парыжы, практычна ніяк, баючыся таго, што ўсплыве сувязь расійскіх спецслужбаў з гэтымі тэрактамі. Паводзіны Пуціна ў гэтай сітуацыі, дарэчы, вельмі падобныя з тым, як ён вёў сябе пасля крушэння самалёта Качыньскага, —  такі ж стан спалоху. І расійскія спецслужбы вельмі баяцца ўцечкі інфармацыі.
А ўцечка была не раз, але ЗША ў той час не былі зацікаўлены ў канфрантацыі. Рыхтавалася ідэя перазагрузкі (або «перагрузкі», як смешна назвала яе Хілары Клінтан). Наколькі я ведаю, амерыканцы былі ў курсе таго, што расійскі спецназ вельмі актыўна дзейнічаў у Іраку, але таксама не развівалі гэтую тэму па палітычных прычынах.
—  Па тых жа прычынах Захад не спяшаецца апублікаваць вынікі расследавання абставінаў крушэння малайзійскага самалёта, збітага над тэрыторыяй ДНР?
— Так, гэтая гісторыя таксама спушчана на тармазах. Ужо ёсць доказы таго, што гэта быў расійскі разлік, і цэлілі ў Boeing ледзь не з тэрыторыі Расіі, ёсць і тлумачэнне матывацыі гэтых падзей — дыскрэдытацыя Украіны і Парашэнкі. Іншая справа, што гэта не атрымалася, але спроба была, гэта відавочна. Толькі ўявіце, што будзе, калі выпаўзе інфармацыя аб дачыненні расійскіх спецслужбаў да крушэння польскага і малайзійскага самалётаў, тэракту ў Парыжы...
За гэтым адразу ж павінна было б рушыць услед абвяшчэнне вайны. Такое варварства неймаверна ў XXI стагоддзі ў міжнародных адносінах і чалавечых. Праз некаторы час усё гэта, вядома ж, будзе разглядацца ў Гаагскім судзе. Ну а пакуль вельмі можа быць, што інфармацыя аб удзеле расійскіх спецслужбаў будзе фігураваць толькі канфідэнцыйна, але афіцыйна — не. Хоць у тым, што гэта злачынства, ужо ніхто не сумняваецца.
— Але калі так, колькі ж яшчэ трагедый можа адбыцца, пакуль справа дойдзе да Міжнароднага трыбунала? Іх сцэнарыі і геаграфія будуць залежаць толькі ад фантазіі аднаго чалавека...
— Еўрапейцы вельмі асцярожныя. Барацьба ідзе з ужываннем так званай мяккай сілы, у іх усё яшчэ застаецца надзея на тое, што ён спалохаецца санкцый, адумаецца. У 1939-м чалавецтва ўсё гэта ўжо праходзіла з Гітлерам. Гісторыя вучыць таму, што нічому не вучыць. Пуцін небяспечны для чалавецтва. Набор яго злачынстваў ўжо нават большы, чым у Мілошавіча. Але ў цывілізаванага свету заўсёды застаецца надзея на здаровы глузд.
Усе памятаюць рэакцыю Ангелы Меркель на пахабны анекдот пра першую шлюбную ноч, расказаны ёй Пуціным. Меркель паглядзела на яго, як на дзікуна. Гэты погляд быў, як аплявуха. І калі б Пуцін не быў маральным вырадкам, ён неяк рэагаваў бы на такія погляды, заявы і стаўленне да сябе міжнароднай супольнасці, ад якога атрымлівае дыпламатычныя «аплявухі». Патрабаваць ад яго захавання міжнародных нормаў, як і ад бандытаў «Лугандоніі», якія трымаюць людзей у сутарэннях, забіваюць на вуліцах, адымаюць ўласнасць, — усё роўна што заклікаць да гэтага жывёл у заапарку. Заклікаць можна, але выніку не будзе.
— Абмяркоўваючы парыжскія тэракты, некаторыя расійскія СМІ пішуць, што, маўляў, Еўропа «даігралася ў талерантнасць». І гэта замест спагады да французаў, якія кажуць пра тое, што, забіўшы 17 чалавек, тэрарысты паранілі ўсю Францыю...
— Так, людзі з пуцінскай каманды ўжо выказаліся з гэтай нагоды: маўляў, мы, расіяне, змагаемся з фашызмам, мы — моцныя, ледзь што — тут жа адказваем, а Захад адказаць не ў стане.
— На днях у Астане павінны адбыцца перамовы з удзелам лідэраў Германіі, Францыі, Украіны, ну і Пуціна таксама. Чаго, па-вашаму, можна чакаць ад гэтай сустрэчы?
— Спадзявацца на саступкі з боку Пуціна, вядома, не варта. Але эфектыўнасць заходніх санкцый ўжо і так значна вышэй, чым чакалася. У спалучэнні з спантанным працэсам падзення цаны на нафту эфект для непрацуючай эканомікі неіснуючай дзяржавы атрымаўся вельмі магутным. Праз пару месяцаў рубель упадзе яшчэ ўдвая. Цяпер выжыванне Пуціна і яго атачэння, па сутнасці, будзе залежаць ад Парашэнкі. Ну і ад Захаду і ЗША, вядома, таксама.
Дарэчы кажучы, асцярожная тактыка Парашэнкі, за якую яго папракалі, аказалася аптымальнай. Яго ўсё падштурхоўвалі да актыўных ваенных дзеянняў, у тым ліку і я. Але ён не памыліўся. З падзеннем рубля плаціць ваенным Пуціну няма чым. Пры гэтай умове мабілізаваная, канцэнтраваная армія становіцца фактарам небяспекі для самога Пуціна. І ніякі Шайгу нічога зрабіць не зможа, калі, да прыкладу, збяруцца некалькі генералаў і прымуць рашэнне.
Верагоднасць гэтага вельмі высокая, калі яшчэ ўлічыць, што нацыяналістычныя настроі Пуцін пасеяў і ў арміі таксама. Рух можа пачацца ў адваротны бок: замест Кіева — на Маскву. Пуцін вельмі баіцца страціць рычагі кіравання. Таму безразважных, адвязных учынкаў ён ужо здзяйсняе менш. Як сказаў адзін высокапастаўлены амерыканскі чыноўнік, «лекі далі — зараз чакаем, пакуль падзейнічаюць».