Libеration: Ціханоўская — сэрца беларускай апазіцыі
«За тыдзень да прэзідэнцкіх выбараў Святлана Ціханоўская, якая выставіла сваю кандыдатуру супраць аўтакрата Лукашэнкі, прыцягвае натоўпы прыхільнікаў. З боку тых, хто лічыць, што кіраўнік, які знаходзіцца ва ўладзе з 1994 года, імі пагарджае, такой мабілізацыі не назіралася ніколі з пачатку 1990-х гадоў», — піша спецыяльны карэспандэнт французскай Liberation ў Брэсце Жустына Сальвестроні.
«(...) 25-гадовы маніфестант Мікіта ніколі не ведаў іншага прэзідэнта, акрамя Лукашэнкі, і чакае ад Святланы Ціханоўскай “лепшай будучыні для ўсіх беларусаў ва ўсіх сферах і, перш за ўсё, свабоды. Яна хоча, каб усім было добра!” — кажа ён з энтузіязмам. “Я думаю, што Святлана будзе нашым наступным прэзідэнтам, — працягвае размову 40-гадовая Алеся. — Я падтрымліваю яе, таму што яна жанчына, добры чалавек, і я ўжо не ў стане трываць Лукашэнку!”»
Кандыдат Ціханоўская, якая амаль выпадкова ўступіла ў прэзідэнцкую гонку пасля арышту свайго мужа, з’яўляецца самым грозным супернікам, з якім давялося сутыкнуцца Аляксандру Лукашэнку, які звыкся да рэйтынгу вышэй за 80% і перапоўненых выбарчых скрынях. Між тым, у Святланы Ціханоўскай (...) няма праграмы, гаворыцца ў артыкуле.
«Яна на ўсіх сваіх сходах кажа пра тое, што не збіраецца быць прэзідэнтам, — тлумачыць яе дарадца Антон Раднянкоў. — Мэта складаецца ў тым, каб перамагчы Лукашэнку, забяспечыць шасцімесячны пераходны пераход, а затым правесці свабодныя выбары».
Па дадзеных праваабарончага цэнтра «Вясна», у перыяд з мая па ліпень было арыштавана не менш за 1100 чалавек, 200 чалавек былі прысуджаныя да турэмнага зняволення. Апазіцыянерам, блогерам і журналістам давялося пакінуць краіну, — адзначае спецкар. «У дадзены момант нам немагчыма заставацца ў Беларусі, паколькі мы з'яўляемся лёгкай мішэнню для КДБ, — сказаў па тэлефоне адзін незалежны журналіст на ўмовах ананімнасці. — Многіх маіх калег арыштавалі, а многія з’ехалі, напрыклад, у Вільню ці Варшаву. Я думаю, што буду больш карысны, калі нешта напішу з-за мяжы, чым седзячы ў турме».
Такія рэпрэсіі з’яўляюцца дзеяннямі ў адказ на беспрэцэдэнтную мабілізацыю, выкліканую Covid. З-за свайго адмаўлення небяспекі і вар’яцкіх ідэй Лукашэнка зрабіўся ганарлівым прадстаўніком каманды тых, хто лічыць Covid «лёгкім грыпам» , ён ужо некалькі месяцаў сцвярджае, што каронавірус можна вылечыць з дапамогай сеансаў гарэлкі і саўны або на адкрытым паветры, пераважна працуючы на трактары, перадае аўтар артыкула.
«Лукашэнка праявіў неверагодную пагарду да свайго народу, — тлумачыць Валерыя Касцюгова, аналітык сайта экспертнай супольнасці Беларусі “Наша меркаванне”. — Ён узваліў віну на сем’і ахвяр, абвінаваціў памерлых, нічога не зрабіў для абсталявання бальніц рэспіратарамі. У канчатковым рахунку, упершыню ў Беларусі была праведзена краўдфандынгавая кампанія па зборы сродкаў для бальніц, было сабрана 350 тысяч долараў. Людзі зразумелі, што калі ўзнікае нейкая праблема, то ўлады нічога не робяць, затое самі яны могуць дзейнічаць разам і атрымліваць вынікі. Першы вопыт сумесных намаганняў заахвоціў іх да дзеянняў».
«(...) Медыцынскія паслугі, бясплатная адукацыя, вельмі нізкая заработная плата, якая не павялічваецца... За апошнія гады Лукашэнка знішчыў шмат пунктаў грамадскага дагавора, — зазначае Валерыя Касцюгова. — У такіх умовах цяжка працягваць разыгрываць з сябе бацьку народа, які лае Захад і капіталізм».
«(...) Задача гэтых выбараў — даць беларусам зразумець, што Лукашэнка не з’яўляецца законна абраным, паказаць, што ён не можа набраць больш за 50% галасоў, — тлумачыць Антон Раднянкоў. — Упершыню абараняецца не апазіцыя, а сам Лукашэнка. Наша стратэгія складаецца ў тым, каб узмацніць апазіцыю, мабілізаваць грамадскую думку. А пасля 9 жніўня... паглядзім!»
«У нядзелю са сцэны ўсмешлівая Святлана Ціханоўская паабяцала беларусам, што яна можа “ўсё змяніць”. Аднак шанцы на перамогу — іншымі словамі, на спыненне аўтарытарнага рэжыму Лукашэнкі — вельмі малыя. На наступны дзень пасля выбараў палітычныя сходу зноў будуць забароненыя», — піша Liberation. «Але, прынамсі, адбудзецца станаўленне свядомасці і зменіцца менталітэт», — заключае Валерыя Касцюгова.
Libération, пераклад паводле inopressa.ru