«Свет, які прывык жыць па правілах, пакідаў беспакаранымі тых, хто правілы парушае. І яны паверылі, што за імі сіла»

Калі доўга глядзець у прорву, аднойчы прорва пачне глядзець у цябе. Так і з тэлевізарам: калі доўга ліць прапаганду, аднойчы пачнеш у яе верыць. На гэтую вуду трапілі не толькі Лукашэнка з Пуціным, але і, здаецца, усялякія хамасы...

— Я не буду нават рабіць выгляд, што я што-небудзь разумею ў вялікай блізкаўсходняй геапалітыцы, — піша аўтар ТГ-канала «Лісты да дачкі». — Якая там роля Ірана ў ізраільскіх падзеях, у чым заключаецца пазіцыя Турцыі, замяшана Расія ў нападзе тэрарыстаў на Ізраіль ці не.

Але больш за ўсё я не разумею аднаго. Я не разумею, на што разлічвалі людзі, якія ўсё гэта арганізавалі. Ну, гэта значыць, у іх атрымалася зладзіць разню. Такое свята смерці на адзін дзень. Але далей што? Далей будзе пахмелле, якое з іх мала хто перажыве. 

Яны ж гадамі абстрэльвалі Ізраіль ракетамі, малюючы пры гэтым для прагрэсіўнага чалавецтва зацікаўленасць у мірным працэсе. І нішто не перашкаджала займацца гэтым далей.

«Беларуская амбасада — апошняе месца, куды звярнуся». Што кажуць беларусы, якія жывуць ў Ізраілі

А цяпер усё. Здаецца, у хуткім часе не будзе каму ўдаваць на мірны працэс. Як я сабе разумею, гісторыя ХАМАСа, мабыць, скончыцца. Разам з жыццёвай гісторыяй большасці яго камандзіраў. І атрымліваецца, што беларускія і расійскія ўлады — проста ўзоры разважнасці, калі параўноўваць іх з камандзірамі палесцінскіх тэрарыстаў.

Мне здаецца, тут справа ў атручванні ўласнай прапагандай. Ты пачынаеш прапаганду, каб падманваць іншых, але ўрэшце пачынаеш верыць у яе сам. Вось Пуцін паверыў свайму тэлевізару, што ён возьме Кіеў за тры дні. А сёй-той верыць, што ён вялікі геастратэг і палітычны дзеяч сусветнага маштабу. Таму што ім расказаў пра гэта іх уласны тэлевізар. Тэлевізар жа не хлусіць, праўда?

ХАМАС пайшоў вайной на Ізраіль: Атака ракетамі, захоп гарадоў, ахвяры

Так і тэрарысты ў Палесціне паверылі, што яны могуць забіць сотні людзей і ім за гэта нічога не будзе. Ну, гэта значыць, што ўсё будзе так, як было заўсёды. Што з імі пачнуць перамовы. Што вылучаны ініцыятывы па мірным урэгуляванні. Што закладнікаў можна будзе прадаць з вялікім прыбыткам. Што знойдуцца жадаючыя зразумець і дараваць. Таму што заўсёды знаходзіліся.

Гадамі свет, які прывык жыць па правілах, пакідаў беспакаранымі тых, хто гэтыя правілы парушае. Вось яны ўрэшце паверылі, што за імі сіла. Што можна закідваць еўрапейскія межы мігрантамі. Пачаць вайну ва Украіне ці зладзіць разню ў Ізраілі. І што табе за гэта нічога не будзе, акрамя глыбокіх заклапочанасцей.

Ці палыхне зноў Блізкі Усход?

І тут ёсць, як мне здаецца, адна маленькая акалічнасць, якую аматары парушаць правілы сусветнага супольнага жыцця не прымаюць пад увагу. У свеце, дзе няма правіл, выжывае, вядома, наймацнейшы. Вось толькі з якой радасці аматары парушаць правілы вырашылі, што наймацнейшыя яны? Самыя нахабныя — так. А вось адносна моцы ёсць вялікія сумневы. 

Вось як «другая армія свету» аказалася па выніку другой па сіле арміяй у Расіі. А не палезлі б ва Украіну — дык і дагэтуль бы заставаліся «другой арміяй у свеце». Так і ХАМАС: быў моцны, пакуль за яго па-сапраўднаму не ўзяліся. Цяпер, мабыць, не будзе.

Непераможнай арміі добра быць непераможнай у сваім уласным тэлевізары. Там тваю непераможнасць няма каму праверыць. А ў сапраўднай вайне свой тэлевізар не дапамагае. У сапраўднай вайне перамагае той, хто мацнейшы. А не той, хто гучней за ўсіх крычыць: «Я моцны!»