Журналістка Юлія Латыніна: Вайны з Украінай не будзе — бо Расія можа яе прайграць

Чаму Расія не будзе ваяваць, а ўсе перамяшчэнні войскаў на мяжы з Украінай — прымус ЗША да перамоваў. Тлумачыць расійская журналістка Юлія Латыніна ў «Новай газеце».

— На гэтым тыдні «Блумберг» апублікаваў план магчымага ўварвання Расіі ва Украіну, перададзены амерыканскай выведкай Еўрапейскім хаўруснікам, — піша Юлія Латыніна. — 

Ва ўварванні, як мяркуецца, будзе ўдзельнічаць 100 батальённа-тактычных груп колькасцю 100 тысяч чалавек, палова якіх «ужо заняла свае пазіцыі». Удар будзе нанесены з трох бакоў: з кантынентальнай Расіі, Крыма і Беларусі. Меркаваным часам ўварвання названы пачатак наступнага года.

«Амерыка і астатнія не кажуць, што вайна непазбежная, ці нават, што яны дакладна ведаюць, што Пуцін збіраецца напасці. Людзі кажуць, што ён, верагодна, яшчэ не вырашыў, што будзе рабіць», — піша «Блумберг».

Бягучае нарошчванне ваенных сіл на мяжы — ужо другая гісторыя такога роду за кароткі час. Папярэдняя, летняя, таксама суправаджалася перакідкай войскаў і скончылася сустрэчай Байдэна з Пуціным.

Цяперашняя суправаджаецца сур'ёзным падзеннем рэйтынгаў расійскай улады, татальным разгромам апазіцыі, а таксама крызісам на мяжы Беларусі і Польшчы, падчас якога Лукашэнка прыгразіў Варшаве спыненнем паставак газу, а яго прапагандысты — стратэгічнымі расійскімі бамбавікамі.

Ніжэй я паспрабую растлумачыць, чаму такое ўварванне немагчыма.

Па-першае, Крэмль да гэтага часу ніколі не вёў сапраўдных войнаў. Ён вёў толькі гібрыдныя войны.

Сапраўдная вайна вядзецца дзеля перамогі. У такой вайне вельмі важная праверка рэальнасцю, а калі ў такой вайне пачаць хлусіць, то, як сказаў калісьці японскі адмірал Ямамота, «лічыце, што вайна ўжо прайграная».

Гібрыдная вайна вядзецца не дзеля перамогі, а дзеля карцінкі. У такой вайне хлусня з'яўляецца адным з галоўных інструментаў.

Падчас сапраўднай вайны намаганні накіраваныя на тое, каб максімізаваць страты праціўніка.

Падчас гібрыднай вайны яны часцяком накіраваныя на тое, каб максімізаваць інфармацыю аб нібыта меўшых месца стратах уласнай боку. Часам гібрыдная вайна вядзецца толькі для таго, каб расказаць, як ізраільская ваеншчына забіла дзіця або як украінскія фашысты распялі хлопчыка.

Па-другое, усе войны, якія вёў Крэмль, будаваліся на магчымасці адмаўлення.

«Гэта не Расія. Гэта прыватныя асобы». Што дазваляла зняць з сябе адказнасць за любыя дзеянні ўзброеных іхтамнетаў і мінімізаваць рызыкі ў выпадку ваенных страт. Калі б маршалу Хафтару ў Лівіі ўдалося захапіць Трыпалі, мы б пачулі з кожнай Скабеевай пра перамогу. Пасля таго, як турэцкія «Байрактары» разграмілі Хафтара і яго расійскіх наймітаў, можна было не пісаць нічога.

І, нарэшце, трэцяе: усе войны, якія вёў Крэмль, заўсёды падавалі Захаду магчымасць заняць нейтральную пазіцыю і не прымаць незваротных пастаноў. «Там усё складана. Гэта ўнутраны ўкраінскі канфлікт. Гэта добраахвотнікі» і інш. Гэтая магчымасць даць Захаду захаваць твар і нічога пры гэтым не рабіць заўсёды была неад'емнай часткай крамлёўскай вайсковай стратэгіі.

Уласна, усё вышэй пералічанае і ёсць прыкметы гібрыднай вайны — вайны, якая вядзецца не з мэтай перамагчы, а з мэтай нахлусіць і нашкодзіць. Нашкодзіць — ворагу, нахлусіць — уласнаму насельніцтву. Ідэальнай вайной для Крамля заўсёды была кампутарная карцінка, на якой расійскія ракеты падаюць на Фларыду.

Пры гэтым, нягледзячы на малюнкі і абяцанні сцерці ЗША «ў ядзерны пыл», Крэмль заўсёды акуратна пазбягаў любой сапраўднай вайны.

Калі ў лютым 2018-га амерыканцы разграмілі пад Дэйр-эз-Зорам калону з расійскімі наймітамі, то Крэмль не толькі нічога не адказаў, а проста зрабіў выгляд, што бою не было.

Калі ў красавіку таго ж года амерыканцы разбамбілі сірыйскую інфраструктуру, то Расія, якая гучна заяўляла, што не пацерпіць амерыканскай агрэсіі, зноў павяла сябе гібрыдненька: па тэлевізары зманілі, што збілі кучу ўсяго, і тут жа пастараліся забыць гэты непрыемны інцыдэнт, які паказаў татальную перавагу амерыканскіх ракет.

Інакш кажучы, кожны раз, калі перад Крамлём маячыць прывід рэальнай вайны, у якой ужо нельга будзе абмежавацца распятымі па тэлевізары хлопчыкамі і збітымі ў тэлевізары ракетамі, то Масква прыкідваецца, што яе ўсё гэта не тычыцца.

Верагодна, гэта адбываецца таму, што Крэмль усё ж такі аддае сабе справаздачу ў рэальным стане расійскай вайсковай тэхнікі і добра памятае, пры якіх абставінах была вымаўленая фраза пра «маленькую пераможную вайну», якая апынулася не маленькай і не пераможнай.

Няцяжка бачыць, што ўварванне ва Украіну з трох бакоў з падтрымкай авіяцыі 100-тысячным вайсковым кантынгентам не падпадае пад вызначэнне гібрыднай вайны.

І супраціўляцца такому ўварванню Украіне будзе не складаней, а лягчэй.

Уся сіла Наваросіі заключалася ў тым, што прарасійскія баевікі ваявалі, выдаючы сябе за «прыгнечанае мясцовае насельніцтва» і прыкрываючыся грамадзянскімі. У такіх умовах кожны стрэл у баевіка сапраўды трапляў у грамадзянскае насельніцтва, а Захад мог з палёгкай зачыніць на гэтыя складаныя пытанні вочы. Уварванне 100-тысячнай арміі такіх шанцаў не пакідае.

Абгрунтаваць легітымнасць такога ўварвання, стварыўшы на тэрыторыі Расіі «законны ўрад Януковіча» і папрасіўшы ад яго імя аб дапамозе, не атрымаецца. Гэта не атрымалася ў Афганістане нават Савецкаму Саюзу.

Заваяваныя такім чынам тэрыторыі нельга будзе легальна далучыць да Расіі. Грамадскі эфект ад такой вайны будзе катастрафічным. Крымнаш быў папулярны менавіта таму, што адбыўся без ахвяр. 100 тыс. прызыўнікоў, дасланых пад «Байрактары» і амерыканскія беспілотнікі, без ахвяр не абыдуцца.

«Глыбінны народ», як у часы Афганістана, здрыганецца ад пахавання, а эліта — ад заходніх санкцый, якія абясцэньваюць накрадзенае.

Але самая галоўная і самая фундаментальная праблема такой вайны заключаецца ў тым, што яна сапраўдная, а, значыць, яе можна прайграць. Гібрыдную вайну прайграць у прынцыпе нельга. Атрымалася Наваросія — выдатна. Атрымалася толькі АРДЛА — ну што ж, будзем запіхваць гэтую ракавую пухліну назад у цела Украіны. Таксама нядрэнна.

Іншымі словамі, усё, што адбываецца, гэтак жа, як і вясной, — блеф. Гэта ўсё тая ж гібрыдная вайна. Гэта прымус да дыялогу. Гэта адказ на санкцыі. Адказ на праекты па адмове ад расійскага газу і нафты. На дагавор, заключаны паміж ЗША і Украінай. На нежаданне Украіны ўключаць у сябе АРДЛА на ўмовах Крамля. Гэты адказ на падаючы рэйтынг і на правал спробы шантажаваць Еўропу рукамі Лукашэнкі.

У ЗША і Еўропы ёсць два спосабы адрэагаваць на гэты блеф. Першы — спалохацца і «пачаць дыялог». І другі — даць зразумець, што ў выпадку, калі Крэмль пачне вайну, Украіна атрымае вайсковую дапамогу ў тым аб'ёме, які зробіць вайсковую перамогу Крамля немагчымай.

Паводле «Салідарнасці».