«У міліцэйскі ўчастак дыпламатычныя сігналы не праходзяць»
Тэлеграм-канал «Лісты да дачкі» ў звыклай для яго іранічнай манеры разважае, які сігнал падаў адзін персанаж, калі пачаў размову пра амністыю, і пры якіх умовах ён атрымае ад гэтага хоць нейкую карысць.
Усё-ткі спецыяльная аперацыя, калі яна пайшла па плане, умее ствараць цуды. Спецыяльная аперацыя і яшчэ поспехі беларускіх улад у «пераадоленні негатыўных наступстваў незаконнай санкцыйнай палітыкі». У спецыяльнай аперацыі канца гэтай дарогі яшчэ нават не відаць, дый галоўныя поспехі ў беларускай эканомікі наперадзе, а сёй-той ужо ўзяў і паклапаціўся аб народным адзінстве. Да такой ступені, што ўчора паабяцаў амністыю некаторым грамадзянам з сумнеўнай палітычнай лаяльнасцю.
Таму што чым далей аперацыя заходзіць па плане, тым менш карысці ад старэйшага саюзніка ў сэнсе «пераадолення негатыўных наступстваў». І хоць «Расія не можа прайграць», хочацца падаслаць сабе саломкі на выпадак гэтага неверагоднага варыянта развіцця падзей. Дый эканамічныя поспехі з кожным днём лямантуюць усё гучней.
Вось размовы пра амністыю — спосаб, як выказваецца беларускае МЗС, паслаць сігнал зацікаўленым бакам. Мама, даруй за гэта слова, дыпламатычныя манеўры. Спосаб звярнуць на сябе іх увагу. Таму што адменай віз і размовамі пра агульнаеўрапейскае братэрства прыцягнуць увагу не атрымалася. У важных людзей цяпер занадта шмат важных спраў і няма ні часу, ні жадання разбірацца ў геапалітычных манеўрах беларускіх улад. Каб сігнал заўважылі, гэты сігнал павінен быць гучным і пераканаўчым. Аднымі абяцаннямі амністыі не абыдзешся. І пары дзясяткаў амнісціраваных таксама не хопіць.
Вось калі прэзідэнт Такаеў захацеў паслаць сігнал, то ён не вёў усіх гэтых доўгіх размоў пра народнае адзінства, а проста ўзяў і ўсіх амнісціраваў. А ў беларускіх улад не атрымліваецца нават пераканаўча распавесці пра свой гуманізм. Вось з учорашніх сігналаў неяк гучней атрымаўся той, які пра пазбаўленне грамадзянства, а зусім не той, які пра амністыю. Таму што такая ўжо ў беларускіх улад рэпутацыя, што паверыць у іх гуманізм цяжка, а ў альтэрнатыўны гуманізм, наадварот, лёгка.
Да таго ж, нават самы ўмераны гуманізм моцна хвалюе сілавых сведак стабільнасці. Так хвалюе, што пракурор Швед учора не пасаромеўся сказаць аб сваёй прынцыповай пазіцыі, якая катэгарычна не супадае з пазіцыяй вышэйшага кіраўніцтва. Ну, а як? Калі ўлада пачне праяўляць дробнабуржуазны гуманізм, то для чаго, уласна, стараліся? Сёння амнісціруюць палітычных, а заўтра пачнуць шукаць вінаватых у асобных перагібах на месцах.
Так, перш чым пасылаць сігналы ў вонкавы свет, добра было б спачатку вызначыцца з унутраным. Растлумачыць можа як-небудзь, што не варта забіраць еўрапейскіх дыпламатаў у пастарунак. Таму што ў міліцэйскі ўчастак дыпламатычныя сігналы не праходзяць. Аўра не тая і занадта моцныя перашкоды.
Але як ты такое патлумачыш? Сведкі стабільнасці тонкіх намёкаў не разумеюць жа. А проста сказаць, што з палітычнымі трэба часова прытармазіць, язык не паварочваецца.