«Уладам спатрэбіўся тыдзень, каб усвядоміць, што размовы з Меркель былі не прарывам, а правалам»

Тэлеграм-канал «Лісты да дачкі» падводзіць вынікі беларускага «дыпламатычнага прарыву» і ў чарговы раз канстатуе, што ад штучна створанага міграцыйнага крызісу ўлады нічога не выйгралі. І наўрад ці выйграюць у будучыні.

Бачыш, стаміліся беларускія ўлады ад размоў з уяўнымі еўрапейскімі суразмоўцамі. Цэлы тыдзень пасля гутаркі з Меркель тэлевізар адлюстроўваў прарыў і канструктыўны дыялог на заходнім кірунку. А ўчора раптам: «Ой, сам з сабой размаўляю!»

Размаўляць з уяўным суразмоўцам, вядома, важней, чым з рэальным. Па-першае, ён нікуды не можа збегчы. А па-другое, з рэальным ніколі не даможашся такога поўнага ўзаемаразумення з нагоды бяссільнасці агрэсіўна-пасіўнай Польшчы.

Але пры ўсіх гэтых перавагах ёсць адзін маленькі недахоп: мігрантаў па-ранейшаму няма куды падзець. Дый людзі вакол ужо косяцца нядобрым вокам. Так што ўчора беларускія ўлады выявілі што адказныя кантактныя асобы ў ЕС «не хочуць нават выходзіць на кантакт». А на рытарычнае пытанне «Што мне рабіць з маімі мігрантамі?» яны ў сябе ў ЕС адказваюць: «Можаце пакінуць сабе». І пры гэтым старанна захоўваюць дыстанцыю, бяспечную для кар’еры, рэпутацыі і палітычнай кармы.

Вось на самой справе ўчарашнія словы пра тое, што з мігрантамі прыйдзецца разбірацца самастойна, таму што «нам падзецца няма куды» — прызнанне поўнай і безумоўнай паразы ў бягучым міграцыйным крызісе. Шмат месяцаў розныя людзі намякалі беларускім уладам, што нічога добрага яны ад гэтага крызісу не атрымаюць, а атрымаюць толькі дрэннае. Але ўлады ўсё роўна працягвалі дзёўб стыхійнымі мігрантамі ў закрытыя межы.

І толькі два званкі Меркель дапамаглі беларускім уладам нарэшце расплюшчыць вочы. Не адразу. Цэлы тыдзень улады сілкавалі сваё самалюбства фантазіямі надыходзячага прызнання і агульнаеўрапейскай капітуляцыі.

Але замест гэтага аказалася, што званкі былі часткай спрытнай інтрыгі. Ведаеш, як бывае, калі тэлефануюць пенсіянерам, а пенсіянеры пасля гэтых званкоў губляюць грошы. Вось беларускія ўлады, пасля званка Меркель страцілі тую сумнеўную перавагу, якая ў вачах еўрапейскага грамадскага меркавання ім давала малюнак 2.000 чалавек, што замярзалі ў намётавым лагеры ў некалькіх метрах ад мяжы. Не станеш жа пасля ўсяго, што было, выганяць людзей з лагістычнага цэнтра на вуліцу.

А Меркель учора вытанчана завяршыла інтрыгу, патэлефанаваўшы Святлане Ціханоўскай. І яе размова з Ціханоўскай здымае ўсялякія сумневы адносна прызнання, адмены санкцый і пачатку канструктыўнага дыялогу.

Вось у выніку гэтых двух званкоў ЕС атрымаў дээскалацыю на мяжы, а беларускія ўлады засталіся без прызнання, але затое з санкцыямі і мігрантамі. Хоць мігрантаў усё яшчэ можна адправіць дадому. Але цяпер гэта ўжо будзе выглядаць як безумоўная капітуляцыя. Хоць званок Меркель даваў уладам шанец скончыць з міграцыйным крызісам, захаваўшы твар. Для гэтага трэба было проста менш фантазіраваць пра Еўропу, якая завагалася.

А ў адказ беларускія ўлады могуць толькі закрыць доступ еўрапейскім чыноўнікам да памежнага агменю мультыкультуралізму і распавядаць Польшчы пра «рэзкіх хлопцаў з Данбаса», з якімі давядзецца лічыцца, калі палякі раптам закрыюць сваю мяжу. Яшчэ, вядома, можа здарыцца новае стыхійнае абурэнне міграцыйных мас. Але, па-першае, Польшча ўмее з гэтай стыхіяй спраўляцца і мае чым на яе адказаць. А па-другое, як я сабе разумею, ёсць некаторыя праблемы з мігрантамі. Старыя ўжо трошкі стаміліся, а новых браць асабліва няма дзе.

Вось беларускім уладам спатрэбіўся тыдзень, каб усвядоміць, што размовы з Меркель былі не прарывам, а правалам. І мне проста па-чалавечы цікава, колькі ж ім спатрэбіцца часу, каб зразумець усю праўду пра інтэрв’ю BBC? Хоць яны ж не ловяць намёкі.