Кітайскі транзіт — стымул для беларускага гуманізму?
Беларуская стабільнасць стабілізуецца, а росквіт квітнее. Здавалася б, ва ўладаў няма ніякіх прычын, каб займацца гуманізмам, разважае аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі». Але ж займаюцца, прычым бясплатна!
Штосьці незразумелае мне адбываецца з гуманізмам. Днямі сёй-той вызваліў яшчэ 37 палітвязняў, якіх, нібыта, няма. Агулам атрымліваецца — ужо больш за сто вызваленых. Якіх не было. Калі, вядома, верыць беларускаму тэлевізару.
Не тое, каб я не верыў беларускаму тэлебачанню. Тэлевізар жа не можа казаць няпраўду, правільна? Проста са 115 вызваленых палітвязняў, якіх няма, мы па імёнах ведаем чалавек трыццаць. Хоць тэлевізар хлусіць не будзе. Дый наогул, сутнасць не ў гэтым.
Колькі б чалавек ні вызваліў — ён усіх вызваліў цалкам бясплатна. Мяне вось нават не самі заняткі гуманізмам бянтэжаць. Мяне больш бянтэжыць, што сёй-той займаецца гуманізмам цалкам бясплатна. У ранейшыя часы сёй-той сабе такога не дазваляў. У ранейшыя часы кожны акт гуманізму аплачваўся асобна па здзельных тарыфе. І каб займацца гуманізмам бясплатна, патрэбныя сур'ёзныя стымулы.
Некаторыя кажуць, што цяперашні гуманізм – гэта такая прома-акцыя.
І я ў прынцыпе не спрачаюся. У беларускіх турмах няма тысяч палітвязняў. Таму хоць сто, хоць дзвесце чалавек можна вызваліць без вялікай шкоды для агульнага балансу. Тым больш, што захоп новых закладнікаў ніхто не адмяняў.
Так што вельмі можа быць, што па выніку баланс складваецца адмоўны.
Але нават для прома-акцыі павінны быць сур'ёзныя фінансава-эканамічныя абгрунтаванні. Таму што калі паглядзець няўзброеных вокам, то ніякіх прычын, каб займацца гуманізмам накшталт і не відаць. Стабільнасць стабілізуецца, а росквіт квітнее.
Але, з іншага боку, сёй-той пра свой росквіт і стабільнасць дакладна ведае лепш, чым мы з табой. Я не ведаю як там у яго са стабільнасцю, але росквіт дакладна не такі квітнеючы, як у тэлевізары і ў Белстаце.
Вось нездарма ж сёй-той вырашыў правесці сабе датэрміновую электаральную кампанію. Таму што калі праводзіць электаральную кампанію ў належныя тэрміны, то росквіту да яе можа не хапіць.
Яно нават да заўчаснай электаральнай кампаніі можа трагічна скончыцца. Таму што росквіт мае пункт уразлівасці. І мы нават ведаем, дзе ён знаходзіцца! У пункце пропуску Малашэвічы на польскай мяжы, праз які кітайскія грузы едуць чыгункай у Еўропу. І калі гэты пункт пропуску закрыюць, а Кітай пасля гэтага пакрыўдзіцца і вырашыць перагледзець таварна-грашовыя адносіны, то росквіт раптоўна і раптоўна скончыцца.
Заўваж, я не кажу, што сёй-той заняўся гуманізмам дзеля кітайскага транзіту. Але кітайскі транзіт мог быць для гуманізму лішнім стымулам. І ўвогуле, усё роўна з-за чаго ён гэтым гуманізмам заняўся. Галоўнае цяпер, каб заняткі гуманізмам ўвайшлі ў звычку.
Я вось толькі што яшчэ хачу сказаць — сёй-той раней гуманізмам не займаўся, і таму не ведае, як гэта правільна рабіць. Дык вось, калі займацца гуманізмам — хай нават рэгулярна, але ў малых дозах, — то ўсё прывыкнуць і ніхто ўжо на гэты гуманізм не будзе звяртаць увагу. А каб уразіць зацікаўленыя бакі, трэба здзейсніць акт гуманізму ў маштабах, якім мусяць здзіўляць!... асабліва ўлічваючы ўсё тое, што адбылося пасля таго, як сокалы скінулі пацука на прыступкі дома ўрада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі Бабарыкі і Цапкалы.