Пётр Кузняцоў пра заклікі да перамоў: Увесь гэты напал не варты ні ламанага яйка, ні выедзенай капейкі

Гомельскі публіцыст — пра хайп і апошнія дзіўныя прапановы ад «вельмі асобных» прыхільнікаў перамен.

— У апошнія дні мне вельмі хочацца проста маўчаць, — піша Пётр Кузняцоў. — Прыкладна 90% пастоў і каментароў, якія я бачу ў сябе ў стужцы — гэта абмеркаванне інтэрв'ю аднаго дысідэнта з ідэяй аб тым, што з рэжымам патрэбныя перамовы.

Алею ў агонь падліла заява аднаго былога чыноўніка аб тым, што штаб аднаго былога прэтэндэнта ў прэзідэнты таксама падзяляе гэтыя пазіцыі.

А ўжо зусім зашкаліла ўчора, калі адзін з прадстаўнікоў таго самага штаба даў інтэрв'ю, некаторыя моманты якога былі так і вытлумачаны: заклікаем, маўляў, да дыялогу і перамоў.

Праблема ў тым, што ўвесь гэты напал — ён нічога не варты. Ну, гэта значыць, ні ламанага яйка, ні выедзенай капейкі нават, гэта значыць, наогул нічога. Калі хто забыўся, то не лішнім будзе ўспомніць, што Ціханоўская анансавала перамовы яшчэ да мая.

Аднак неяк так склалася, што не паклікалі і не пагадзіліся — і ніякіх перамоў не адбылося (і не адбудзецца). Дык то была Ціханоўская і тое быў пачатак 2021 года.

Тым, хто не зразумеў тады, што адбываецца і якая перспектыва «перамоў», усё даходліва і папулярна патлумачылі ў ліпені-верасні 2021, ды і працягваюць тлумачыць да гэтага часу.

На фоне ўзнятага хайпу, чыста заадно і па датычнай, штаб Бабарыка быў выкрыты ў бяздзейнасці, хто такі Клінаў — наогул мала хто ведае. І на агульным фоне таго, што адбываецца на знешніх франтах, на фоне той катастрофы рэпрэсій на ўнутранай арэне, гэтыя асобныя заявы вельмі асобных людзей ці нават структур — ну, гэта, сапраўды, несур'ёзна.

Затое які атрымаўся «хайп». На яго фоне амаль незаўважаным (ну, мала прыкметным) застаўся лёс Эдуарда Бабарыкі, якому прад'явілі новае абвінавачанне. Ужо амаль забыўся польскі дэзерцір, неяк будзённа была ўспрынятая правакацыя ў Лондане (якая на самой справе можа мець велізарныя рэальныя наступствы, бо на яе фоне, як два пальцы аб асфальт, могуць пачацца «зваротныя» правакацыі супраць еўрапейскіх дыпламатаў у Мінску аж да поўнага разрыву). І мноства іншых пытанняў.

Роўна гэтак жа дзесяцігоддзямі палітызаваная публіка ў сацсетках да асабістай варожасці, да пены на клавіятурах, пачынаючы года гэтак з 2007-га (хоць асобныя моманты былі і раней) ламала дзіды вакол таго, як правільна зрынаць Лукашэнку. Што праз электаральны цыкл — гэта прызнавалі ўсё.

Але адны сцвярджалі, што толькі праз байкот, а іншыя — праз «перакульваючыя выбары». Дарэчы, «непрымірымымі» і «прынцыповымі» у гэтай дуэлі выступалі якраз «байкотчыкі», а тыя, што былі за ўдзел — тыя былі «адбельвальнікі», «згоднікі» і «калабаранты».

Як паказала гісторыя, ніякага значэння гэта не мела — пакуль не саспелі ўмовы, ні байкот, ні ўдзел не мянялі нічога, акрамя асабістых адносін паміж людзьмі, якія выступалі за адно і тое ж. Калі ж ўмовы саспелі, то верх узяла якраз стратэгія «адбельвальнікаў», а вось «прынцыповыя» ўбудоўваліся ў яе ўжо на хаду.

Тое, што адбываецца, лёгка растлумачыць. Людзі стаміліся — як унутры, так і звонку. Не бачаць канкрэтных крокаў, якія маглі б нешта змяніць тут і цяпер. Не бачаць ці не хочуць называць вінаватых. Выкід негатыву, пошук апанентаў, з якімі расправіцца лягчэй, ды і вось гэта вось усё — цалкам лагічна. І, дарэчы, чакана: як гаворыцца, даўно пара.

Але менавіта таму і хочацца маўчаць. Таму што тэма — нулявая, але адцягвае ад важнага. Таму што адзіны яе вынік — гэта намацванне новай, наўзамен тэмы «байкоту або ўдзелу», што страціла актуальнасць, лініі для расколу.

Таму што па меры таго, як час будзе ісці, а выхадаў з тупіка відаць не будзе, колькасць людзей, якія пачнуць дапускаць альтэрнатыву «сядзенню ў акопах», будзе толькі расці, а працэсы, якія пачынаюцца сёння з «нулявой» тэмы, прывядуць да новых гарачых канфліктаў і сапсаваных адносін.

А вось якія падыходы «прынцыповых» або «калабарантаў» акажуцца актуальнымі, калі сапраўды нешта пачне спець і адбывацца, — гэта яшчэ вялікае пытанне.

За прыкладамі нам далёка хадзіць не трэба.