«Суд за 16 жніўня». Хто павінен быць побач з Аксанай Колб?

Аксану Колб за ўдзел у маршы, які адбыўся ў Мінску 16 жніўня 2020 года, прысудзілі да 2,5 гадоў «хіміі». «Мінсктранс» таксама высоўваў традыцыйную позву — амаль 6 тысяч рублёў за перашкоду руху транспарту (яны ўжо даўно пагашаныя). Давайце ўзгадаем той дзень, каб разабрацца, ці справядлівы прысуд.

f4f5b6b357fe3790d9c2f4cc9d6d32ea.jpg


Так, сапраўды, 16 жніўня 2020 года ў Мінску адбыўся ці не самы масавы марш пратэсту супраць фальсіфікацыі прэзідэнцкіх выбараў і паліцэйскага гвалту — Марш Свабоды. Але справа ў тым, што гэта было не адзінае на той дзень масавае мерапрыемства з перакрыццём вуліц. І пачалося гэтае перакрыццё нават значна раней за Марш.

Цэнтр беларускай сталіцы, — а дакладней, плошча Незалежнасці, — была перакрытая ад самага ранку. Менавіта ў гэты дзень звезеныя ў усіх рэгіёнаў у «добраахвотна-прымусовым парадку» людзі былі сагнаныя на плошчу Незалежнасці, каб паўдзельнічаць у мітынгу «за бацьку».

117717510_2376424275986211_7938714165167139947_n_logo_1.jpg


Невядома, хто падаваў заяўку на тое мерапрыемства ў Мінгарвыканкам, і ці падаваў яе нехта ўвогуле. Незразумела, хто аплаціў (і ці аплаціў) працу міліцыі, «хуткай дапамогі» і камунальнікаў — прынамсі, я наўскідку такога не ўзгадаю. Але факт у тым, што для падыходу калонаў «працоўных і сялян» быў перакрыты рух на мосце з вуліцы Маскоўскай. Заўважым, — задоўга да таго, як Аксана Колб крочыла на праезную частку.

117750243_4258671634207369_3923465975450336717_n_logo_1.jpg


На мітынгу «за бацьку» выступалі (а значыць, «узялі ў ім актыўны ўдзел») такія асобы, як сёстры Груздзевы, Алег Гайдукевіч, намеснік камандзіра АМАП, падпалкоўнік міліцыі Іван Юрко, дэпутат Палаты прадстаўнікоў Тэнгіз Думбадзэ, і галоўнае — сам Аляксандр Лукашэнка.

755976877923794.jpg

Калі кіравацца прынцыпам роўнасці ўсіх перад законам, абвінавачванні, высунутыя Аксане Колб, павінны распаўсюджвацца і на іх. Бо іх удзел у масавым мерапрыемстве — значна больш відавочны, чым удзел Аксаны.

А апаненты Лукашэнкі прыйшлі да стэлы «Мінск — горад-герой». І іх там сабралося настолькі багата, што было ўражанне: увесь народ Беларусі прасіў Лукашэнку аддаць уладу і сысці. Хаця, чаму ўражанне? Падаецца, так і было.

38_4_logo_4.jpg


Але справа ў тым, што нават пры такім маштабным народным сходзе рух транспарту на адным з важных для Мінска скрыжаванняў перакрыты не быў! Машыны працягвалі рух, і валанцёры нават падвозілі да дэманстрантаў пітную ваду!

img_4871_logo_1.jpg


Так, потым людзі рушылі ад стэлы да плошчы Незалежнасці і сапраўды перакрылі рух транспарту. Але тым не менш — абвінавачваць у гэтым Аксану Колб? Хаця, калі ёй высоўваюць «арганізацыю і ўдзел» гэтага маршу — дык яна супер-мега-круты арганізатар! (Калектыў «Новага часу, дарэчы, у гэтым ніколі не сумняваўся).

Беларусы прыйшлі да плошчы Незалежнасці — і іх было ў некалькі разоў больш, чым удзельнікаў пралукашэнкаўскага мітынгу. А сам Лукашэнка з трыбуны ацэньваў сваю аўдыторыю ў больш чым 50 тысяч чалавек. Колькі ж выйшла людзей у той дзень толькі на вуліцы Мінска? 300 тысяч? 500 тысяч? А былі ж яшчэ маршы ў рэгіёнах — па ўсёй Беларусі!

1241_original.png


Гэта быў узнёслы выхад, гэта была сапраўды народная еднасць. Беларусы адчулі сябе нацыяй. І гэтае адчуванне цяпер не можна задушыць ніякімі паліцэйскімі дубінкамі, ніякімі рэпрэсіямі і судовай самаўпраўнасцю.

Давайце згадваць тыя дні. Не толькі для таго, каб вызначыць віну (а дакладней — невінаватасць) Аксаны Колб. Не для таго, каб нагадаць «Мінсктрансу», хто і калі сапраўды перакрываў вуліцы сталіцы, і хто мусіць сядзець за гэта на адной лаве падсудных з Аксанай Колб. А калі іх там няма — то і Аксана невінаватая.

Фота Аксаны Колб, якое абвінавачванне, імаверна, лічыць галоўным доказам яе «віны»

Фота Аксаны Колб, якое абвінавачванне, імаверна, лічыць галоўным доказам яе «віны»


Нам трэба ўзгадваць той дзень для таго, каб памятаць і зноўку перажываць тыя пачуцці еднасці і прагі да свабоды. І каб ведаць — мы дагэтуль разам. Тады, у жніўні-2020 — гэта былі мы, і мы нікуды не падзеліся. Мы тут, і мы яшчэ выйдзем, і скажам зноў: «Жыве Беларусь!».